15/6/11

Ο ρυθμός του κόσμου




Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά

που εχαιρόμουν μια φορά,

έτσι σε μιαν ώρα,

μες σ’ αυτή την χώρα,

όλα αλλάξαν τώρα!

Και από τότε που θρηνώ

το ξανθό και γαλανό

και ουράνιο φως μου,

μετεβλήθη εντός μου

και ο ρυθμός του κόσμου.


Βιζυηνός Γεώργιος




Το ονειρο του πολεμιστή- Γιάννης Χαρούλης

Παρακολουθησα με ενδιαφέρον σημερα τόσο τα επικοινωνιακα πολιτικά τρυκ κυβέρνησης , αντιπολιτευσης και λοιπών προοδευτικων δυνάμεων όσο και την πανσέληνο-εκπληκτικη η έκλειψή της.....
 Κι ηρθε στο νου μου πάλι ένα ερώτημα που στριφογυρίζει στο μυαλό μου καιρό τώρα:
Αγαπάει κανεις μας αυτή την χώρα?
Είναι κανείς μας πατριώτης?
Τι σημαινει να είσαι πατριώτης σήμερα? Εχουν σχεση οι εθνικιστικες κορωνες με την αγάπη στην πατρίδα κι αν όχι γιατί όλοι τις χρησιμοποιούν?
ΕΧΟΥΜΕ ΜΠΕΡΔΕΨΕΙ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΤΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ.
ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΤΙΣ ΕΡΜΗΝΕΥΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΉ?
Ή, ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΗΜΑΣΙΑ?
Αναρωτιέμαι απλά.
Πολλά δεν ξέρω να πω, ειναι καλυτερα να μη μιλας αν δεν γνωριζεις ίσως, αλλά κι αν δεν μιλησεις πώς θα μάθεις? Εξ αποκαλυψεως?
(μίλησε κι είπε η -μεγαλειώδης- πεταλούδα)



8/6/11

................




Aναμνήσεις, παρελθόν, δεσμά, έγραφα λίγο καρό πριν.
Ο πατέρας μου ζούσε ακόμα τότε.
Τον είχαν ρωτήσει κάποτε  κάποιοι φίλοι να τους μιλήσει για τη ζωή και πως να την ζει σωστα ο ανθρωπος. Ήταν άνθρωπος ιδιαίτερος και απέπνεε μια ήρεμη δύναμη.
-Να είναι καλός άνθρωπος, απάντησε. Να κάνει το καλό, κι αν συνειδητοποίησε πως έκανε κακό, να γυρίσει πίσω, να το διορθώσει κι αν αυτό δεν γίνεται, απλά να μην το ξανακάνει.
Τον είχα αποχαιρετήσει όσο βρισκόταν εν ζωή, οπότε ήμουν ήρεμη όταν έκλεισε τα ματια του για τελευταία φορά.
-Δεν πιστευω πατερα μου να φοβάσαι? τον ρωτουσα τον τελευταιο καιρό ενοσω ηταν πασιφανές πως οι μέρες ήταν οι τελευταίες.
-Οχι, απαντούσε, γιατί να φοβηθώ?
Δεν ειχε ασχοληθει με θρησκειες και λοιπά θέματα που εξασφαλίζουν τον παραδεισο ή σε κατατασουν στην κόλαση.
Ήταν ένας ελευθερος άνθρωπος που έπραττε κατα συνειδηση, δεν φοβήθηκε να πολεμησει για την πατριδα του κι ειναι αυτός που μου μεταδωσε την αγαπη για τη γνωση.
Και μου έμαθε πως μέσα απο τη γνώση μόνο μπορει ο ανθρωπος να ελευθερωθει.
Λένε πώς τίποτα δεν χάνεται στην κοσμική θαλασσα του φωτός κι είμαι σίγουρη για αυτό. Ιδιαίτερα τώρα που μια λάμψη της εχει γινει κι ο πατερας μου.




Active member-Φυλακας άγγελος

4/6/11

Πάλι εδώ




Ξαφνική βροχή έπιασε πάλι.Τις τελευταιες μερες όλο βρέχει, σαν να ειναι άλλη η εποχή, σα να μην είναι Αθήνα αλλά κάποια άλλη πόλη, κάπου αλλού. Έτσι ίσως να είναι στα τροπικά μέρη που βρέχει κι η βροχή κολλάει πάνω σου αλλά δεν κρυώνεις, λεω εγώ τώρα.
Δουλειες πολλές, το σπίτι καράβι κινούμενο αλλά καθόλου κουρασμένη δεν αισθάνομαι. Σαν όλα να έχουν μπει στην θέση τους, ήδη.
Αναδιαταξη, γενικότερη, στο σπίτι και παντού.


 Ξανά και πάλι. Πολυ ενδιαφέρον είναι οπότε γιατι να μην το κάνεις πάλι και ξανά? Όλοι το κάνουμε αλλά ως επί το πλείστον εν αγνοία μας, ασυνείδητα.
Σα να ξαναβγαίνω, σα να ξαναρχίζω, σα να τέλειωσε η χειμερία νάρκη. Κοιταζομαι σαν ξαφνιασμένη, σαν απορημένη. Εγω είμαι αυτή?
Αλλιώτικη. Πάλι.
Ισως,  αυτη η αέναη μεταβολή που έχουμε τόσες φορές συζητήσει, απλά  να μου είναι ακόμα περισσότερο συνειδητή.
Επίγνωση. Γυρνάει συνέχεια στο νου μου αυτη η έννοια.Όλοι οι σοφοί άνθρωποι "έχε επίγνωση", έλεγαν.
Δεν είπαν όμως πως την επιγνωση συνοδευουν και πολλές απουσίες. Συναισθημάτων περισσότερο. Και ησυχία μαζί, μιαν εσωτερική ησυχία, σαν τίποτα να μη μπορεί να σε ταράξει, σαν τίποτα να μη σε φοβιζει πια. Κι ο θυμός ακόμα, ελεγχόμενος κι ηρεμος κι αυτος.
 Όλα αυτα  οδηγουν σε μεγαλύτερη καθαρότητα του νου και σε ορθότερες δράσεις όταν καλείσαι να πράξεις. Νομίζω, ή μάλλον πιστευω  ειναι πιο σωστη λέξη.
 Γίνεται πιο καθαρός ο νους αλλά μεχρις ότου να είναι κατακτημένη η νέα ικανότητα ή το νέο επιπεδο επιγνωσης είναι σα να ακροβατείς απορημένος.
Αλλά δεν πέφτεις όπως αρχικά νομιζες. Απλά σταθεροποιεις την ικανοτητα σου να ισορροπεις όλο και πιο σταθερά πάνω στο λεπτο σκοινί, προχωρώντας στο άγνωστο κάνοντάς το γνωστό. 'Ο,τι ήταν λίγο πριν ασυνείδητο έρχεται η ώρα που γίνεται συνειδητό. Επίπονη κι επώδυνη διαδικασία. Απαιτεί τεράστα ποσά ενέργειας γιατι κι η ίδια η γνώση για να Κατανοηθεί, ενεργοβόρα είναι.
Ο Παρατηρητής στα μέσα και στα έξω.....

Α. Μεγαλουργησα πάλι......
Τραγουδάκι φωτεινό και τερμα τα λόγια τα πολλά.....

Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανεναν ...


Σωκράτης Μάλαμας