Μαγικό μυστήριο

Van Gogh - Starry Night

Tότε η Αλμίτρα είπε : Μίλησέ μας για τον έρωτα.

Κι ο Αλμουσταφά σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τους ανθρώπους κι εκείνοι ένιωσαν βαθιά γαλήνη. Και με φωνή μεγάλη είπε:

όταν σε καλεί ο έρωτας, ακολούθησέ τον,
Παρόλο που τα μονοπάτια του είναι σκληρά κι απόκρημνα.
Κι όταν σ' αγκαλιάσουν τα φτερά του, παραδόσου,
παρόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο μέσα στις φτερούγες του μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε σ' αυτόν,
παρόλο που η φωνή του μπορεί να κομματιάσει τα όνειρά σου,
σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί, όπως ο έρωτας σε στέφει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Όπως είναι για το μεγάλωμά σου, έτσι είναι και για το κλαδεμά σου.
'Οπως ανεβαίνει στην κορυφή σου και χαιδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου
που τρεμοπαίζουν στον ήλιο,
Έτσι θα κατέβει και μέχρι τις ρίζες σου
και θα ταρακουνήσει την προσκόλλησή σου στη γη.

Σαν δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά του.
Σε αλωνίζει για να σε γυμνώσει.
Σε κοσκινίζει για να σε ελευθερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει μέχρι να γίνεις εύκαμπτος.

Κι ύστερα σε παραδίνει στην ιερή του φωτιά
για να μπορέσεις να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το ιερό γλέντι.

Όλα αυτά θα σου κάνει ο έρωτας,
για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και μέσα απ' αυτη τη γνώση
να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.

Αν όμως μέσα στο φόβο σου αναζητάς μόνο την ειρήνη του έρωτα
και την ευχαρίστηση του έρωτα,
Τότε θα ήταν καλύτερο για σένα να καλύψεις τη γύμνια σου
και να βγεις έξω από το αλώνι του έρωτα,
Στον χωρίς εποχές κόσμο,
όπου θα γελάς, μα όχι με όλο σου το γέλιο
και θα κλαις, μα όχι με όλα σου τα δάκρυα.

Ο έρωτας δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό του.
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του.
Ο έρωτας δεν κατέχει και δεν κατέχεται.
Γιατί ο έρωτας αρκείται στον έρωτα.

Όταν αγαπάς, δεν θα έπρεπε να λες,
"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου,"
αλλά μάλλον "βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού."

Και μη νομίζεις ότι μπορείς να οδηγήσεις την πορεία του έρωτα,
γιατί αν ο έρωτας σε βρει άξιο, θα οδηγήσει τη δική σου πορεία.

Ο έρωτας δεν έχει άλλη επιθυμία παρά να εκπληρώσει τον εαυτό του.

Αν όμως αγαπάς και πρεπει οι ανάγκες να έχουν επιθυμίες,
ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου.

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που
 τραγουδάει τη μελωδία του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση του έρωτα.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με φτερά στην καρδιά σου
και να ευχαριστείς για μια ακόμη μέρα έρωτα.

Να ξεκουράζεσαι το μεσημέρι
και να διαλογίζεσαι πάνω στην έκσταση του έρωτα.

Να γυρίζεις στο σπίτι σου το σούρουπο με ευγνωμοσύνη.

Κι ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή
για τον αγαπημένο που έχεις στην καρδιά σου
και με ένα δοξαστικό τραγούδι στα χείλη σου.

Χαλίλ Γκιμπράν - Ο Προφήτης





Shaman's Journey

Πλήρης

Όσο πιο πολύ αισθανθώ, όσο πιο πολύ αισθανθώ
                                 σαν διαφορετικά πρόσωπα,
όσο πιο πολλές προσωπικότητες αποκτήσω,
όσο πιο έντονα, πιο στριγκά τις αποκτήσω,
όσο πιο ταυτόχρονα αισθανθώ μ' όλες αυτές,
όσο πιο ομοιότροπα διαφορετικός, ανομοιότυπα προσεκτικός,
                                                 υπάρξω, αισθανθώ, ζήσω, είμαι,
τόσο πιο πολύ θα αποκτήσω τη συνολική ύπαρξη του σύμπαντος,
τόσο πιο πλήρης θα' μαι σ' ολόκληρη την έκταση του διαστήματος,
                   τόσο πιο όμοιος με τον Θεό, όποιος και να' ναι,
                   γιατί όποιος και να' ναι, ασφαλώς είναι το Άπαν,
κι έξω απ' αυτόν έχει μόνο Αυτόν, και το Άπαν γι' αυτόν είναι λίγο.

Αλβάρο Ντε Κάμπoς



................................................................................................
.



Σονάτα υπό το Σεληνόφως



Moonlight Sonata- Beethoven

Πανσέληνος...

"Της έφερνε δώρα αφανέρωτα. Κι ανεμώνες βρεγμένες από την πάχνη του πρωινού. Kαι μικρές πυγολαμπίδες. Για να γίνουν άστρα στο χλωμό χρυσό των μαλλιών της.
Τον στοίχειωνε τις νύχτες. Από όλους τους ανθρώπους τον απομάκρυνε. Κι ο κόσμος έμοιαζε για αυτόν σαν μια εικόνα θολή, κιτρινισμένη από τον χρόνο. Κανένα ρολόι δεν μετρούσε τις ώρες δίπλα της. Κι αυτός καθόταν εκεί, μαγεμένος μέσα στον λόφο. Του έδωσε να πιει το μαγικό παλιό κρασί, που όταν το πίνεις όλα τα ξεχνάς. Όλα. Εκτός από την Βασίλισσα των Ξωτικών.."

από το βιβλίο " Νεράιδες και ξωτικά"




Σωκράτης Μάλαμας- Νεράιδα

Πανσέληνος σήμερα. Σε άλλους λαούς θεωρείται μεγάλη γιορτή. Και για μένα είναι μεγάλη μέρα, πάντα. Κι ας μην ξέρω πολλές λεπτομέρειες για το ρόλο που παίζει. Απλά την απολαμβάνω Συνήθως είμαι μέσα στην τρελλή χαρά, όπως σήμερα, κάποιες άλλες φορές ε ένα πεσιματάκι μου το φέρνει. Μια αδιόρατη θλιψη..
Συνεχής αλλάγή. Τόσο όμορφη. Αδειάζει, γεμίζει. Νέα σελήνη, Πανσέληνος. Φασεις του φεγγαριού. Φάσεις της ανθρώπινης κατάστασης....
Απολαύστέ την, εις πείσμα των μαυρων κι άραχνων καιρών.
Το μόνο που χρειάζεται για να την αντικρίσετε είναι να σηκώσετε το κεφάλι σας.
 Ψηλά.

Μέτρησα τ' αστέρια τ' ουρανού

Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.

Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα

σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.

Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.

Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα

και ταξιδεύω σίγουρος,

όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.

 Νίκος Καρούζος

           κι η νύχτα λέει της ξαστεριάς

 δεν έχω αστέρια απόψε.

Νίκος Καρούζος (ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ – ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ΜΠΑΧ)



Απόσπασμα από συνέντευξη του ποιητή:
Χάρης Βλαβιανός:

-Νομίζω ότι κάθε ποιητής κουβαλά μέσα του τη δική του Ελλάδα –αυτή είναι που τον βοηθά να γράψει και σ’ αυτή απευθύνεται. Ποιά είναι η δική σου Ελλάδα;

Νίκος Καρούζος:

«Η Ελλάδα της γλώσσας. Αυτής της τρισχιλιόχρονης γλώσσας που, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της, από άποψη λεξιλογίου, έρχεται μέσα απ’ τα βάθη του καιρού. Γι’ αυτό είμαι γλωσσικά διαχρονικός. Αυτή η γλώσσα η εκπληκτικά πλούσια, είναι μιά γλώσσα δαιμονιακή, μεγάλης μουσικότητας, αν ξέρει να χειριστεί τις δομές του λεκτισμού ο λέγων ή ο γράφων».
Χάρης Βλαβιανός:

-Άρα δεν χρησιμοποιείς την ελληνικότητα ως άλλοθι, όπως άλλοι, αλλά ως υπόδειγμα γραφής.

Νίκος Καρούζος:

«Ακριβώς. Ελάχιστες είναι οι αναγωγές μου σε πρόσωπα και σε θεωρήματα. Γιατί αυτό που μ’ ενδιαφέρει ήταν να κερδίσω αυτή την εκστατική λακωνικότητα που χαρακτηρίζει τον θησαυρό της ελληνικής γραμματείας, αρχίζοντας από τα ορφικά, περνώντας από το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία και φτάνοντας ως τα σήμερα».

Χάρης Βλαβιανός:

-Μήπως γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφεται, τελικά η ποίησή σου;
Νίκος Καρούζος:

«Εγώ πρόσφερα στους Έλληνες –αν είναι επιτρεπτό να πω κάτι υπέρ εμού- μιά νέα συνείδηση της ελληνικής γλώσσας. Αυτό το έχουν καταλάβει ελάχιστοι. Θα το καταλάβουν περισσότεροι στο μέλλον, και μ’ ενδιαφέρει να το καταλάβουν οι Έλληνες της ουσίας. Δεν με νοιάζουν εμένα τα κατεστημένα. Αυτοί είναι κομπλεξικοί τύποι, αβυσσαλέοι. Δεν βρίσκεις άκρη μ’ αυτούς, όλοι τους θέλουν ψυχοφάρμακα. Μ’ ενδιαφέρει ο ουσιαστικός Έλληνας – κι αυτός, υπάρχει».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 1990