4/7/12

Rock






Δεν έχει βαθυστόχαστες σκέψεις, σήμερα.
Ρόκ, παλιό κι αγαπημένο.
Δυνατό ροκ.
Ο Clapton τραγουδάει για έναν παράνομο, που κατηγορείται πως σκότωσε
τον βοηθό του σερίφη. Αρνείται.
Οχι, λέει, εγώ τον σερίφη σκότωσα, δεν ξέρω τίποτα για κανεναν βοηθό.
Αυτοάμυνα ήταν, εξηγεί.
Μπέρδεμα.

Αναλαμβάνει την ευθύνη του, όμως....

Ανεβαστικός ρυθμός
κι αυτος είναι που, "εκπέμποντας", σάς στέλνω.
Πομπός, δέκτης δεν  είμαστε, είπαμε?
Για να δούμε τί θα λάβετε....
Καλημερα!





Eric Clapton - I Shot the Sheriff - Hyde Park (Live)

2/6/12

ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ




Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Μια γενικότερη αίσθηση να γράψω...
Παρατηρώ γύρω μου αλλά και μέσα μου πώς είναι η κατάσταση.
Όλη μου την ζωή, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρατηρεί ανθρώπους και καταστάσεις και την αίσθηση των πραγμάτων. 
Η αίσθηση των πραγμάτων....
Αυτή η αίσθηση των πραγμάτων πολύ "βασανιστική" είναι. Δεν περιγράφεται. Γενικότερα μιλάω, δεν περιγράφεται με λέξεις γιατί είναι βίωμα προσωπικό,, αλλά, και ειδικότερα, για την αίσθηση των πραγμάτων την συγκεκριμένη και δεδομένη ιστορική στιγμή. (σαν την Αλέκα μου φάνηκα τώρα. Τι ποια Αλέκα? Μία είναι η Αλέκα- η αυτή-που-δεν-θε να-κυβερνήσει ντε...)

Μοιάζει λιγάκι- και επηρεάζεται ή διαμορφώνεται- από την  γνωστή και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πολλές περιρρέουσες ατμόσφαιρες μας κυκλώνουν στις διάφορες φάσεις της ζωής μας, περιρρέουσες ατμόσφαιρες που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη και ούτε ξέρεις που ξεκινά η μια και που τελειώνει η άλλη.
Μια στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον, πολύ δυνατή αυτή-μας καθορίζει ακόμα και την στάση μας απέναντι στη ζωή από τα παιδικά μας χρόνια ξεκινώντας.
Μια ακόμα της δουλειάς: άνθρωποι που συνήθως δεν έχουμε επιλέξει ούτε και μας έχουν κι εκείνοι επιλέξει, πιθανόν να καλούμαστε να κάνουμε ομαδική δουλειά χωρίς να αποτελούμε ομάδα. Η ομάδα έχει ένα κοινό σκοπό, κοινές ιδέες  και κάτι υπάρχει που τη "δένει", -ετερόκλητοι άνθρωποι με μεγαλόσχημες ιδέες και στόχους δεν είναι απαραίτητα και ομάδα... Τέλος πάντων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρά της δουλειάς, έλεγα.
Και βέβαια, η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα... Πέιτε την κοινωνική, μαζική, αν και η πιο σωστή λέξη είναι  συλλογική, - είναι αυτή που έχει τρομακτική πραγματικά δύναμη. Είναι αυτή αίσθηση που έχουμε καμμια φορά, ένα βάρος χωρίς να το κουβαλάμε εμείς που μας πιέζει αφόρητα όμως..
Μια θλίψη ξαφνική, που όμως "δικιά" μας δεν είναι γιατί τίποτα, συνειδητά τουλάχιστον μπορεί να μην μας απασχολεί προσωπικά..
Ανησυχία διάχυτη, που κάποιος ευαίσθητος στη λειτουργία του σώματός του, μπορεί να την αντιληφθεί και σωματικά-ένα σφίξιμο, μια πίεση, πονοκέφαλος, ακόμα και ίλιγγος καποιες φορές. Eίναι που  είμαστε και με έναν αδιόρατο , σαν μαγικό τρόπο, συνδεδεμένοι όλοι μεταξύ μας, και είμαστε δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, κι αν υπάρχει, δεν το συζητάω αυτή τη στιγμή γιατί θα ξεφύγω πάλι από το θέμα μου και πολύ δεν θέλω, ως γνωστόν....

Αφήνω, όμως,  τις άλλες δύο και με αυτήν την περιρρέουσα συλλογική ατμόσφαιρα έχω να τα βάλω.

Γιατί τα 'χω πάρει μαζί της. Και άγρια μάλιστα.
Που είναι μαύρη και θολή και ζυγίζει πάνω από εκατό τόνους.
Και δεν μιλάω για τα γνωστά, περί τηλεόρασης και ΜΜΕ και πόσο μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη σκέψη και τη στάση μας απέναντι στα θέματα της λεγόμενης κοινής πραγματικότητας-αυτήν που μοιραζόμαστε όλοι .
Όχι. Γιατί τηλεόραση δεν βλέπω-μόνο ταινίες και dvd.
Εφημερίδες δεν διαβάζω.
Ραδιόφωνο δεν ακούω παρά καποιους που καθόλου δεν μιλάνε, μόνο μουσική παίζουνε-δεν αντέχω να μιλανε μέσα στα αυτιά μου φωνές, που λένε ακατανόητα πράγματα, πραγματικά δεν το αντέχω
Κι όμως τους εκατό τόνους μαυρίλας, θλίψης, αγωνίας, φόβου.και πανικού τους αντιλαμβανομαι πλήρως.
Κι ας μην εχω μιλήσει με κάποιον. Κι ας μην εχω μάθει δυσάρεστη εξέλιξη- είδηση στο σήριαλ για το ΔΝΤ και το χρέος και την πολιτική σκηνή.
Ωραία. έφτασα μέχρι εδώ το γράψιμο. 
Και τώρα?
 Τι θέλω να πω τώρα?
Τωρα, λοιπόν, θέλω να πω ξεκάθαρα, πώς τα έχω πάρει με όλους μας.
Μηδενός εξαιρουμένου- και του εαυτού μου μαζί- μεγαλειώδους εαυτού πάντα...
Δηλαδή, αν επιτρέψουμε στην δυσκολία, κατασκευασμένη ή μη, να μας βάλει κάτω, το κέρδος ποιο θα είναι?
Όχι, τώρα αλήθεια. ποιο θα είναι το κέρδος, αν γυρνάμε γύρω γύρω μέσα στην αγωνία, αναπαράγοντας "ειδήσεις" αγνώστου πατρότητας και αιτιολογίας, διαχέοντας ακόμα περισσότερο πανικό, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, ποιο το όφελος?
Είπε, μου είπαν, άκουσα, η δραχμή, το ευρώ, το γιεν, το λέβα(άσχετα μου ήρθε τώρα το λέβα, μην σπείρω κάνα πανικό κι εγώ, έτσι απλά μου' ρθε , το λέβα) τα οικονομικά, η κυβέρνηση, α Αλέξης (πίσω από τις λέξεις κρυμμένος που έλεγε και ο Πασχάλης), ο Καμμένος, ο μη Καμμένος, η Ελλάδα της   Χρυσής Αυγής, η Ελλάδα του Ήλιου που ήταν πράσινος αλλά τώρα σα να σκοτείνιασε, είπε ο ένας, ανταπάντησε ο άλλος, η Λαγκάρντ, και?
 Και?
 Και?
Εμείς τι κάνουμε?
Τώρα, τι κάνουμε?
Πάνω στην μεγάλη πρέσα που δεχόμαστε τι κάνουμε?
Ο καθένας από μας, το καθένα μικρούλι εγώ μας, τι κάνει?
Πώς στέκεται απέναντι σε όλα αυτά?
Τι "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" μεταφέρει στον άλλο?
Πως ξυπναει το μικρούλι εγώ μας και ξεκινά τη μέρα του?
Πώς κοιτάει τον διπλανό του στο λεωφορείο? Στο φανάρι?
Πως είμαστε εμείς ως ανθρώπινες μονάδες μέσα σε αυτό το πολυάριθμο και ετερόκλητο πλήθος των χιλιάδων μονάδων, εκεί "έξω"?
Σκυθρωπό ξυπνάει το εγούλι μας? Σκυθρωπό θα ξυπνήσει και το παιδί του?
Μα έτσι , σκυθρωπιασμένο θα "δημιουργηθεί" και το εγώ του μικρού παιδιού που τώρα διαμορφώνεται......
Και θα συνεχίσει σκυθρωπιασμένο (το μικρούλι εγώ λέμε) όλη μέρα, όλη τη βδομάδα, όλα τα υπόλοιπα 123 χρόνια της οικονομικής λεγόμενης κρίσης?
Πώς θα μαγειρέψει? (θα πει ο άλλος: άμα έχει να μαγειρέψει...., ε άμα έχει να μαγειρέψει, αλλιώς να έρθει σε μένα που ακόμα έχω να μαγειρέψω).
Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ?
Σε ΑΤΟΜΙΚΟ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?
 ΠΩΣ ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΣΤΕ?
Διότι, από αυτά που αντιλαμβάνομαι, πολύ ζωή δεν έχουμε αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε μέχρι στιγμής. 

Μπήκαμε στον ρόλο που θέλανε να μπούμε.

Του κακομοίρη, του απογοητευμένου, του καταθλιπτικού, του διασπορέα μαυρων και άραχνων ειδήσεων και συναισθημάτων, του που μισεί τον απέναντι και αυτός του φταίει για όλα, κι όχι η γκλάβα του που πήρε διακοποδάνειο.....

Και με τα μπούνια κιόλας ορισμένοι μπήκαν στο ρόλο αυτόν.

Εγώ απλά αυτό που έχω αντιληφθεί, γράφω.
Σε σας-και μένα φυσικά στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί- μένουν τα υπόλοιπα.
(ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν εκφράζω τίποτα τύπου: μαζί τα φάγαμε.)
(εγώ κάτι παγωτά έφαγα με κάτι φίλους και κάτι τέτοια)

Και τέρμα η παρελθοντολογία. Ο κόσμος πάντα είχε και θα συνεχίσει να έχει προβλήματα. Και διαφθορά και φτώχεια και αθλιότητα. Ή τον 3ο αιώνα π.Χ οι συνθήκες ζωής ήταν ιδανικές?
Ή να κάνουμε πάλι έναν εμφύλιο, από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί? Μόνο που τώρα οι κακοί θα είναι συλλήβδην οι Δημόσιοι υπάλληλοι που τους κατηγορούσαν τα τελευταία χρόνια οι ιδιωτικοί..

Ή επί χούντας γινόντουσαν έργα και φτιάχτηκαν δρόμοι και τέτοια? Γιατί τα ακούω κι αυτά και τα παίρνω τελείως, γιατί εγώ μικρή ήμουνα, κανείς δεν πήγε εξορία από την οικογένειά μου αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει: -Πρόσεξε, αυτά που ακούς να συζητάμε με τη μητέρα σου, μην τα πεις πουθενά γιατί δεν κάνει. Κι έναν φόβο αισθανόμουνα αλλά χωρίς να ξέρω το γιατί.

Τέρμα οι γενικεύσεις. Και οι υπεργενικεύσεις μαζί.

Ας κάτσουμε να αναλογιστούμε και να αποφασίσουμε πως θα σταθούμε απέναντι στην καθημερινότητα που όλο και πιο πιεστική γίνεται.

Α και κάτι τελευταίο: μην ξανακούσω τίποτα περί κοινωνίας.
Γιατί η "κοινωνία" απλά μια έννοια είναι. Η κοινωνία από άτομα αποτελείται. Από μονάδες.
Ασχέτως αν αγελοποιείται και συμπεριφέρεται σαν μάζα, ειδικά σε συλλογικές εκδηλώσεις και μαζώξεις.
Που καιρός τους είναι, να πάρουν η κάθε μοναδούλα τη ζωή της στα χέρια της και να αφήσει τη συνήθη χιλιοειπωμένη ρήση "κοινωνία άδικη, κοινωνία ψεύτρα", κοινωνία ξεπεσμένη, κοινωνία έτσι, κοινωνία αλλιώς, κοινωνία χωρίς αξίες και πολιτισμό.
Η κοινωνία εμείς είμαστε.
'Αρα?






Νίκος Ξυλούρης- Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου, σε ποίηση Κωστα Βάρναλη

Υ.Γ. με τις αλλαγές του blogger πώς βάζουμε τίτλο, πώς δημοσιευουμε την ανάρτηση, πώς κανουμε προεπισκόπηση , προς το παρόν , δεν ξέρω.
Αμα όμως τωρα διαβάζετε τα μεγαλειωδη γραφόμενα, ε θα το έχω μαθει.....



28/3/12

Νόμος.







"Ποιος είναι ο δρόμος για την εκπλήρωση του δικού μου του νόμου;

Να διαταράξω την τάξη,
να συντρίψω το πρωτόκολλο,
να ξεστρατίσω από τους προγόνους.
Να αλητεύσω στ’ απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίντυνες περιοχές του αβέβαιου.
Να δέχουμε ατάραχος ακόμη περισσότερο: σαν ευλογία την κατάρα του πατέρα και της μάνας. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος"....


 Νίκος Καζαντζάκης-BΡΑΧΟΚΗΠΟΣ


8/3/12

Πανσέληνος .Καντε DELETE.....



Καλημέραααααααααααα!
Λοιπόν σήμερα το μεγαλειώδες έντομον σπάει τη σιωπή και την περισυλλογη μηνων!
Αφού περισυλλέχτηκα, περισυλλέχτηκα, περισυλλέχτηκα, μιλάμε για περισυλλογή όχι αστεία...
δηλώνω εν πλήρη συνειδήσει πως ουδόλως σοφότερη βγήκα απο την περισυλλογη!

Βγήκα όμως κατα πολύ ελαφρύτερη!
Καταρχήν ή καταρχάς - πάντα τα μπερδευα αυτα τα δύο-
έχω σβήσει ίσα με 1234 τηλέφωνα από το κινητό μου, που πια ούτε χρειαζόμουν, ούτε χρησιμοποιούσα αλλά και ποσώς με ενδιέφεραν τα άτομα που κατείχαν τους αριθμούς που έσβησα. Ουδόλως. Σκληρό στην εποχή της αγάπης ε?

Τι να κάνουμε όμως εμείς είμαστε κάπως αλλιώτικοι.
Πετάμε και στα άχρηστα ό,τι άχρηστο υπάρχει. Μα καλά,  θα πει ο ανθρωπιστής (μέσα μου)  ποια είσαι εσύ κυρά μου μου που "πετάς" τους ανθρώπους στα άχρηστα?
Πρωτον, τα τηλέφωνα τους πετάω και ουχί αυτούς τους ίδιους. Αυτοί ας αυτοπεταχτουν όταν και αν  κρίνουν πως χρειάζεται. Δικό τους θέμα.

Δεύτερον, γιατί να υπάρχουν στη μνήμη κινητού και ακίνητου "εγκεφάλου" και μνήμης αυτών, "πραγματα" από το παρελθόν?
Μα "πράγματα" είναι οι άνθρωποι? θα πει, πάλι ο ανθρωπιστής μέσα μου.(ασε που δεν θα το πει αλλά λέμε τώρα...).

Τηλέφωνα διαγράψαμε, είπαμε.
Μνημες διαγράψαμε, είπαμε. Απο το δικό μας μυαλό και τηλέφωνο (και μειλ και οτιδήποτε μαζευεις κάτι σχετικό με επικοινωνια με άλλους ανθρωπους...Εκτός από το μυαλο σου. Και τη μνήμη  σου. Εκει η διαδικασία είναι λίγο πιο περίπλοκη......).

Κάντε χώρο για το νέο, λέγαμε.
Να γεννηθεί κάτι καινούριο, ξαναλέγαμε.
Αδειάστε τις ντουλάπες έστω, λέγαμε σε κάτι νεες Σελήνες.
Ας κανουμε έστω μια επανασταση, λέγαμε.
Ε αυτά κάναμε κι εμείς, αυτά που λέγαμε δηλαδή. Διότι τι νόημα έχει να τα λες αλλά να μην τα κάνεις και πράξη τα ρημάδια τα λόγια σου?

Κι επισης, ειμαι σιγουρη για αυτο, έχουμε επανειλημμένως συζητησει πως δεν ειναι δυνατον αυτο που γέννησε το προβλημα αυτο το ιδιο να το λυσει κιολας.
Δεν θυμαμαι ακριβως πως να το εκφράσω αλλα δηλαδη, αν ας πουμε, ο χ υπουργός έκανε μια ρεμούλα, και αναθεσεις στον ιδιο χ υπουργο την έρευνα για την ένορκη εξέταση περι της ρεμούλας, δεν είναι και πολύ αισιόδοξο το να βρεθεί πως ακριβως έγινε η παραπάνω ρεμούλα, έτσι δεν είναι?
Ξέφυγα πάλι.....Πώς φτάσαμε από τα κινητά στον υπουργό?
έλα μου ντε!

Τι άλλο κάναμε ακτος απο διαγραφή τηλεφώνων?

Λοιπόοοοον!!!!!!!
Δωσαμε ή μάλλον είμεθα έτοιμοι να δώσουμε πάνω από τα μισά μας βιβλια.
(Αυτα δεν τα πετάμε.
Έχουμε ένα μικρο κολληματακι με τα βιβλία.... )
(Ε έχουμε ακόμα καποια στερεοτυπα περί σεβασμού και λοιπά.....)

Άλλο? Άλλο τι κάναμε αυτο το σιωπηλό μας διάστημα?

"Δώσαμε' στην ψύχρα πάνω από 12 "δασκάλους" που αγαπάγαμε και συμπαθούσαμε πολυ...(...ουχί με τον καλύτερο τρόπο έγινε ο 'αποχαιρετισμός"...)
(και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής πήρανε μια στενοχώρια...αλλο πράγμα!)
Η αλήθεια έιναι πως ίσως να εφρίττατε εάν ακουγατε τι ακριβώς τους είπα, αφου πρώτα η αληθεια είναι πως τους ευχαρίστησα θερμά -αλήθεια- για τις γνωσεις που πήρα μελετώντας τους. Είναι και η ευγένεια βλέπεις, που πάντα με χαρακτηριζε ως απλοικόν έντομον μεν, αιθέριο δε.
 Και που ακριβως τους έστειλα να πάνε  θα εφρίττατε πάλι, αλλά αισθάνθηκα πως είχαν γίνει βραχνάς στο κεφάλι μου.....
Όλοι.
Μα όλοι λέμε, όμως. (ψεύτρα. Κανα δύο τους αγαπάω πολύ. Ακόμα τουλάχιστον..)

Μόνη μου, είπα.
Μονη μου.
Ζωή που απλά υπάρχει και με ζει και τη ζω.
Τέλος.

Θα είμαι αυτο που είμαι.
Μόνη μου.
(Όχι με την έννοια της μοναξιάς, ούτε με την έννοια εγώ είμαι κι άλλος κανένας, ούτε με την έννοια της απελπισίας. Καθόλου. Απελευθέρωση, αισθάνθηκα. Τίποτα αρνητικό ως αίσθηση δεν αποπνέει αυτο το "μόνη μου". Ισα ίσα.)

Ένα τεράστιο ουφ! Επιτελους! ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ: ΜΟΝΗ ΜΟΥ.

Θα πάω μέχρι όπου πάει, μέχρι το τέλος, μέχρι εκεί που είναι να πάει .
Μόνη μου.
Δεν με ενδιαφέρει ούτε πώς το έκανε αυτός, ούτε πώς το έκανε ο άλλος, ούτε πώς την είδε ο παράλλος.
Εγώ θα ελευθερωθώ μόνη μου.
 Αν υπάρχει κάτι από το οποίο "πρέπει" να ελευθερωθώ, αυτό θα το κάνω. Όταν έρχεται στην επιφάνεια από το ασυνείδητο και γίνεται συνειδητό, όταν σκάει μύτη το Άγνωστο κι ο φόβος που, πιθανόν, να φέρει μαζί του, τότε βουρ ξαναμανά στη "δουλειά"......
Με την δικη μου συνταγή.
Εγωισμός?  Και βέβαια όχι.
Ισα ίσα το αντίθετο.
Βρε πεταλουδίτσα, θα ρωτήσει, σίγουρα, ένας παλιός φίλος ναι καλά όλα αυτά, αλλά πρέπει να έχεις ένα κέντρο. Θα χαθείς και θα γυρνάς γύρω γύρω κι άκρη δεν θα βρίσκεις, έτσι θα πει.
Το κέντρο είναι πάντα και ήταν πάντα, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Τέλος.

Και τραγουδάκι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους και ευχές για μιαν πολύ όμορφη Πανσέληνο!!!!!!!!!!!



18/1/12

Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ - ΑΙΒΑΝΧΩΦ



 "Ο άνθρωπος ζει μέσα στον Κοσμικό οργανισμό, αποτελεί μέρος του, είναι ένα κύτταρο αυτού του γιγαντιαίου σώματος, που είναι το σώμα του Σύμπαντος. Ό,τι κι αν θέλει, ό,τι κι αν κάνει, δεν μπορεί να αποχωριστεί απο αυτό το σώμα. Από αυτό δέχεται τη ζωή και όλα τα στοιχεία που του επιτρέπουν να επιβιώσει: την τροφή, το νερό, τον αέρα, το φως. Αν η συνείδησή του δεν συμμετέχει σ' αυτή την πραγματικότητα, αποκόβεται , κατά κάποιον τρόπο από αυτόν τον οργανισμό και στερείται αυτή τη ζωή, αυτό το στήριγμα.
Εδώ και αιώνες εκπαιδεύουν τόσο άσχημα τους ανθρώπους.Δεν τους έμαθαν ποτέ ποια θα έπρεπε να είναι η συμπεριφορά τους απέναντι στη φύση, απέναντι σ' αυτό το κοσμικό σώμα του οποίου αποτελούν μέρος.
Φέρνονται απρόσεχτα, άξεστα. Δεν προσέχουν ούτε τις πράξεις, ούτε τα συναισθήματά τους, ούτε τις σκέψεις τους κι έτσι βάζουν τη δυσαρμονία μέσα στον Κοσμικό οργανισμό, κι αυτός, με τη σειρά του, προσπαθεί να υπερασπίσει τον εαυτό του, δίνοντάς τους μερικά καλά μαθήματα.
Ναι, οι άνθρωποι δεν εκδηλώνουν ούτε φρόνηση, ούτε αγάπη, ούτε σεβασμό, ενοχλούν κάτι μέσα στη λειτουργία του Παγκόσμιου σώματος, μοιάζουν μ' έναν όγκο σε κάποιο σημείο αυτού του σώματος.
Και τι γίνεται με τους όγκους γενικότερα? Ο χειρούργος τους αφαιρεί.....
Την ημέρα που ο άνθρωπος θα σταματησει να ενοχλεί το σώμα του σύμπαντος, τότε θα αποκτησει την υγεία του, την ομορφιά του, τον πλούτο, την ευτυχία.
Οι άνθρωποι έχουν κατορθώσει να βάλουν λίγη αρμονία μέσα στις οικογένειές τους, στις πόλεις τους και ανάμεσα σε ορισμένες χώρες, επειδή κατάλαβαν ότι είχαν συμφέρον να το κάνουν. Είναι όμως, για εγωιστικές αιτίες που το έχουν κάνει, κι αυτές δεν εκδηλώνουν μια πραγματική κατανόηση της αρμονίας.
Πρέπει, τώρα, να αναζητήσετε την αρμονία από αγάπη για την αρμονία, από ανάγκη για την αρμονία, από ανάγκη να μπείτε μέσα στην παγκόσμια συμφωνία.Γι' αυτό οφείλουμε να φροντίζουμε κάθε μέρα να εναρμονιζόμαστε με το σύμπαν. Το να εναρμονιστεί κάποιος, σημαίνει να ανοιχθεί και αυτό το άνοιγμα είναι η προυπόθεση για να διεισδύσουν μέσα σας οι φωτεινές δυνάμεις."

 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ-  Omraam Mikhaël Aïvanhov



AΝΤΑΛΛΑΓΗ - Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ- ΑΙΒΑΝΧΩΦ

23/12/11

Δώρα από το Άγνωστο



Ευχές, πολλές ευχές σας ευχόμεθα!
Ευχές θερμές,
ευχές χαμογελαστές,
ευχές χαρούμενες,
ευχές ξεκαρδισμένες στα γέλια,
ευχές πιασμένες χέρι χέρι να περπατάνε στη βροχή,
ευχές να κυλιούνται στο χιόνι,
ευχές να πίνουνε καφεδακι πρωί πρωί ή απόγευμα απόγευμα,
ευχές σαν τριαντάφυλλα, κόκκινα,  που χαρίζει ο ερωτευμένος στην αγαπημένη του,
ευχές σαν ουράνια τόξα μετά την καταιγίδα,
ευχές σαν άρωμα ακριβό σε μικρό μπουκάλι,
ευχές σαν γέλιο μικρού παιδιού,
ευχές ακόμα και δακρυσμένες - από συγκίνηση και μόνον,
ευχές ξαφνικές και ξαφνιασμένες,
ευχές σαν μια στιγμή, που κράτησε για πάντα......................

Ευχές μαγικές...
Καλή Χρονιά!




Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ θερμά, τον Michel Lemaire που δημιούργησε αυτό το βίντεο και έντυσε με την δημιουργική φαντασία του τόσο καλλιτεχνικά τους στίχους!
Ευχαριστώ!

Και δεν θυμάμαι?
Καλή Χρονιά είπα?

8/12/11

Μαγικό μυστήριο

Van Gogh - Starry Night

Tότε η Αλμίτρα είπε : Μίλησέ μας για τον έρωτα.

Κι ο Αλμουσταφά σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τους ανθρώπους κι εκείνοι ένιωσαν βαθιά γαλήνη. Και με φωνή μεγάλη είπε:

όταν σε καλεί ο έρωτας, ακολούθησέ τον,
Παρόλο που τα μονοπάτια του είναι σκληρά κι απόκρημνα.
Κι όταν σ' αγκαλιάσουν τα φτερά του, παραδόσου,
παρόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο μέσα στις φτερούγες του μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε σ' αυτόν,
παρόλο που η φωνή του μπορεί να κομματιάσει τα όνειρά σου,
σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί, όπως ο έρωτας σε στέφει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Όπως είναι για το μεγάλωμά σου, έτσι είναι και για το κλαδεμά σου.
'Οπως ανεβαίνει στην κορυφή σου και χαιδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου
που τρεμοπαίζουν στον ήλιο,
Έτσι θα κατέβει και μέχρι τις ρίζες σου
και θα ταρακουνήσει την προσκόλλησή σου στη γη.

Σαν δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά του.
Σε αλωνίζει για να σε γυμνώσει.
Σε κοσκινίζει για να σε ελευθερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει μέχρι να γίνεις εύκαμπτος.

Κι ύστερα σε παραδίνει στην ιερή του φωτιά
για να μπορέσεις να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το ιερό γλέντι.

Όλα αυτά θα σου κάνει ο έρωτας,
για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και μέσα απ' αυτη τη γνώση
να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της Ζωής.

Αν όμως μέσα στο φόβο σου αναζητάς μόνο την ειρήνη του έρωτα
και την ευχαρίστηση του έρωτα,
Τότε θα ήταν καλύτερο για σένα να καλύψεις τη γύμνια σου
και να βγεις έξω από το αλώνι του έρωτα,
Στον χωρίς εποχές κόσμο,
όπου θα γελάς, μα όχι με όλο σου το γέλιο
και θα κλαις, μα όχι με όλα σου τα δάκρυα.

Ο έρωτας δε δίνει τίποτα, παρά μόνο τον εαυτό του.
και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό του.
Ο έρωτας δεν κατέχει και δεν κατέχεται.
Γιατί ο έρωτας αρκείται στον έρωτα.

Όταν αγαπάς, δεν θα έπρεπε να λες,
"Ο Θεός είναι στην καρδιά μου,"
αλλά μάλλον "βρίσκομαι στην καρδιά του Θεού."

Και μη νομίζεις ότι μπορείς να οδηγήσεις την πορεία του έρωτα,
γιατί αν ο έρωτας σε βρει άξιο, θα οδηγήσει τη δική σου πορεία.

Ο έρωτας δεν έχει άλλη επιθυμία παρά να εκπληρώσει τον εαυτό του.

Αν όμως αγαπάς και πρεπει οι ανάγκες να έχουν επιθυμίες,
ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου.

Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που
 τραγουδάει τη μελωδία του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση του έρωτα.
Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με φτερά στην καρδιά σου
και να ευχαριστείς για μια ακόμη μέρα έρωτα.

Να ξεκουράζεσαι το μεσημέρι
και να διαλογίζεσαι πάνω στην έκσταση του έρωτα.

Να γυρίζεις στο σπίτι σου το σούρουπο με ευγνωμοσύνη.

Κι ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή
για τον αγαπημένο που έχεις στην καρδιά σου
και με ένα δοξαστικό τραγούδι στα χείλη σου.

Χαλίλ Γκιμπράν - Ο Προφήτης





Shaman's Journey