1/12/14

Εορταστικόν!

Καλό μήνα φίλοι μου!
Σήμερα το μεγαλειώδες έντομον είναι μέσα στην τρελλή χαρά!
Και γενικώς και ειδικώς!
Σήμερον εορτάζουμε! (το όνομά μας κι εμείς-της μεγαλοπρεπείας πάντα..- κι εύχομαι να είστε κάπου και να γιορτάζετε κι εσείς!
Αυτά τα ολίγα.
Δεχόμεθα ευχές παντός είδους! Νοερές, γραπτές, τηλεφωνικές, μη-ευχές και γενικώς δεχόμεθα!
Περάστε θα έχουμε και γλυκό!
Σας φιλώ και σας εύχομαι νωρίς νωρίς να περάστε και πολύ όμορφα τις γιορτές που κοντοζυγώνουν...

.....κι ευχές κι από τον Bruce:



20/6/14

Προσοχή, Πόνος και Χαρά.





Λοιπόοοοοοοοοοον.
 Σαν κάπως μου ήρθε σήμερα, αυθόρμητα, κι είπα δεν κάθομαι να γράψω λιγάκι? Ξεκινάω κι εγώ και θα δούμε πού θα κατευθυνθεί η μεγαλειώδης σκέψη μου.
21 Ιουνίου σήμερα. Θερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου.
Ημέρα αφιερωμένη στον ήλιο και στο φως-αν και για μένα προσωπικά, κάθε μέρα είναι μέρα αφιερωμένη στον ήλιο, ξεκινώντας από την ανατολή κι ακολουθώντας την πορεία του μέσα στην διάρκεια της μέρας.
Πολύ θα ήθελα να είμαι ένας μικρός ήλιος κι εγώ.
Τι να κάνουμε όμως, μια απλή πεταλούδα είμαι κι αρκετές φορές  έχουν τσουρουφλιστεί τα φτερά μου από τις ηλιαχτίδες του....Σε μια άλλη ζωή, ποιος να ξέρει-δεν τα ανοίγω τώρα αυτά τα μετανσαρκωστικά θέματα διότι μπορεί να ζήσω ως ραδίκι στην άλλη ζωή κι εγώ ας ονειρεύομαι ήλιους και μεγαλοπρέπειες. ή, ακόμα χειρότερα, να γεννηθώ χταπόδι και να καταλήξω μεζές για μερακλήδες...
Επανέρχομαι στα ηλιακά θέματα.
Κάποτε αγαπούσα πολύ την δύση του ήλιου. Με μάγευαν τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, η ομορφιά του ουρανού και περίμενα την νύχτα να έρθει με τα αστέρια της και το φεγγάρι αγκαλιά.
Όμως, τα τελευταία χρόνια, έστρεψα την προσοχή μου, περισσότερο στην Ανατολή του. Αντιλήφθηκα πως ως συμβολισμός, η ανατολή είναι πολύ δυνατότερος και όμορφος
Με την Ανατολή δεν ανατέλλει μόνο ο ήλιος. Ξεκινά, ανατέλλοντας,η Ζωή και η μαγική δύναμή της.
 Η δύναμη της αναγέννησης. Η δύναμη της Ζωής-του θεού θα έλεγαν κάποιοι.Η δύναμη της χαράς θα έλεγα εγώ .Ή, η ευλογία της, θα συμπλήρωναν κάποιοι άλλοι. Όλοι το ίδιο περίπου θέλουν να δηλώσουν αλλά το λένε με διαφορετικές λέξεις και σημασίες. Ε και όπως το δηλώνεις, έτσι και είναι και έτσι εξελίσσεται και για σένα που το εκφράζεις. Ό, τι πεις, αυτό και δημιουργείς τελικά. Ο,τι λες και σκέφτεσαι, αυτό δημιουργείς κι αυτό είσαι, εν τέλει. Πρόσεχε, λοιπόν, πού στρέφεις την Προσοχή σου και πρόσεχε και τι λες και πώς το εκφράζεις.
Συνεχίζω.
 Κάθε μέρα επαναλαμβάνεται αλλά, οξύμωρο βέβαια, κάθε μέρα είναι και μια τελείως άλλη μέρα,
Μια καινούρια αρχή, νέες πιθανότητες, καινούριες δυνατότητες, νέα όνειρα προς εκπλήρωσην... Καινούριοι κι  εμείς κι ας μην το παίρνουμε και τόσο είδηση έτσι όπως μας παρασύρει η καθημερινότητα και οι λοιπές υποχρεώσεις που μας τρέχουν και δεν φτάνουμε (αν και πολλές φορές φτάνουμε αλλά από τη βιασύνη που μας κατατρέχει ούτε καν το αντιλαμβανόμαστε).
Ας γίνουμε πιο επιγνωστικοί,  πεταλούδα, θα μου έλεγε ένας αγαπημένος φίλος....(ας μην ξεκινήσω τώρα με την επίγνωση). Και γιατί να μην ξεκινήσω?
 Και επιγνωστικοί είμαστε και από όλα είμαστε.Όχι όλοι βέβαια,  αλλά θέλουνε μπόλικη δουλίτσα όλα αυτά τα ωραία και δεν το κάνει κι ο καθένας. Όχι, επειδή δεν θα ήθελε. Αλλά, αυτά χρειάζονται μια σχετική ηρεμία και  όταν προέχει η επιβίωση στο μέρος πού είσαι, αν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα σιγά μην ξεκινήσεις τον δρόμο για την φώτιση και τα σχετικά απελευθερωτικά θέματα.
Κι εγώ δεν θα έγραφα στο μπλογκ τόσα χρόνια αν πείναγα και σπίτι δεν είχα και ήμουνα Σύρια ή από το Σουδάν ή από κάποια χώρα που μαίνεται ο πόλεμος και ο τρόμος. Έτσι δεν είναι?
Ξέφυγα πάλι.
Απλά,έχω προσέξει πως στην δική μας κοινωνία, την δυτικού τύπου δηλαδή,  υπάρχει ένας σαφής προσανατολισμός  του πολιτισμού  προς τον πόνο και τη δυστυχία -και της θρησκείας και των εκπροσώπων της βεβαίως βεβαίως. Υμνείται η δυστυχία παντού και,  ιδίως, ο πόνος. Όχι μόνο στα κινηματογραφικά έργα αλλά και στα τραγούδια και στα μυθιστορήματα ευρείας κατανάλωσης,  όλα είναι με πόνο μέσα. Άλλος σπαράζει για έναν έρωτα που χάθηκε, άλλος κλαίει επειδή πονάει που ερωτεύτηκε, και σόι πάει το βασίλειο. Το έχω ψάξει σας λέω. Και, να τονίσω, πως και η θρησκεία αυτό ακριβώς κάνει. Ιδίως η χριστιανική. Μέχρι και λείψανα έχουν και τα προσκυνούν. Μπρρρρρ Πόνος και φόβος καλλιεργούνται εδώ και αιώνες.. "Δια του πόνου η λύτρωσις" και "όποιον αγαπάει ο θεός, παιδεύει". Το αφήνω κι αυτό το θέμα όμως μην και πέσει και κάνας θείος κεραυνός και με διαλύσει στα εξ ων έχω συντεθεί...

Αφού, λοιπόν,  η Προσοχή είναι τεχνηέντως  στραμμένη στον πόνο, στη δυστυχία και στα δράματα ε που να το πάρεις χαμπάρι πως μια χαρά είσαι αλλά ξεχνάς από το τρέξιμο να το αντιληφθείς. Τέλος πάντων, άλλοι πιο σοφοί τα έχουν αναλύσει αυτά, εγώ ας περιοριστώ στην μεγαλοπρεπή μεν αλλά πεταλουδίσια σκέψη μου. Που ξεκινάει και πάει, κι ίσως φαίνεται χωρίς ειρμό και σύνδεση αλλά μόνον έτσι δεν είναι. Τεχνηέντως κι εμείς, έχουμε επιλέξει αυτόν τον τρόπο έκφρασης μας γιατί έτσι μας αρέσει. Γνήσια και αυθόρμητη.

Κάποτε, πονάγαμε κι εμείς. Μέχρι που μας φώτισε το Πνεύμα κι αντιληφθήκαμε πως ο εσωτερικός λεγόμενος πόνος, που είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας του εγωικού νου, καμία σχέση δεν έχει με τον πονόδοντο ας πούμε. Είναι πόνος μη φυσικός και κατασκευασμένος και υποδαυλισμένος από τον κοινωνικό προγραμματισμό και το συλλογικό ασυνείδητο.
Κοινώς: είναι τσαμπα πόνος.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Ο ΠΟΝΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ.
Η φυσική μας κατάσταση είναι απλά να Είμαστε, να υπάρχουμε, να Ζούμε, να ανταποκρινόμαστε στη Ζωή και σε αυτά που φέρει μαζί της.
Όλα τα άλλα είναι απλώς δράματα και θέατρα ελέγχου του εγωικού νου και της κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι κατασκευές κάπου αρχιτέκτονα. Σαν το Μάτριξ, ένα πράγμα.
Αυτά.
 Πολλά είπα και λίγα με ωφελούν, λέει ένας άλλος πολύ αγαπημένος μου φίλος καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται.
Σας καλημερίζω και σας εύχομαι μιαν πολύ όμορφη και χαρούμενη μέρα. Επικεντρώστε την Προσοχή σας όπου επιθυμείτε αλλά φροντίστε σας παρακαλώ να την επικεντρώσετε προς την Χαρά και την Ομορφιά.( Καλύτερα θα είναι τόσο για σας ατομικά όσο και για μας τους υπόλοιπους. Το συλλογικό που λέγαμε πιο πάνω....)
Καλή σας μέρα.

28/2/14

Πόρτα στο Άγνωστο πάλι...


Νέα σελήνη σήμερα.
Νέα ξεκινήματα, λοιπόν, πάλι.....
Κι όμορφη μέρα-πρωτομηνιά.
Ο χειμώνας άφαντος φέτος.
 Όμορφες μέρες εναλλάσσονται με ακόμα πιο όμορφες νύχτες...
Η κυδωνιά έχει αρχίσει να ανθίζει... πολύ όμορφη κι αυτή.

Ηρεμία. Αταραξία σχεδόν.
Δεν γράφω άλλο. Δεν έχω και τίποτα να πω η αλήθεια είναι.
Μόνο πως είμεθα καλά και ευχόμαστε το ίδιο και για σας....
Καλό μήνα φίλοι μου!








John Campbell - One Believer 

11/11/12

ΔΙΑΥΓΕΙΑ



Ζωή 




Ζωή γλυκιά, πικρή, όμορφη, άσχημη, νοσταλγική.
Μυστηριώδης, αινιγματική.
Στον καθένα μας φαντάζει διαφορετική- μα τόσο αγαπητή.


Ζωή
Των ποιητών και των μυστών, 
Των δημιουργών και των πολεμιστών.
Των θαρραλέων και των δειλών.
Για όλους μας πολύτιμη, αγαπημένη.


Όμως εμείς μηδενικοί.
Ασήμαντοι για σένα.
Περαστικοί.
Απαρατήρητοι στην Προσοχή σου.
Φευγαλέοι ίσκιοι.
Σκιές.
Ο καθένας από μας, μια αμυδρή εικόνα,Ένα βλεφάρισμα των ματιών σου μες την αιωνιότητα.


Η πνοή σου σβήνει τα ίχνη μας.


Κρύβεις την πραγματική ομορφιά και λάμψη σου
πίσω από το πέπλο της καθημερινότητας.


Η ροή σου φαντάζει μόνιμη, σταθερή, αέναη. 
Ψευδαίσθηση.
Στένεψε τα όριά μας, τύφλωσε το νου.
Νους υλικός, αργός, δυσκίνητος.


Προστατεύεις την ομορφιά σου πίσω από το πέπλο της ψευδαίσθησης.
Πέπλο γλυκό, φανταχτερό στα φυσικά μάτια και την υλική υπόστασή μας.
 Μας κάλυψε μέσα στην ψεύτικη σιγουριά. 

Δέσμιοι των επιθυμιών.

Πάθη. 
Φόβος. 
Κύκλος επαναλαμβανόμενος.


Πέπλο παλιό, ξεθωριασμένο, μπαλωμένο, βρώμικο, 
-για όσους είδαν με τα μάτια της ψυχής.
Σε όσους δεν γοήτευσε το ψευδαισθητικό σου πέπλο, 

η Πύλη ανοίχτηκε. 

Αποκάλυψε την Αληθινή Ομορφιά και το μυστήριο της Ζωής. 


Οι αμυδρές αχτίνες Φωτός πίσω από την ψευδαίσθηση της καθημερινότητας, έγιναν για κάποιους, 

Ήλιος. 

Συνειδητότητα.

Φώτισε το μονοπάτι. Έγινε το άνοιγμα για το μεγάλο εσωτερικό ταξίδι.
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη λάμψη σου για όσους , από Έρωτα για το Άγνωστο και την αγωνία της ψυχής για την ένωση με το Ένα, έκαναν το μεγάλο άλμα στον ωκεανό της συμπαντικής αγκαλιάς σου.


Και πραγματικά σε αντίκρισαν. 

Ζωή.

το ποίημα είναι του Νagual




DREAMS Lisa Gerrard


23/9/12

Άγρια αστέρια είμαστε..





"Όσοι περισσότεροι μοιράζονται το ίδιο όνειρο, τόσες περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να εκδηλωθεί, να υλοποιηθεί στη σφαίρα του πραγματικού. "

         (βεβαιώνουν πολλοί και διάφοροι σοφοί)






Άγρια των άστρων μουσική- Γ. Αγγελακας



                                                     Άγρια των άστρων μουσική


                                                       μόλις νυχτώνει 
                                                                                    με ξυπνάς

Μέσα στην πιο βαθιά σιωπή

έρχεσαι και με τυραννάς



                               Άγρια των άστρων μουσική

στην ξεχασμένη σου φωτιά

ρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοί

ψάχνοντας να 'βρουν                                                                                      γιατρειά



Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθεί

μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει

               ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή

τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει



                           Άγρια των άστρων μουσική

μόλις νυχτώνει με ξυπνάς

και μ' ένα ξαφνικό φιλί

με καταπίνεις με ρουφάς



Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς

Στην ανύπαρκτη                                                               πατρίδα                  
                                                      των ονείρων μ' οδηγάς

Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάς


Κι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς.




Πάμε να το πάρουμε από την Αρχή?


Έτσι είχα ρωτήσει, 2 χρόνια πριν.

Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό.
Από μένα, όχι αναπάντητο.

Θυμήθηκα όμως πως σε κάτι επιστημονικές θεωρίες μεθολογίας έρευνας, στις οποίες στηρίζονται οι φοιτητές έτσι ώστε να αναπτύξουν ολοκληρωμένα την εργασία τους, πάνω σε κάποιο Ερώτημα που είτε τους έχει αναθέσει ο ίδιος ο καθηγητής τους, είτε το έχουν θέσει οι ίδιοι αυτοβούλως),
υπάρχει κάπου μια μικρή υποσημείωση.

Το ίδιο το Ερώτημα     -( η Υπόθεση εργασίας, έτσι το λένε οι μεγάλοι του πανεπιστημίου την λέξη ερώτηση.......άστα. Σου λέει μετά γιατί δεν σπουδάζει το παιδί, εμ άμα λέει ο ένας άλλα λέει ο άλλος μπερδεύεται το παιδί, Αμάν πια, λέει, τέλος με τους καθηγηταδες και τους δασκαλους και λοιπούς πεφωτισμένους.. ......Ξεφυγα πάλι...)

Υποσημείωση-κλειδί όμως!
Διότι το Ερώτημα κρύβει, εμπεριέχει, μέσα του και την απάντηση...........

(βέβαια, έχω την υποψία πως έτσι είναι, αλλά πως κρύβεται η απάντηση στο μυαλού εκείνου του ιδίου, που γέννησε το Ερώτημα.  Άσχετο, μάλλον.)

Οπότε
αν έχει και κάνας άλλος το ίδιο ερώτημα, ας απαντήσει!!

(εμένα μια φορά ένας πολυ αγαπημένος μου δάσκαλος μου ζήτησε να του ορίσω τι σημαίνει ποίηση στην εποχή μας και ποιος είναι  ποιητής και  κάτι τέτοια....-Αμαν, είπα μέσα μου, εδώ 47 αιώνες αναπάντητη έχει μείνει αυτή η ερώτηση, σε μένα βρήκε να τη ρωτήσει?????????

Πλάκα είχε πάντως εκείνο το μάθημα..... Όντως το πέρασα το μάθημα! (δε λέω βαθμό γιατί ήταν και βαρύς τύπος και καλά και έτσι κι αλλιώτικα,  οπότε καταλαβαίνετε....)

Αναμενομεν!!!!!!
Καλό μήνα!!!!!!!!!

4/7/12

Rock






Δεν έχει βαθυστόχαστες σκέψεις, σήμερα.
Ρόκ, παλιό κι αγαπημένο.
Δυνατό ροκ.
Ο Clapton τραγουδάει για έναν παράνομο, που κατηγορείται πως σκότωσε
τον βοηθό του σερίφη. Αρνείται.
Οχι, λέει, εγώ τον σερίφη σκότωσα, δεν ξέρω τίποτα για κανεναν βοηθό.
Αυτοάμυνα ήταν, εξηγεί.
Μπέρδεμα.

Αναλαμβάνει την ευθύνη του, όμως....

Ανεβαστικός ρυθμός
κι αυτος είναι που, "εκπέμποντας", σάς στέλνω.
Πομπός, δέκτης δεν  είμαστε, είπαμε?
Για να δούμε τί θα λάβετε....
Καλημερα!





Eric Clapton - I Shot the Sheriff - Hyde Park (Live)

2/6/12

ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ




Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Μια γενικότερη αίσθηση να γράψω...
Παρατηρώ γύρω μου αλλά και μέσα μου πώς είναι η κατάσταση.
Όλη μου την ζωή, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρατηρεί ανθρώπους και καταστάσεις και την αίσθηση των πραγμάτων. 
Η αίσθηση των πραγμάτων....
Αυτή η αίσθηση των πραγμάτων πολύ "βασανιστική" είναι. Δεν περιγράφεται. Γενικότερα μιλάω, δεν περιγράφεται με λέξεις γιατί είναι βίωμα προσωπικό,, αλλά, και ειδικότερα, για την αίσθηση των πραγμάτων την συγκεκριμένη και δεδομένη ιστορική στιγμή. (σαν την Αλέκα μου φάνηκα τώρα. Τι ποια Αλέκα? Μία είναι η Αλέκα- η αυτή-που-δεν-θε να-κυβερνήσει ντε...)

Μοιάζει λιγάκι- και επηρεάζεται ή διαμορφώνεται- από την  γνωστή και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πολλές περιρρέουσες ατμόσφαιρες μας κυκλώνουν στις διάφορες φάσεις της ζωής μας, περιρρέουσες ατμόσφαιρες που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη και ούτε ξέρεις που ξεκινά η μια και που τελειώνει η άλλη.
Μια στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον, πολύ δυνατή αυτή-μας καθορίζει ακόμα και την στάση μας απέναντι στη ζωή από τα παιδικά μας χρόνια ξεκινώντας.
Μια ακόμα της δουλειάς: άνθρωποι που συνήθως δεν έχουμε επιλέξει ούτε και μας έχουν κι εκείνοι επιλέξει, πιθανόν να καλούμαστε να κάνουμε ομαδική δουλειά χωρίς να αποτελούμε ομάδα. Η ομάδα έχει ένα κοινό σκοπό, κοινές ιδέες  και κάτι υπάρχει που τη "δένει", -ετερόκλητοι άνθρωποι με μεγαλόσχημες ιδέες και στόχους δεν είναι απαραίτητα και ομάδα... Τέλος πάντων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρά της δουλειάς, έλεγα.
Και βέβαια, η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα... Πέιτε την κοινωνική, μαζική, αν και η πιο σωστή λέξη είναι  συλλογική, - είναι αυτή που έχει τρομακτική πραγματικά δύναμη. Είναι αυτή αίσθηση που έχουμε καμμια φορά, ένα βάρος χωρίς να το κουβαλάμε εμείς που μας πιέζει αφόρητα όμως..
Μια θλίψη ξαφνική, που όμως "δικιά" μας δεν είναι γιατί τίποτα, συνειδητά τουλάχιστον μπορεί να μην μας απασχολεί προσωπικά..
Ανησυχία διάχυτη, που κάποιος ευαίσθητος στη λειτουργία του σώματός του, μπορεί να την αντιληφθεί και σωματικά-ένα σφίξιμο, μια πίεση, πονοκέφαλος, ακόμα και ίλιγγος καποιες φορές. Eίναι που  είμαστε και με έναν αδιόρατο , σαν μαγικό τρόπο, συνδεδεμένοι όλοι μεταξύ μας, και είμαστε δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, κι αν υπάρχει, δεν το συζητάω αυτή τη στιγμή γιατί θα ξεφύγω πάλι από το θέμα μου και πολύ δεν θέλω, ως γνωστόν....

Αφήνω, όμως,  τις άλλες δύο και με αυτήν την περιρρέουσα συλλογική ατμόσφαιρα έχω να τα βάλω.

Γιατί τα 'χω πάρει μαζί της. Και άγρια μάλιστα.
Που είναι μαύρη και θολή και ζυγίζει πάνω από εκατό τόνους.
Και δεν μιλάω για τα γνωστά, περί τηλεόρασης και ΜΜΕ και πόσο μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη σκέψη και τη στάση μας απέναντι στα θέματα της λεγόμενης κοινής πραγματικότητας-αυτήν που μοιραζόμαστε όλοι .
Όχι. Γιατί τηλεόραση δεν βλέπω-μόνο ταινίες και dvd.
Εφημερίδες δεν διαβάζω.
Ραδιόφωνο δεν ακούω παρά καποιους που καθόλου δεν μιλάνε, μόνο μουσική παίζουνε-δεν αντέχω να μιλανε μέσα στα αυτιά μου φωνές, που λένε ακατανόητα πράγματα, πραγματικά δεν το αντέχω
Κι όμως τους εκατό τόνους μαυρίλας, θλίψης, αγωνίας, φόβου.και πανικού τους αντιλαμβανομαι πλήρως.
Κι ας μην εχω μιλήσει με κάποιον. Κι ας μην εχω μάθει δυσάρεστη εξέλιξη- είδηση στο σήριαλ για το ΔΝΤ και το χρέος και την πολιτική σκηνή.
Ωραία. έφτασα μέχρι εδώ το γράψιμο. 
Και τώρα?
 Τι θέλω να πω τώρα?
Τωρα, λοιπόν, θέλω να πω ξεκάθαρα, πώς τα έχω πάρει με όλους μας.
Μηδενός εξαιρουμένου- και του εαυτού μου μαζί- μεγαλειώδους εαυτού πάντα...
Δηλαδή, αν επιτρέψουμε στην δυσκολία, κατασκευασμένη ή μη, να μας βάλει κάτω, το κέρδος ποιο θα είναι?
Όχι, τώρα αλήθεια. ποιο θα είναι το κέρδος, αν γυρνάμε γύρω γύρω μέσα στην αγωνία, αναπαράγοντας "ειδήσεις" αγνώστου πατρότητας και αιτιολογίας, διαχέοντας ακόμα περισσότερο πανικό, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, ποιο το όφελος?
Είπε, μου είπαν, άκουσα, η δραχμή, το ευρώ, το γιεν, το λέβα(άσχετα μου ήρθε τώρα το λέβα, μην σπείρω κάνα πανικό κι εγώ, έτσι απλά μου' ρθε , το λέβα) τα οικονομικά, η κυβέρνηση, α Αλέξης (πίσω από τις λέξεις κρυμμένος που έλεγε και ο Πασχάλης), ο Καμμένος, ο μη Καμμένος, η Ελλάδα της   Χρυσής Αυγής, η Ελλάδα του Ήλιου που ήταν πράσινος αλλά τώρα σα να σκοτείνιασε, είπε ο ένας, ανταπάντησε ο άλλος, η Λαγκάρντ, και?
 Και?
 Και?
Εμείς τι κάνουμε?
Τώρα, τι κάνουμε?
Πάνω στην μεγάλη πρέσα που δεχόμαστε τι κάνουμε?
Ο καθένας από μας, το καθένα μικρούλι εγώ μας, τι κάνει?
Πώς στέκεται απέναντι σε όλα αυτά?
Τι "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" μεταφέρει στον άλλο?
Πως ξυπναει το μικρούλι εγώ μας και ξεκινά τη μέρα του?
Πώς κοιτάει τον διπλανό του στο λεωφορείο? Στο φανάρι?
Πως είμαστε εμείς ως ανθρώπινες μονάδες μέσα σε αυτό το πολυάριθμο και ετερόκλητο πλήθος των χιλιάδων μονάδων, εκεί "έξω"?
Σκυθρωπό ξυπνάει το εγούλι μας? Σκυθρωπό θα ξυπνήσει και το παιδί του?
Μα έτσι , σκυθρωπιασμένο θα "δημιουργηθεί" και το εγώ του μικρού παιδιού που τώρα διαμορφώνεται......
Και θα συνεχίσει σκυθρωπιασμένο (το μικρούλι εγώ λέμε) όλη μέρα, όλη τη βδομάδα, όλα τα υπόλοιπα 123 χρόνια της οικονομικής λεγόμενης κρίσης?
Πώς θα μαγειρέψει? (θα πει ο άλλος: άμα έχει να μαγειρέψει...., ε άμα έχει να μαγειρέψει, αλλιώς να έρθει σε μένα που ακόμα έχω να μαγειρέψω).
Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ?
Σε ΑΤΟΜΙΚΟ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?
 ΠΩΣ ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΣΤΕ?
Διότι, από αυτά που αντιλαμβάνομαι, πολύ ζωή δεν έχουμε αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε μέχρι στιγμής. 

Μπήκαμε στον ρόλο που θέλανε να μπούμε.

Του κακομοίρη, του απογοητευμένου, του καταθλιπτικού, του διασπορέα μαυρων και άραχνων ειδήσεων και συναισθημάτων, του που μισεί τον απέναντι και αυτός του φταίει για όλα, κι όχι η γκλάβα του που πήρε διακοποδάνειο.....

Και με τα μπούνια κιόλας ορισμένοι μπήκαν στο ρόλο αυτόν.

Εγώ απλά αυτό που έχω αντιληφθεί, γράφω.
Σε σας-και μένα φυσικά στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί- μένουν τα υπόλοιπα.
(ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν εκφράζω τίποτα τύπου: μαζί τα φάγαμε.)
(εγώ κάτι παγωτά έφαγα με κάτι φίλους και κάτι τέτοια)

Και τέρμα η παρελθοντολογία. Ο κόσμος πάντα είχε και θα συνεχίσει να έχει προβλήματα. Και διαφθορά και φτώχεια και αθλιότητα. Ή τον 3ο αιώνα π.Χ οι συνθήκες ζωής ήταν ιδανικές?
Ή να κάνουμε πάλι έναν εμφύλιο, από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί? Μόνο που τώρα οι κακοί θα είναι συλλήβδην οι Δημόσιοι υπάλληλοι που τους κατηγορούσαν τα τελευταία χρόνια οι ιδιωτικοί..

Ή επί χούντας γινόντουσαν έργα και φτιάχτηκαν δρόμοι και τέτοια? Γιατί τα ακούω κι αυτά και τα παίρνω τελείως, γιατί εγώ μικρή ήμουνα, κανείς δεν πήγε εξορία από την οικογένειά μου αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει: -Πρόσεξε, αυτά που ακούς να συζητάμε με τη μητέρα σου, μην τα πεις πουθενά γιατί δεν κάνει. Κι έναν φόβο αισθανόμουνα αλλά χωρίς να ξέρω το γιατί.

Τέρμα οι γενικεύσεις. Και οι υπεργενικεύσεις μαζί.

Ας κάτσουμε να αναλογιστούμε και να αποφασίσουμε πως θα σταθούμε απέναντι στην καθημερινότητα που όλο και πιο πιεστική γίνεται.

Α και κάτι τελευταίο: μην ξανακούσω τίποτα περί κοινωνίας.
Γιατί η "κοινωνία" απλά μια έννοια είναι. Η κοινωνία από άτομα αποτελείται. Από μονάδες.
Ασχέτως αν αγελοποιείται και συμπεριφέρεται σαν μάζα, ειδικά σε συλλογικές εκδηλώσεις και μαζώξεις.
Που καιρός τους είναι, να πάρουν η κάθε μοναδούλα τη ζωή της στα χέρια της και να αφήσει τη συνήθη χιλιοειπωμένη ρήση "κοινωνία άδικη, κοινωνία ψεύτρα", κοινωνία ξεπεσμένη, κοινωνία έτσι, κοινωνία αλλιώς, κοινωνία χωρίς αξίες και πολιτισμό.
Η κοινωνία εμείς είμαστε.
'Αρα?






Νίκος Ξυλούρης- Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου, σε ποίηση Κωστα Βάρναλη

Υ.Γ. με τις αλλαγές του blogger πώς βάζουμε τίτλο, πώς δημοσιευουμε την ανάρτηση, πώς κανουμε προεπισκόπηση , προς το παρόν , δεν ξέρω.
Αμα όμως τωρα διαβάζετε τα μεγαλειωδη γραφόμενα, ε θα το έχω μαθει.....