7/9/09

Μουσικη, μεσα της Κυματα


δεν θα ξεχασω ποτε την πλακα που επαθα,παλια, σε μια συναυλια στο ΡΟΔΟΝ.

ημαστε μ΄εναν πολυαγαπημενο ξαδερφο, τον Σπυρο-χεβυμεταλας βεβαια αυτος, ολο κατι τυπους που ουρλιαζανε ακουγε,μπρρ παναγιτσα μου, ανησυχια σ΄επιανε-εγω κλασικη ροκου και γενικως.
καναμε κολλητη παρεα κι ολοι μας περναγανε ζευγαρι -δραμα, μετα καταλαβαμε  το λαθος, και καταλαβαν και οι αλλοι οτι δεν ημασταν αλλα ηταν αργααααααααααα- κι εχουμε τρελλαθει στο χορο.
ηταν απο αυτες τις συναυλιες που ειναι πολλα μικρα γκρουπ μαζι.

παντα ειχα κολλημα με τη μουσικη και το χορο.βεβαια η μουσικη για μενα δεν περιλαμβανει την τζαζ,ακομα δηλαδη και μαλλον δεν θα τη συμπεριλαβω αλλα ειμαι και αισιοδοξη.δε συγκρατουσα ποτε  ονοματα και ειδη μουσικης και διαφοροποιησεις σκηνων.αρκει να μου αρεσε ο ρυθμος κι  εμπαινα μεσα στη φαση.συντονιζομουνα με το ρυθμο κι ακουγα τα λογια.και τα αφηνα να με πανε και τα δυο μαζι.
κι εκει που χορευω λοιπον σ΄ενα περιεργο ψιλομπιτ καπως σκοτεινο κομματι, ηταν σκετη μουσικη νομιζα, αντιλαμβανομαι μια λεξη να ακουγεται αχνα μεσα απο τα βαθη της ερημου καπως : suicide, suicide,suicide...και τρελλαινομαι.
γυρω ολοι αλλοι ψιλοφτιαγμενοι αλλοι χοντροφτιαγμενοι, παντως ολοι σε μια κατασταση.και ξανατρελλαινομαι.
οι περισσοτεροι δεν αντιληφθηκαν τι ελεγε το κομματι.
εγω πραγματικα παρανοησα.και λεω: καλα ρε, βαζεις ενα ωραιο ρυθμο, χορευτικο,και τον συμπληρωνεις με μια λεξη κι αυτη ειναι αυτοκτονα ή αυτοκτονια? ρε τι αρρωστεια κουβαλας? κι εγω τι σου φταιω? μπορει να μην ειμαι καλα, μπορει να εχω πιει, μπορει απλα να ειμαι μελαγχολικη, μπορει το ενα μπορει το αλλο.....μου κατευθυνεις το μυαλο εν αγνοια μου?
απο τοτε αρχισα να ψαχνω πολυ το στιχο των τραγουδιων. κι αρχισα να κατανοω οτι οταν τραγουδας ειναι σα να προσευχεσαι δυνατα και με ρυθμο. ο,τι λες παει στον ουρανο, στο συμπαν, το οποιο ειναι απειρο -αν και τα τελευταια επιστημονικα δεδομενα σφόδρα το αμφισβητουν το απειρο αλλα θα δουμε κιολας,δεν ειναι εξακριβωμενο, ακομα, το ψαχνουν.... -στο απειρο Συμπαν πανε λοιπον τα τραγουδια σου κι ακουγεσαι μεχρι το "θλιμμενο παλσαρ" που λεει το τραγουδι. το οποιο επισης λεει οτι "τα τραγουδια παιρνουν κατι απο την ψυχη μας και τη μεταφερουν στο στερεωμα".
τωρα γιατι ολα αυτα?
γιατι απλα πιστευω πως μεσα απο τη μουσικη και το τραγουδι γινεται μια πολυ πιο βαθια  εσωτερικη διεργασια απο οτι νομιζουμε.