Πανσέληνος...

"Της έφερνε δώρα αφανέρωτα. Κι ανεμώνες βρεγμένες από την πάχνη του πρωινού. Kαι μικρές πυγολαμπίδες. Για να γίνουν άστρα στο χλωμό χρυσό των μαλλιών της.
Τον στοίχειωνε τις νύχτες. Από όλους τους ανθρώπους τον απομάκρυνε. Κι ο κόσμος έμοιαζε για αυτόν σαν μια εικόνα θολή, κιτρινισμένη από τον χρόνο. Κανένα ρολόι δεν μετρούσε τις ώρες δίπλα της. Κι αυτός καθόταν εκεί, μαγεμένος μέσα στον λόφο. Του έδωσε να πιει το μαγικό παλιό κρασί, που όταν το πίνεις όλα τα ξεχνάς. Όλα. Εκτός από την Βασίλισσα των Ξωτικών.."

από το βιβλίο " Νεράιδες και ξωτικά"




Σωκράτης Μάλαμας- Νεράιδα

Πανσέληνος σήμερα. Σε άλλους λαούς θεωρείται μεγάλη γιορτή. Και για μένα είναι μεγάλη μέρα, πάντα. Κι ας μην ξέρω πολλές λεπτομέρειες για το ρόλο που παίζει. Απλά την απολαμβάνω Συνήθως είμαι μέσα στην τρελλή χαρά, όπως σήμερα, κάποιες άλλες φορές ε ένα πεσιματάκι μου το φέρνει. Μια αδιόρατη θλιψη..
Συνεχής αλλάγή. Τόσο όμορφη. Αδειάζει, γεμίζει. Νέα σελήνη, Πανσέληνος. Φασεις του φεγγαριού. Φάσεις της ανθρώπινης κατάστασης....
Απολαύστέ την, εις πείσμα των μαυρων κι άραχνων καιρών.
Το μόνο που χρειάζεται για να την αντικρίσετε είναι να σηκώσετε το κεφάλι σας.
 Ψηλά.

Μέτρησα τ' αστέρια τ' ουρανού

Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.

Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα

σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.

Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.

Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα

και ταξιδεύω σίγουρος,

όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.

 Νίκος Καρούζος

           κι η νύχτα λέει της ξαστεριάς

 δεν έχω αστέρια απόψε.

Νίκος Καρούζος (ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ – ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟ ΜΠΑΧ)



Απόσπασμα από συνέντευξη του ποιητή:
Χάρης Βλαβιανός:

-Νομίζω ότι κάθε ποιητής κουβαλά μέσα του τη δική του Ελλάδα –αυτή είναι που τον βοηθά να γράψει και σ’ αυτή απευθύνεται. Ποιά είναι η δική σου Ελλάδα;

Νίκος Καρούζος:

«Η Ελλάδα της γλώσσας. Αυτής της τρισχιλιόχρονης γλώσσας που, κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της, από άποψη λεξιλογίου, έρχεται μέσα απ’ τα βάθη του καιρού. Γι’ αυτό είμαι γλωσσικά διαχρονικός. Αυτή η γλώσσα η εκπληκτικά πλούσια, είναι μιά γλώσσα δαιμονιακή, μεγάλης μουσικότητας, αν ξέρει να χειριστεί τις δομές του λεκτισμού ο λέγων ή ο γράφων».
Χάρης Βλαβιανός:

-Άρα δεν χρησιμοποιείς την ελληνικότητα ως άλλοθι, όπως άλλοι, αλλά ως υπόδειγμα γραφής.

Νίκος Καρούζος:

«Ακριβώς. Ελάχιστες είναι οι αναγωγές μου σε πρόσωπα και σε θεωρήματα. Γιατί αυτό που μ’ ενδιαφέρει ήταν να κερδίσω αυτή την εκστατική λακωνικότητα που χαρακτηρίζει τον θησαυρό της ελληνικής γραμματείας, αρχίζοντας από τα ορφικά, περνώντας από το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία και φτάνοντας ως τα σήμερα».

Χάρης Βλαβιανός:

-Μήπως γύρω απ’ αυτόν τον άξονα περιστρέφεται, τελικά η ποίησή σου;
Νίκος Καρούζος:

«Εγώ πρόσφερα στους Έλληνες –αν είναι επιτρεπτό να πω κάτι υπέρ εμού- μιά νέα συνείδηση της ελληνικής γλώσσας. Αυτό το έχουν καταλάβει ελάχιστοι. Θα το καταλάβουν περισσότεροι στο μέλλον, και μ’ ενδιαφέρει να το καταλάβουν οι Έλληνες της ουσίας. Δεν με νοιάζουν εμένα τα κατεστημένα. Αυτοί είναι κομπλεξικοί τύποι, αβυσσαλέοι. Δεν βρίσκεις άκρη μ’ αυτούς, όλοι τους θέλουν ψυχοφάρμακα. Μ’ ενδιαφέρει ο ουσιαστικός Έλληνας – κι αυτός, υπάρχει».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 1990

Τσόμσκι και Μαρκος

«Φεύγουμε, αλλά όχι με άδεια χέρια», δήλωσε στις 29 Μαρτίου 2001, στην Πόλη του Μεξικού, ο υποδιοικητής Μάρκος αναγγέλλοντας την επιστροφή του στην Τσιάπας(εξεγερμενες, αυτονομημενες περιοχες του Μεξικό) για να εγκατασταθεί και πάλι στο παράνομο γενικό στρατηγείο του, κοντά στη Λα Ρεαλιδά.
Την προηγουμένη, οι ζαπατίστας, με τη φωνή της κομαντάντε Εστέρ, είχαν κατορθώσει να εκφραστούν μπροστά στο μεξικανικό κοινοβούλιο και, στο όνομα των πενήντα εφτά ιθαγενών εθνοτήτων, να υπενθυμίσουν το τεράστιο χρέος του Μεξικού απέναντι στους Ινδιάνους, τους πρωταρχικούς λαούς. Με την υποστήριξη του νέου προέδρου Βισέντε Φοξ, οι διαπραγματεύσεις για την αποκατάσταση της ειρήνης στην Τσιάπας, που είχαν διακοπεί απότο 1996, μπορούσαν να ξαναρχίσουν.


 Με αυτόν ακριβώς το στόχο, με θεαματικό τρόπο, ο ηγέτης του ΖαπατίστικουΣτρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (ΕΖLΝ) είχε βγει για πρώτη φορά, στις 24 Φεβρουαρίου 2001, από την παρανομία. Εκείνη την ημέρα, ο διάσημος μασκοφόρος γκεριγιέρο είχε αφήσει το δάσος Λακανδόνα της Πολιτείας της Τσιάπας2και είχε ξεκινήσει ειρηνικά, μέσα σ' ένα άσπρο λεωφορείο, την πορεία του προς την Πόλη του Μεξικού. Με την υποστήριξη χιλιάδων συμπαθούντων που συγκεντρώθηκαν σε όλο το μήκος της διαδρομής.
 
 
"Η πορεία των ζαπατίστας προς την Πόλη του Μεξικού», δήλωσε ο μεγάλος αμερικανός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι, «ανοίγει σε παγκόσμια κλίμακα μεγάλες ελπιδοφόρες προοπτικές. Είναι η απόδειξη ότι ένας κοινωνικός αγώνας, που διεξάγεται έξω από το θεσμικό πολιτικό πλαίσιο, μπορεί να υποχρεώσει τις αρχές να αποδεχτούν μείζονες αλλαγές. Μετά από αυτή την επιτυχία, πρέπει να ελπίσουμε ότι ο Μάρκος και οι ζαπατίστας θα κατορθώσουν να συνάψουν στενές σχέσεις με τις ΜΚΟ και τις σκορπισμένες σε όλο τον κόσμο κινήσεις πολιτών, έτσι ώστε να πλέξουν δεσμούς αλληλεγγύης και αμοιβαίας υποστήριξης. Αν όλα αυτά τα κινήματα κατορθώσουν να συμμαχήσουν και να αλληλοϋποστηριχτούν,θα μπορέσουν να αλλάξουν την πορεία της σύγχρονης ιστορίας και να βάλουν φρένο στην παγκοσμιοποίηση. Γι' αυτό, οι πολιτικοί υπεύθυνοι, οι οικονομικοί ιθύνοντες και τα μεγάλα ΜΜΕ κάνουν τα πάντα για να αποσοβήσουν μια τέτοια συμμαχία».


αποσπάσματα απο το βιβλίο "Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ" του Ιγνάσιο Ραμονέ