2/6/12

ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ




Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Μια γενικότερη αίσθηση να γράψω...
Παρατηρώ γύρω μου αλλά και μέσα μου πώς είναι η κατάσταση.
Όλη μου την ζωή, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρατηρεί ανθρώπους και καταστάσεις και την αίσθηση των πραγμάτων. 
Η αίσθηση των πραγμάτων....
Αυτή η αίσθηση των πραγμάτων πολύ "βασανιστική" είναι. Δεν περιγράφεται. Γενικότερα μιλάω, δεν περιγράφεται με λέξεις γιατί είναι βίωμα προσωπικό,, αλλά, και ειδικότερα, για την αίσθηση των πραγμάτων την συγκεκριμένη και δεδομένη ιστορική στιγμή. (σαν την Αλέκα μου φάνηκα τώρα. Τι ποια Αλέκα? Μία είναι η Αλέκα- η αυτή-που-δεν-θε να-κυβερνήσει ντε...)

Μοιάζει λιγάκι- και επηρεάζεται ή διαμορφώνεται- από την  γνωστή και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πολλές περιρρέουσες ατμόσφαιρες μας κυκλώνουν στις διάφορες φάσεις της ζωής μας, περιρρέουσες ατμόσφαιρες που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη και ούτε ξέρεις που ξεκινά η μια και που τελειώνει η άλλη.
Μια στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον, πολύ δυνατή αυτή-μας καθορίζει ακόμα και την στάση μας απέναντι στη ζωή από τα παιδικά μας χρόνια ξεκινώντας.
Μια ακόμα της δουλειάς: άνθρωποι που συνήθως δεν έχουμε επιλέξει ούτε και μας έχουν κι εκείνοι επιλέξει, πιθανόν να καλούμαστε να κάνουμε ομαδική δουλειά χωρίς να αποτελούμε ομάδα. Η ομάδα έχει ένα κοινό σκοπό, κοινές ιδέες  και κάτι υπάρχει που τη "δένει", -ετερόκλητοι άνθρωποι με μεγαλόσχημες ιδέες και στόχους δεν είναι απαραίτητα και ομάδα... Τέλος πάντων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρά της δουλειάς, έλεγα.
Και βέβαια, η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα... Πέιτε την κοινωνική, μαζική, αν και η πιο σωστή λέξη είναι  συλλογική, - είναι αυτή που έχει τρομακτική πραγματικά δύναμη. Είναι αυτή αίσθηση που έχουμε καμμια φορά, ένα βάρος χωρίς να το κουβαλάμε εμείς που μας πιέζει αφόρητα όμως..
Μια θλίψη ξαφνική, που όμως "δικιά" μας δεν είναι γιατί τίποτα, συνειδητά τουλάχιστον μπορεί να μην μας απασχολεί προσωπικά..
Ανησυχία διάχυτη, που κάποιος ευαίσθητος στη λειτουργία του σώματός του, μπορεί να την αντιληφθεί και σωματικά-ένα σφίξιμο, μια πίεση, πονοκέφαλος, ακόμα και ίλιγγος καποιες φορές. Eίναι που  είμαστε και με έναν αδιόρατο , σαν μαγικό τρόπο, συνδεδεμένοι όλοι μεταξύ μας, και είμαστε δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, κι αν υπάρχει, δεν το συζητάω αυτή τη στιγμή γιατί θα ξεφύγω πάλι από το θέμα μου και πολύ δεν θέλω, ως γνωστόν....

Αφήνω, όμως,  τις άλλες δύο και με αυτήν την περιρρέουσα συλλογική ατμόσφαιρα έχω να τα βάλω.

Γιατί τα 'χω πάρει μαζί της. Και άγρια μάλιστα.
Που είναι μαύρη και θολή και ζυγίζει πάνω από εκατό τόνους.
Και δεν μιλάω για τα γνωστά, περί τηλεόρασης και ΜΜΕ και πόσο μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη σκέψη και τη στάση μας απέναντι στα θέματα της λεγόμενης κοινής πραγματικότητας-αυτήν που μοιραζόμαστε όλοι .
Όχι. Γιατί τηλεόραση δεν βλέπω-μόνο ταινίες και dvd.
Εφημερίδες δεν διαβάζω.
Ραδιόφωνο δεν ακούω παρά καποιους που καθόλου δεν μιλάνε, μόνο μουσική παίζουνε-δεν αντέχω να μιλανε μέσα στα αυτιά μου φωνές, που λένε ακατανόητα πράγματα, πραγματικά δεν το αντέχω
Κι όμως τους εκατό τόνους μαυρίλας, θλίψης, αγωνίας, φόβου.και πανικού τους αντιλαμβανομαι πλήρως.
Κι ας μην εχω μιλήσει με κάποιον. Κι ας μην εχω μάθει δυσάρεστη εξέλιξη- είδηση στο σήριαλ για το ΔΝΤ και το χρέος και την πολιτική σκηνή.
Ωραία. έφτασα μέχρι εδώ το γράψιμο. 
Και τώρα?
 Τι θέλω να πω τώρα?
Τωρα, λοιπόν, θέλω να πω ξεκάθαρα, πώς τα έχω πάρει με όλους μας.
Μηδενός εξαιρουμένου- και του εαυτού μου μαζί- μεγαλειώδους εαυτού πάντα...
Δηλαδή, αν επιτρέψουμε στην δυσκολία, κατασκευασμένη ή μη, να μας βάλει κάτω, το κέρδος ποιο θα είναι?
Όχι, τώρα αλήθεια. ποιο θα είναι το κέρδος, αν γυρνάμε γύρω γύρω μέσα στην αγωνία, αναπαράγοντας "ειδήσεις" αγνώστου πατρότητας και αιτιολογίας, διαχέοντας ακόμα περισσότερο πανικό, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, ποιο το όφελος?
Είπε, μου είπαν, άκουσα, η δραχμή, το ευρώ, το γιεν, το λέβα(άσχετα μου ήρθε τώρα το λέβα, μην σπείρω κάνα πανικό κι εγώ, έτσι απλά μου' ρθε , το λέβα) τα οικονομικά, η κυβέρνηση, α Αλέξης (πίσω από τις λέξεις κρυμμένος που έλεγε και ο Πασχάλης), ο Καμμένος, ο μη Καμμένος, η Ελλάδα της   Χρυσής Αυγής, η Ελλάδα του Ήλιου που ήταν πράσινος αλλά τώρα σα να σκοτείνιασε, είπε ο ένας, ανταπάντησε ο άλλος, η Λαγκάρντ, και?
 Και?
 Και?
Εμείς τι κάνουμε?
Τώρα, τι κάνουμε?
Πάνω στην μεγάλη πρέσα που δεχόμαστε τι κάνουμε?
Ο καθένας από μας, το καθένα μικρούλι εγώ μας, τι κάνει?
Πώς στέκεται απέναντι σε όλα αυτά?
Τι "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" μεταφέρει στον άλλο?
Πως ξυπναει το μικρούλι εγώ μας και ξεκινά τη μέρα του?
Πώς κοιτάει τον διπλανό του στο λεωφορείο? Στο φανάρι?
Πως είμαστε εμείς ως ανθρώπινες μονάδες μέσα σε αυτό το πολυάριθμο και ετερόκλητο πλήθος των χιλιάδων μονάδων, εκεί "έξω"?
Σκυθρωπό ξυπνάει το εγούλι μας? Σκυθρωπό θα ξυπνήσει και το παιδί του?
Μα έτσι , σκυθρωπιασμένο θα "δημιουργηθεί" και το εγώ του μικρού παιδιού που τώρα διαμορφώνεται......
Και θα συνεχίσει σκυθρωπιασμένο (το μικρούλι εγώ λέμε) όλη μέρα, όλη τη βδομάδα, όλα τα υπόλοιπα 123 χρόνια της οικονομικής λεγόμενης κρίσης?
Πώς θα μαγειρέψει? (θα πει ο άλλος: άμα έχει να μαγειρέψει...., ε άμα έχει να μαγειρέψει, αλλιώς να έρθει σε μένα που ακόμα έχω να μαγειρέψω).
Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ?
Σε ΑΤΟΜΙΚΟ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?
 ΠΩΣ ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΣΤΕ?
Διότι, από αυτά που αντιλαμβάνομαι, πολύ ζωή δεν έχουμε αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε μέχρι στιγμής. 

Μπήκαμε στον ρόλο που θέλανε να μπούμε.

Του κακομοίρη, του απογοητευμένου, του καταθλιπτικού, του διασπορέα μαυρων και άραχνων ειδήσεων και συναισθημάτων, του που μισεί τον απέναντι και αυτός του φταίει για όλα, κι όχι η γκλάβα του που πήρε διακοποδάνειο.....

Και με τα μπούνια κιόλας ορισμένοι μπήκαν στο ρόλο αυτόν.

Εγώ απλά αυτό που έχω αντιληφθεί, γράφω.
Σε σας-και μένα φυσικά στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί- μένουν τα υπόλοιπα.
(ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν εκφράζω τίποτα τύπου: μαζί τα φάγαμε.)
(εγώ κάτι παγωτά έφαγα με κάτι φίλους και κάτι τέτοια)

Και τέρμα η παρελθοντολογία. Ο κόσμος πάντα είχε και θα συνεχίσει να έχει προβλήματα. Και διαφθορά και φτώχεια και αθλιότητα. Ή τον 3ο αιώνα π.Χ οι συνθήκες ζωής ήταν ιδανικές?
Ή να κάνουμε πάλι έναν εμφύλιο, από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί? Μόνο που τώρα οι κακοί θα είναι συλλήβδην οι Δημόσιοι υπάλληλοι που τους κατηγορούσαν τα τελευταία χρόνια οι ιδιωτικοί..

Ή επί χούντας γινόντουσαν έργα και φτιάχτηκαν δρόμοι και τέτοια? Γιατί τα ακούω κι αυτά και τα παίρνω τελείως, γιατί εγώ μικρή ήμουνα, κανείς δεν πήγε εξορία από την οικογένειά μου αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει: -Πρόσεξε, αυτά που ακούς να συζητάμε με τη μητέρα σου, μην τα πεις πουθενά γιατί δεν κάνει. Κι έναν φόβο αισθανόμουνα αλλά χωρίς να ξέρω το γιατί.

Τέρμα οι γενικεύσεις. Και οι υπεργενικεύσεις μαζί.

Ας κάτσουμε να αναλογιστούμε και να αποφασίσουμε πως θα σταθούμε απέναντι στην καθημερινότητα που όλο και πιο πιεστική γίνεται.

Α και κάτι τελευταίο: μην ξανακούσω τίποτα περί κοινωνίας.
Γιατί η "κοινωνία" απλά μια έννοια είναι. Η κοινωνία από άτομα αποτελείται. Από μονάδες.
Ασχέτως αν αγελοποιείται και συμπεριφέρεται σαν μάζα, ειδικά σε συλλογικές εκδηλώσεις και μαζώξεις.
Που καιρός τους είναι, να πάρουν η κάθε μοναδούλα τη ζωή της στα χέρια της και να αφήσει τη συνήθη χιλιοειπωμένη ρήση "κοινωνία άδικη, κοινωνία ψεύτρα", κοινωνία ξεπεσμένη, κοινωνία έτσι, κοινωνία αλλιώς, κοινωνία χωρίς αξίες και πολιτισμό.
Η κοινωνία εμείς είμαστε.
'Αρα?






Νίκος Ξυλούρης- Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου, σε ποίηση Κωστα Βάρναλη

Υ.Γ. με τις αλλαγές του blogger πώς βάζουμε τίτλο, πώς δημοσιευουμε την ανάρτηση, πώς κανουμε προεπισκόπηση , προς το παρόν , δεν ξέρω.
Αμα όμως τωρα διαβάζετε τα μεγαλειωδη γραφόμενα, ε θα το έχω μαθει.....



8 σχόλια:

Iptamenos Ollandos είπε...

Αλήθειες πολλές, που οι περισσότερες πονάνε. Πέρυσι το καλοκαίρι που είχα κατέβει Ελλάδα είδα τις φάτσες που περιγράφεις και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση. Σκεφτικές, μιζεριασμένες, σκυφτές, στην κυριολεξία να σέρνονται με δυσκολία στο πεζοδρόμιο. Και όλα απόρροια ενός κλίματος τρομοκρατίας από τα μμε και από εμάς τους ίδιους...
Τι είναι υπό τον έλεγχό μας; στο χέρι μας που λένε; Μόνο αυτό μπορούμε να αλλάξουμε.
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

Πολλες αληθειες.Θα συμφωνησω.
Eιχα καιρο να περασω απο εδω και επανορθωνω αφήνοντας ευχες για εναν καλο και ησυχο μηνα με τα λιγοτερα προβληματα.Να εισαι καλα.

Margo είπε...

Πριν μπω στο θέμα να ρωτήσω.. γιατί το blog σου στη λίστα των αγαπημένων δείχνει πως έχει να ενημερωθεί εδώ και 11 μήνες?????
Μήπως πείραξες κάτι στις ρυθμίσεις?

Στο θέμα μας τώρα..
Τις ίδιες σκέψεις κάνω γιατί πνίγομαι με όλα αυτά. Δεν λέει έτσι η ζωή μας, μιλώ σε ατομικό επίπεδο και στον στενό κύκλο της οικογένειάς μας ίσως και λίγο παραπέρα. Και πάνω που πάω να το φιλοσοφήσω έρχονται οι πληροφορίες, από μόνες του χωρίς να το επιδιώξω, και πάλι τα ίδια. Τι κι αν έχω μαλώσει με την τηλεόραση και όλα τα συναφή, όπου σταθώ και όπου βρεθώ γι αυτά μιλούν με φόβο και με πάθος!
Και όλο λέω στον εαυτό μου, άλλα είναι τα ουσιώδη, τα αληθινά, ένα ψέμα ζω δεν το πιστεύω!
Γερό σχολείο αυτή η χρονική στιγμή της ζωής μας πεταλούδα μου.. καλά κουράγια να έχουμε!

Σε φιλώ

Heliotypon είπε...

Ομαδική παράκρουση κοντεύουμε να πάθουμε οι κάτοικοι αυτου του τόπου. Κι όμως υπάρχουν και χειρότερα. Τα έχουν ζήσει οι πρόγονοί μας, με παγκόσμιους πολέμους, με πείνα, με εμφύλιο, με κάθε είδους συμφορές, με τις οποίες η σημερινή κρίση μοιάζει ένα απλό συνάχι. Συμφωνώ ότι έχουμε μάθει να ζούμε αλλιώς, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κύκλους κάνει η ζωή και δεν είναι καθόλου δύσκολο να πέσουμε σε μία κατάσταση όπως πολλές άλλες χώρες του τρίτου κόσμου. 'Η Μήπως δεν είμαστε κι εμείς τρίτος κόσμος, από πολλές απόψεις; 'Η μήπως, επειδή βρεθήμακε στους κόλπους της ΕΕ, νομίζουμε ότι ξεφύγαμε από τον τρίτο κόσμο και τη μοίρα του;

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Καλημέρα Ιπτάμενε-συγνωμη για την καθυστερηση-.
Χαίρομαι που συμφωνείς και τα βλέπεις κι εσύ.
"Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, όπου κι αν βρίσκεσαι", είναι μια από τις αγαπημένες μου φρασεις.
Η αποστασιοποίηση από τον πανικό και την ψυχική ρύπανση που σκορπάει ο απέναντι, γνωστός ή μη, λανθασμένα γίνεται αντιληπτή ως αδιαφορία ή και αναισθησία.
όμως, αν ο πιο ψύχραιμος, ο ψυχικά ανθεκτικότερος δεν σταθεί ακόμα πιο ψύχραιμος σε αυτες τις μυστηριες συνθηκες που μας έτυχε να ζούμε,
η ψυχική διάλυση και όλων των υπολοίπων θα έρθει μια ώρα αρχίτερα.
Ετσι το βιώνω εγώ.
Ο φοβος θα βγάλει τον χειρότερο μας εαυτό. Κι εχει αρχισει ήδη να διαφαίνεται αυτό.
Είναι γνωστή η διασύνδεση σκεψης/συναισθήματος/ενεργειας-πραξης.

Ε, απλά, το αρνούμαι.
Κι αφου το αρνούμαι, το ακυρώνω κιόλας-ετσι πιστευω.

Φιλιά και καλημέρα!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Πάντα ευγενικός και με ενδιαφέρον για όλους JKSKROUTZAKOS!
Να είσαι καλά κι εσύ.
καλή δύναμη σε ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Καλή σου μέρα!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Ακριβώς όπως το λες: γερό σχολείο αυτη η χρονική στιγμη!
Για γερά νευρα και δυνατούς παίκτες....
Αμα θελουμε να συμμετεχουμε στο "παιχνίδι", ας βάλουμε τουλάχιστον και κανα δικον μας όρο.
Ετσι αποφάσισα.
Παιχνίδι είναι, που παιζουνε εις βαρος μας.
Και βαρετό το βρίσκω, το ενα εργο φόβου, εναλασσεται με επόμενο έργο φόβου με λίγες πινελιές θρίλερ....
Μιλάμε πάντα, για τη συμπεριφορά και τη στάση μας απέναντι στην καθημερινότητα.
Εκεί που ο καθενας από μας θα χρειαστει να σταθει σε μιαν ουρα, να μιλησει με τον γείτονα, τη μανα , την ξαδελφη , το καθετι απο αυτα τα τετριμμενα.
Εκει , εμεις οι ιδιοι δεν ειμαστε που αποφασιζουμε που θα στρεψουμε την προσοχη και τη δική μας αλλά και του απέναντί μας?
Δεν ξερω κι εγω, λέω...
καλη δυναμη και σε σενα Μαργκούλα μου!
Υ.Γ δεν ξερω τι εκανα και με δειχνει εκτος 11 μηνες!
Κατι με το νεο στυλ που εχει ο blogger όταν κανεις αναρτηση.
Ε δεν πειραζει, θα την βρω την άκρη φανταζομαι
(και στην επόμενη αναρτηση, θα με δειχνει εκτος 2 χρονια!!!!!!!! :)

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Ομαδική παράκρουση μάλιστα θα συμφωνησω με τη φραση σου!
Αυτες οι σκεψεις ποτυ έγραψα, δε σημαινει πως παραγνωριζω και παραθεωρω τα προβλήματα της πραγματικης αλλά και της εικονικής οικονομιας.
Καθε άλλο.
Κι επισης, εχεις δίκιο για τα περι τριτου κοσμου.
Απλά τωρα για λόγους που αγνοουμε, η ζαριά ήρθε κι έπεσε στη χωρα μας, στον ευρυτερο νοτο και απο ότι φαινεται και σε όλη την ευρώπη.
ηΗ Ζωή κάνει και κύκλους κι επισης έχει τη δική της ροή.
Εδώ βρεθήκαμε, όπως βρεθήκαμε , για να ζήσουμε και όχι για να μεμψιμοιρούμε και να πεταμε στο καλάθι και τη ζωή αλλά την προσωπική μας δύναμη-όποια κι αν ειναι αυτή.
Καλημερα Heliotypon!
χαρηκα πολύ που πέρασες από τα μέρη μας!
να είσαι καλά.