η αγάπη ταξιδεύει στον αέρα....

Συνδεόμαστε όλοι, ορατώς και αοράτως,είναι πλέον γνωστό αυτό.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι καθαρή ενέργεια που μαγικά αλληλεπιδρούν και έλκουν άλλες αντίστοιχες με τις δικές μας....

Συντονιζόμαστε στο ρυθμό του Σύμπαντος του οποίου είμαστε μέρη.

Μικρά αστεράκια κι εμεις σε αυτον τον τεράστιο γαλαξία. Αστερόσκονες μπροστά στο δυσθεώρητο Άπειρο -και Ασύλληπτο για το μικρό εγωικούλη μυαλό μας αλλά, ωστόσο , φτιαγμενοι από το ίδιο υλικό και την ίδια Ουσία.

Ακτινοβολούμε ό,τι είμαστε κι αυτό έλκει κι άλλους που έχουν το ίδιο μήκος κύματος ακτινοβολίας με εμάς (αυτό τωρα το μήκος κύματος της ακτινοβολίας ως εκφραση σα να με ανησύχησε λιγάκι. Αλλά το φως είναι και κύμα νομίζω. Όχι στη θάλασσα. Στην κοσμική θάλασσα του φωτός. Θάλασσα Αγάπης? Α. Μεγαλουργώ σήμερα....)

Τα συναισθήματα μας όμως είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη δυναμική έλξης.Όσο δυνατότερα και θετικότερα τα συναισθήματα τόσο θετικότερες ενέργειες θα έλξουν, τόσο ωραιότερους ανθρώπους κι εμπειρίες θα φέρουν στη ζωή μας.
Κι εδω επανερχόμαστε στο γνωστόν, πολύ αγαπημένο, καθρεφτολογίας το ανάγνωσμα.
Καθρέφτες μας θα έλξουμε.
Μάλιστα.
Είμαστε μαγνήτες και θα έλξουμε καθρέφτες.
Κι αναλόγως την καθαρότητα μας τόσο καθαρότεροι και χωρίς σκόνες θα είναι κι αυτοι.


Οι άνθρωποι στη ζωή μας καθόλου τυχαία δεν έρχονται. Κι ας τους γνωρίζουμε εντελώς μα εντελώς τυχαία. Στο δρόμο, ίσως. Στη γιορτή της πρώτης μας ξαδέρφης στην οποία με το ζόρι πήγαμε.
(Μία πολύ καλή μου, πια, φίλη τη γνώρισα στην παιδική χαρά που πηγαίναμε τις κόρες μας μικρες να παίξουν. )

Μας μοιάζουν, λοιπόν, οι καθρέφτες που εμείς έλκουμε στη ζωή μας- κι αυτοί στη δική τους ζωή, στη δική τους πραγματικότητα. Διότι αλληλοελκόμεθα. Όμοιος ομοίω....
Ή συμπληρώνουν κάτι σε μας. Γενικά υπάρχει ένα πάρε δώσε στις ιδιότητες , στα χαρακτηριστικά και στις συνειδητότητες των ανθρώπων που συναντιούνται. Κάτι έχει να μάθει ο ένας από τον άλλον. Και έρχονται και πάμε όταν είμαστε στο ίδιο περίπου σημείο οπτικής και θέασης της ζωής και της πραγματικότητας γύρω μας. Ούτε πριν, ούτε μετά. Τη σωστή ώρα. Όταν το Τώρα μας έιναι ένα Τώρα που είναι έτοιμο να συναντηθεί με το Τώρα του άλλου και να γίνουν ένα κοινό Τώρα.
Όσο πιο όμορφα, λοιπόν, και δυνατά τα συναισθήματά μας τόσο πιο όμορφες ψυχές και συνειδητότητες θα γνωρίσουμε.( ισχύει όμως και το ακριβώς αντίθετο : όσο πιο γκρινιάρηδες έιμαστε, όσο πιο μίζεροι, όσο πιο θλιμμένοι, όσο πιο απογοητευμένοι, ε τοσο πιο αντίστοιχους ανθρώπους και εμπειρίες θα γνωρισουμε και θα ζήσουμε. Γι' αυτό κομένη η γκρίνια από δω και στο εξής. Εντάξει?)

Το υπέρτατο συναίσθημα για μένα ανέκαθεν ηταν η Χαρά.(κι ο Έρωτας ....δε λέω...αλλά ας μην αρχίσω γιατί θα ξεφύγω παλι.... ) Η χαρά λοιπόν. Και μάλιστα δεν έχω πειστεί, ακόμα, ότι η Αγάπη δεν είναι η Χαρά. Πάντως, το ένα σίγουρα εμπεριέχει το άλλο. Τώρα ποιο είναι μέσα σε ποιο, θα σας γελάσω.
Όσο περισσότερη χαρά κι αγάπη εκπέμπουν τα συναισθήματά μας κι εμείς, τόσο πιο όμορφοι οι άνθρωποι που θα έρχονται στη ζωή μας, οι εμπειρίες και οι καταστάσεις που θα βιώνουμε.

Επιβεβαιωμένο.

Τώρα πώς ακριβώς φτάνουν οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας , εμείς στην ουσία δηλαδή,

στην πραγματικότητα των άλλων, κι εμείς στις δικές τους, είναι ένα θέμα.

Αυθαιρέτως αποφασίζουμε λοιπόν ότι η αγάπη και η χαρά μας , ταξιδεύουν στον αέρα.

Αεράτες, απαλές ή ορμητικές, ντροπαλές ή θαρραλέες, με στάσεις ή απευθείας, δεν γνωρίζουμε- ακόμα.

Κι εδω υπεισέρχεται το φίλα προσκείμενο στο βουδισμό μυαλό μας ( ο πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας πάντα.....) για να στηρίξουμε την για πολλοστή φορά αυθαιρετη, πεταλούδεια θεώρηση των πραγμάτων....

Στην βουδιστική μυθολογία/κοσμολογία υπάρχει μια πανέμορφη μεταφορά σχετική με όλα αυτά που όλοι συζηταμε για τη μαγική αλληλεπίδραση και αόρατη σύνδεση μεταξύ μας.

Το δίχτυ του θεού Ίντρα.

Είναι μια μεταφορική εικόνα που περιγράφει την πραγματικότητα ως ένα απεριόριστο δίχτυ , στο οποίο κρέμεται μια άπειρη ποσότητα από διαφανείς χάντρες-θεότητες. 'Ενα κολιέ από διαφανή πετράδια που συμβολίζουν φωτεινές, ουράνιες θεότητες, φανταστείτε. Ιδιαίτερα λαμπερά, στραφταλίζουν στο φως της ημέρας. Όπως λαμπυρίζουν τα διαμάντια.

Η επιφάνεια κάθε πετραδιού αντανακλα ολοκληρωτικά το κάθε ένα από τα υπόλοιπα καθώς και ολόκληρο το κολιέ-δίχτυ.

Κάθε πετράδι, αντικαθρεφτίζει το άλλο, που αντικαθρεφτίζει το άλλο,που αντικαθρεφτίζει το άλλο.........στο άπειρο.

Όλο αυτο, είναι ένας συμβολικός τρόπος να δείξουν τη διασύνδεση μεταξύ των πάντων καθώς και ότι ο συνδετικός ιστός της σύνδεσης αυτής είναι το Σύμπαν.

(το δίχτυ του Ιντρα)

Όμορφο δεν είναι?

...............................................................................

....

.


ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΕΡΑ.......

Stavento - Ήβη Αδάμου- Σαν έρθει η μέρα
Λοιπόον....

Για ό,τι δεν έχουμε ζήσει, βιώσει ή γνωρίσει, ακόμα, θα έρθει η μέρα.
Δεν είμαστε, ο καθένας από μας, ο μόνος που ψάχνει και αναζητά την Αλήθεια, κάτι Αληθινό. Είναι κι άλλοι. Κι άλλοι. Κι άλλοι.......
Κι έχουμε κάτι κοινό.
Πορευόμαστε στο Δρόμο, αναζητώντας τη γνώση του Εαυτού και την Ενότητα με αυτό που Πάντα Ήταν και θα Είναι Εκει.
Δεν είμαστε οι μόνοι, ούτε και μοναδικοί.
Κάπου είναι και οι Άλλοι.
Κάποια στιγμη, όταν θα Είναι η σωστη ώρα, θα βρεθούμε.

Και θα Είναι Όλα Γιορτή.