Fullmoon- Kitaro
23/5/10
Ζώντας..
Fullmoon- Kitaro
15/5/10
Όσσο, εγωισμός και ερωτικά τραγούδια..
τον υποτιτλισμό έκανε ο Ιπτάμενος Ολλανδός .
"......Σας έχουν πει να αγαπάτε το γείτονα αλλά ποτέ δεν αγαπήσατε τον εαυτό σας
Και κάποιος που δεν έχει αγαπήσει τον εαυτό του, πώς μπορεί να αγαπήσει το γείτονα?
Από πού θα βρει την αγάπη?
Καταρχήν πρέπει να την έχεις εσύ.
Αγαπάς τον γείτονα- ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτα για τη αγάπη- επειδή δεν έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου ποτέ.
Ο γείτονας σε αγαπάει- δεν έχει αγαπήσει ποτέ τον εαυτό του.
Τέτοια παραφροσύνη επικρατεί στον κόσμο :
οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον-οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα σχετικά με την αγάπη.
Είναι σαν ζητιάνοι, ζητιανεύουν ο ένας από τον άλλον,
πιστεύοντας πως ο άλλος είναι ο αυτοκράτορας. Και οι δύο σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο :
ο Άλλος είναι ο αυτοκράτορας.
Όμως, και οι δύο είναι επαίτες.
Αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα εκδηλώνεται και μετά, υπάρχει μιζέρια, δυστυχία, πόνος.
Έπειτα, σκέφτεστε ότι έχετε εξαπατηθεί, αυτός ο ζητιάνος προσπαθούσε να αποδείξει ότι ήταν αυτοκράτορας.
Τώρα αυτό είναι απολύτως παράλογο- εσείς αντιλαμβανόσασταν τον άλλον ως αυτοκράτορα.
Ίδια είναι η κατάσταση και από την άλλη πλευρά : το άλλο πρόσωπο πιστεύει ότι ο απατεώνας είστε εσείς, παριστάνατε τον αυτοκράτορα αλλά είστε μόνον ένας ζητιάνος. Όταν οι δύο ζητιάνοι ανακαλύπτουν ότι είναι επαίτες, τι άλλο μπορούν να κάνουν πάρα να θυμώσουν, να εξοργιστούν, να γίνουν βίαιοι ο ένας απέναντι στον άλλον, μισώντας τους ο ένας τον άλλον το δυνατόν περισσότερο.
Και η αγάπη?..................................................................." Οsho
(μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του Όσσο, πάνω στην αγάπη του εαυτού ως προυπόθεση για την ανάπτυξη τόσο του ίδιου του ατόμου, όσο και την βίωση όμορφων και υγιών σχέσεων).
.......................................................................................
......................................................................................................................................................
.
Όταν η πραγματικότητα εμφανιστεί και τα δύο άτομα απαλλαγμένα από την ψευδαισθητική ομίχλη του πρώτου καιρού της σχέσης τους, συνειδητοποιήσουν πώς ο άλλος δεν ηταν τελικα, ο αυτοκράτορας, ούτε ο ίδιος ο θεός, και αρχίσει η γκρίνια και ο θυμός και οι καυγάδες, τότε συνήθως τα τραγούδια με εύγλωττο τρόπο αντικατοπτρίζουν σκέψεις και συναισθήματα που ο ίδιος ο απογοητευμένος δεν μπορεί τόσο όμορφα να εκφράσει.
Και βέβαια, ούτε λόγος για προσωπική ευθύνη, για μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, για απουσία εσωτερικής πληρότητας, για συνεχή αναζήτηση ικανοποίησης απο έξω και όχι απο τον εσωτερικό εαυτό.....
Δεν αναρωτιέται ποτέ ο "απογοητευμένος" το βασικό ερώτημα της ζωής : "Ποιος Είμαι"?
αλλά το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό του είναι "Ποιος ήσουν τελικά εσύ που καταφέρες να κοροιδέψεις Εμένα"?
Ακούστε τώρα τους στίχους των κατά τα άλλα όμορφων ερωτικών τραγουδιών, που ίσως όλοι κάποια στιγμή σιγοτραγουδήσαμε:
"ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του Μανώλη Χιώτη
...............................................
Στους στίχους, ο αγαπημένος, ο Άλλος, αποκτά υπόσταση όχι και τόσο αγγελική πια. Ό,τι θεικό υπήρξε στον Άλλον έχει εκλείψει. Ιδιότητα θετική δεν διαφαίνεται, ούτε στον παράδεισο μας μεταφέρει με την ύπαρξή του, ούτε φως γεμίζει ο κόσμος αμά τη εμφανίσει του, ούτε όλα ρόδινα είναι πια, ούτε βεβαίως καμία γλυκιά αίσθηση γεμίζει η ζωή κι η δική μας ύπαρξη από την ύπαρξή στον μάταιο τούτο κόσμο της άλλοτε λατρεμένης παρουσίας του. Του Άλλου. Και ίσως, κάπου αλλού, την ίδια στιγμή, ο άλλος, τραγουδάει ένα αντίστοιχης σημειολογίας τραγούδι. Για μας.
Που πια φως τα μάτια μας δεν λάμπουν, κι ούτε χαρά σκορπάμε στη δική του ζωή, στην δική του ύπαρξη.
Και αυτό που είναι άξιο προβληματισμού ίσως, είναι ότι και στα δύο τραγούδια η ίδια "απειλή" εκτοξεύεται : θα σου φύγω. Θα σου φύγω και θα δεις εσυ..τότε θα καταλάβεις...τι είχες και τι έχασες.......
Δια της απώλειας, κερδίζεις?
Τι όμως?
Μου έχεις κάνει τη ζωή μου κόλαση- Γ. Πάριος
Και κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να κάνουμε για εκατομμύρια τραγούδια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν υπάρχει τραγούδι τελικα που να ΜΗΝ αναφέρεται στον έρωτα και την ρομαντική αγάπη...
Και που δεν αναπαράγει το ίδιο πάντα μοντέλο: Ο Άλλος είναι ο φταίχτης, ο "απατεώνας", ο κίβδηλος, η απογοήτευση, ο ψεύτικος, μια Κόλαση που στην αρχή φαινόταν όαση.
Εμείς? Απουσιάζουμε εμείς.
Πάλι άφαντοι εμείς. "Δικαιολογημένα" για ακόμα μία φορά. Ο Άλλος, όχι Εγώ , είναι, πάλι το "πρόβλημα" κι ίσως, ο Επομένος Άλλος, ο μεθεπόμενος ίσως, να Μην είναι πρόβλημα.....
Αλλά πάντα οι Άλλλοι θα είναι Το Πρόβλημα για όσο συνεχίζω έξω να ψάχνω, έξω να βρω ικανοποίηση και σκοπό ύπαρξης και νόημα ζωής...............
Νομίζω.
Υ.Γ Και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής- αν και απόλυτοι δεν πρέπει να είμεθα γενικότερα.......-
-εμένα πιο πολύ το δεύτερο τραγούδι μου αρέσει:
"Θα σου φύγω.............
Αλλά τότε θα είναι αργάααααααααααααααααααα..........."
..........τραγούδησε η πεταλούδα στον Τσουανγκ Τσου.....και φτερούγισε μακριά του.........
Καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!
25/4/10
η αγάπη ταξιδεύει στον αέρα....
Συνδεόμαστε όλοι, ορατώς και αοράτως,είναι πλέον γνωστό αυτό.
Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας είναι καθαρή ενέργεια που μαγικά αλληλεπιδρούν και έλκουν άλλες αντίστοιχες με τις δικές μας....
Συντονιζόμαστε στο ρυθμό του Σύμπαντος του οποίου είμαστε μέρη.
Μικρά αστεράκια κι εμεις σε αυτον τον τεράστιο γαλαξία. Αστερόσκονες μπροστά στο δυσθεώρητο Άπειρο -και Ασύλληπτο για το μικρό εγωικούλη μυαλό μας αλλά, ωστόσο , φτιαγμενοι από το ίδιο υλικό και την ίδια Ουσία.
Ακτινοβολούμε ό,τι είμαστε κι αυτό έλκει κι άλλους που έχουν το ίδιο μήκος κύματος ακτινοβολίας με εμάς (αυτό τωρα το μήκος κύματος της ακτινοβολίας ως εκφραση σα να με ανησύχησε λιγάκι. Αλλά το φως είναι και κύμα νομίζω. Όχι στη θάλασσα. Στην κοσμική θάλασσα του φωτός. Θάλασσα Αγάπης? Α. Μεγαλουργώ σήμερα....)
Τα συναισθήματα μας όμως είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη δυναμική έλξης.Όσο δυνατότερα και θετικότερα τα συναισθήματα τόσο θετικότερες ενέργειες θα έλξουν, τόσο ωραιότερους ανθρώπους κι εμπειρίες θα φέρουν στη ζωή μας.
Κι εδω επανερχόμαστε στο γνωστόν, πολύ αγαπημένο, καθρεφτολογίας το ανάγνωσμα.
Καθρέφτες μας θα έλξουμε.
Μάλιστα.
Είμαστε μαγνήτες και θα έλξουμε καθρέφτες.
Κι αναλόγως την καθαρότητα μας τόσο καθαρότεροι και χωρίς σκόνες θα είναι κι αυτοι.
Οι άνθρωποι στη ζωή μας καθόλου τυχαία δεν έρχονται. Κι ας τους γνωρίζουμε εντελώς μα εντελώς τυχαία. Στο δρόμο, ίσως. Στη γιορτή της πρώτης μας ξαδέρφης στην οποία με το ζόρι πήγαμε.
(Μία πολύ καλή μου, πια, φίλη τη γνώρισα στην παιδική χαρά που πηγαίναμε τις κόρες μας μικρες να παίξουν. )
Μας μοιάζουν, λοιπόν, οι καθρέφτες που εμείς έλκουμε στη ζωή μας- κι αυτοί στη δική τους ζωή, στη δική τους πραγματικότητα. Διότι αλληλοελκόμεθα. Όμοιος ομοίω....
Ή συμπληρώνουν κάτι σε μας. Γενικά υπάρχει ένα πάρε δώσε στις ιδιότητες , στα χαρακτηριστικά και στις συνειδητότητες των ανθρώπων που συναντιούνται. Κάτι έχει να μάθει ο ένας από τον άλλον. Και έρχονται και πάμε όταν είμαστε στο ίδιο περίπου σημείο οπτικής και θέασης της ζωής και της πραγματικότητας γύρω μας. Ούτε πριν, ούτε μετά. Τη σωστή ώρα. Όταν το Τώρα μας έιναι ένα Τώρα που είναι έτοιμο να συναντηθεί με το Τώρα του άλλου και να γίνουν ένα κοινό Τώρα.
Όσο πιο όμορφα, λοιπόν, και δυνατά τα συναισθήματά μας τόσο πιο όμορφες ψυχές και συνειδητότητες θα γνωρίσουμε.( ισχύει όμως και το ακριβώς αντίθετο : όσο πιο γκρινιάρηδες έιμαστε, όσο πιο μίζεροι, όσο πιο θλιμμένοι, όσο πιο απογοητευμένοι, ε τοσο πιο αντίστοιχους ανθρώπους και εμπειρίες θα γνωρισουμε και θα ζήσουμε. Γι' αυτό κομένη η γκρίνια από δω και στο εξής. Εντάξει?)
Το υπέρτατο συναίσθημα για μένα ανέκαθεν ηταν η Χαρά.(κι ο Έρωτας ....δε λέω...αλλά ας μην αρχίσω γιατί θα ξεφύγω παλι.... ) Η χαρά λοιπόν. Και μάλιστα δεν έχω πειστεί, ακόμα, ότι η Αγάπη δεν είναι η Χαρά. Πάντως, το ένα σίγουρα εμπεριέχει το άλλο. Τώρα ποιο είναι μέσα σε ποιο, θα σας γελάσω.
Όσο περισσότερη χαρά κι αγάπη εκπέμπουν τα συναισθήματά μας κι εμείς, τόσο πιο όμορφοι οι άνθρωποι που θα έρχονται στη ζωή μας, οι εμπειρίες και οι καταστάσεις που θα βιώνουμε.
Επιβεβαιωμένο.
Αυθαιρέτως αποφασίζουμε λοιπόν ότι η αγάπη και η χαρά μας , ταξιδεύουν στον αέρα.
ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΕΡΑ.......
Stavento - Ήβη Αδάμου- Σαν έρθει η μέρα
Λοιπόον....
Για ό,τι δεν έχουμε ζήσει, βιώσει ή γνωρίσει, ακόμα, θα έρθει η μέρα.
Δεν είμαστε, ο καθένας από μας, ο μόνος που ψάχνει και αναζητά την Αλήθεια, κάτι Αληθινό. Είναι κι άλλοι. Κι άλλοι. Κι άλλοι.......
Κι έχουμε κάτι κοινό.
Πορευόμαστε στο Δρόμο, αναζητώντας τη γνώση του Εαυτού και την Ενότητα με αυτό που Πάντα Ήταν και θα Είναι Εκει.
Δεν είμαστε οι μόνοι, ούτε και μοναδικοί.
Κάπου είναι και οι Άλλοι.
Κάποια στιγμη, όταν θα Είναι η σωστη ώρα, θα βρεθούμε.
13/4/10
βαρέθηκα αυτό το παραμύθι....
κι άνοιξε τα μπλε μάτια του προς τον μπλε ουρανό.
με πράσινα μάτια!
Moby - We Are All Made Of Stars
Growing in numbers
Growing in speed
Can't fight the future
Can't fight what I see
People they come together
People they fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars.................
Efforts of lovers
Left in my mind
I sing in the reaches
We'll see what we find .......................
People they come together
People they fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars
Slow............
............ slow ....................
slow........................
come come
Someone come come come
Even love is goin' round
You can't ignore what is goin' 'round
Slowly..
rebuilding......
I feel it in me
Growing in numbers
Growing in peace
People they come together
People they fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars
We are all made of stars...............................
People they come together
We are all made of stars .............................
People they fall apart
We are all made of stars ........
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars ............
We are all made of stars .............
...............................................................................................
..
Σε ποιό παραμύθι βρισκόμεθα σήμερα?
Καλημέρα!