15/5/10

Όσσο, εγωισμός και ερωτικά τραγούδια..






τον υποτιτλισμό έκανε ο
Ιπτάμενος Ολλανδός .

"......Σας έχουν πει να αγαπάτε το γείτονα αλλά ποτέ δεν αγαπήσατε τον εαυτό σας
Και κάποιος που δεν έχει αγαπήσει τον εαυτό του, πώς μπορεί να αγαπήσει το γείτονα?
Από πού θα βρει την αγάπη?
Καταρχήν πρέπει να την έχεις εσύ.
Αγαπάς τον γείτονα- ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτα για τη αγάπη- επειδή δεν έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου ποτέ.
Ο γείτονας σε αγαπάει- δεν έχει αγαπήσει ποτέ τον εαυτό του.
Τέτοια παραφροσύνη επικρατεί στον κόσμο :
οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον-οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα σχετικά με την αγάπη.
Είναι σαν ζητιάνοι, ζητιανεύουν ο ένας από τον άλλον,
πιστεύοντας πως ο άλλος είναι ο αυτοκράτορας. Και οι δύο σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο :

ο Άλλος είναι ο αυτοκράτορας.

Όμως, και οι δύο είναι επαίτες.
Αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα εκδηλώνεται και μετά, υπάρχει μιζέρια, δυστυχία, πόνος.
Έπειτα, σκέφτεστε ότι έχετε εξαπατηθεί, αυτός ο ζητιάνος προσπαθούσε να αποδείξει ότι ήταν αυτοκράτορας.
Τώρα αυτό είναι απολύτως παράλογο- εσείς αντιλαμβανόσασταν τον άλλον ως αυτοκράτορα.
Ίδια είναι η κατάσταση και από την άλλη πλευρά : το άλλο πρόσωπο πιστεύει ότι ο απατεώνας είστε εσείς, παριστάνατε τον αυτοκράτορα αλλά είστε μόνον ένας ζητιάνος. Όταν οι δύο ζητιάνοι ανακαλύπτουν ότι είναι επαίτες, τι άλλο μπορούν να κάνουν πάρα να θυμώσουν, να εξοργιστούν, να γίνουν βίαιοι ο ένας απέναντι στον άλλον, μισώντας τους ο ένας τον άλλον το δυνατόν περισσότερο.
Και η αγάπη?..................................................................." Οsho
(μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του Όσσο, πάνω στην αγάπη του εαυτού ως προυπόθεση για την ανάπτυξη τόσο του ίδιου του ατόμου, όσο και την βίωση όμορφων και υγιών σχέσεων).
.......................................................................................
......................................................................................................................................................
.

Όταν η πραγματικότητα εμφανιστεί και τα δύο άτομα απαλλαγμένα από την ψευδαισθητική ομίχλη του πρώτου καιρού της σχέσης τους, συνειδητοποιήσουν πώς ο άλλος δεν ηταν τελικα, ο αυτοκράτορας, ούτε ο ίδιος ο θεός, και αρχίσει η γκρίνια και ο θυμός και οι καυγάδες, τότε συνήθως τα τραγούδια με εύγλωττο τρόπο αντικατοπτρίζουν σκέψεις και συναισθήματα που ο ίδιος ο απογοητευμένος δεν μπορεί τόσο όμορφα να εκφράσει.
Και βέβαια, ούτε λόγος για προσωπική ευθύνη, για μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, για απουσία εσωτερικής πληρότητας, για συνεχή αναζήτηση ικανοποίησης απο έξω και όχι απο τον εσωτερικό εαυτό.....
Δεν αναρωτιέται ποτέ ο "απογοητευμένος" το βασικό ερώτημα της ζωής : "Ποιος Είμαι"?
αλλά το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό του είναι "Ποιος ήσουν τελικά εσύ που καταφέρες να κοροιδέψεις Εμένα"?
Ακούστε τώρα τους στίχους των κατά τα άλλα όμορφων ερωτικών τραγουδιών, που ίσως όλοι κάποια στιγμή σιγοτραγουδήσαμε:






"ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του Μανώλη Χιώτη
...............................................
Στους στίχους, ο αγαπημένος, ο Άλλος, αποκτά υπόσταση όχι και τόσο αγγελική πια. Ό,τι θεικό υπήρξε στον Άλλον έχει εκλείψει. Ιδιότητα θετική δεν διαφαίνεται, ούτε στον παράδεισο μας μεταφέρει με την ύπαρξή του, ούτε φως γεμίζει ο κόσμος αμά τη εμφανίσει του, ούτε όλα ρόδινα είναι πια, ούτε βεβαίως καμία γλυκιά αίσθηση γεμίζει η ζωή κι η δική μας ύπαρξη από την ύπαρξή στον μάταιο τούτο κόσμο της άλλοτε λατρεμένης παρουσίας του. Του Άλλου. Και ίσως, κάπου αλλού, την ίδια στιγμή, ο άλλος, τραγουδάει ένα αντίστοιχης σημειολογίας τραγούδι. Για μας.
Που πια φως τα μάτια μας δεν λάμπουν, κι ούτε χαρά σκορπάμε στη δική του ζωή, στην δική του ύπαρξη.

Και αυτό που είναι άξιο προβληματισμού ίσως, είναι ότι και στα δύο τραγούδια η ίδια "απειλή" εκτοξεύεται : θα σου φύγω. Θα σου φύγω και θα δεις εσυ..τότε θα καταλάβεις...τι είχες και τι έχασες.......

Δια της απώλειας, κερδίζεις?
Τι όμως?





Μου έχεις κάνει τη ζωή μου κόλαση- Γ. Πάριος

Και κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να κάνουμε για εκατομμύρια τραγούδια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν υπάρχει τραγούδι τελικα που να ΜΗΝ αναφέρεται στον έρωτα και την ρομαντική αγάπη...
Και που δεν αναπαράγει το ίδιο πάντα μοντέλο: Ο Άλλος είναι ο φταίχτης, ο "απατεώνας", ο κίβδηλος, η απογοήτευση, ο ψεύτικος, μια Κόλαση που στην αρχή φαινόταν όαση.

Εμείς? Απουσιάζουμε εμείς.
Πάλι άφαντοι εμείς. "Δικαιολογημένα" για ακόμα μία φορά. Ο Άλλος, όχι Εγώ , είναι, πάλι το "πρόβλημα" κι ίσως, ο Επομένος Άλλος, ο μεθεπόμενος ίσως, να Μην είναι πρόβλημα.....

Αλλά πάντα οι Άλλλοι θα είναι Το Πρόβλημα για όσο συνεχίζω έξω να ψάχνω, έξω να βρω ικανοποίηση και σκοπό ύπαρξης και νόημα ζωής...............
Νομίζω.

Υ.Γ Και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής- αν και απόλυτοι δεν πρέπει να είμεθα γενικότερα.......-
-εμένα πιο πολύ το δεύτερο τραγούδι μου αρέσει:
"
Θα σου φύγω.............
Αλλά τότε θα είναι αργάααααααααααααααααααα..........."

..........τραγούδησε η πεταλούδα στον Τσουανγκ Τσου.....και φτερούγισε μακριά του.........


Καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!

14 σχόλια:

Prisoned Soul είπε...

Υπάρχουν όμως και τραγούδια, αν και σπάνια, που δεν ρίχνουν στο Άλλο το φταίξιμο

http://www.youtube.com/watch?v=zpriRxXOhXQ

Φιλιά και καλή σου μέρα!!!

ΥΓ. Φυσικά και δεν έχω αλλάξει ομάδα!!! και ούτε πρόκειται!

Φώτης είπε...

ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ τα λέει ο Osho!!!

Δυστυχώς, μας έχουν μάθει να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους και να ζητιανεύουμε από τις σχέσεις μας όσα είμαστε ανίκανοι να αναζητήσουμε μέσα μας!

"Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, πώς θα αγαπήσεις τον γείτονα;"...

Κι ο Ιησούς το ίδιο έλεγε:
"Αγάπα τον πλησίον σου ΩΣ ΕΑΥΤΟΝ"...

Καλό απόγευμα, φίλη μου!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Πεταλούδα,πολύ θυματοποίηση κυριαρχεί στην εποχή μας άρα και τα περισσότερα τραγούδια εκφράζουν κάτι ανάλογο.
Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Margo είπε...

Αν αποδεχτούμε ότι ο εαυτό μας ζητά πρώτος την δική μας προσοχή τη δική μας αγάπη μεταμορφώνεται η ζωή μας. Διαβάζοντας την ανάρτησή σου μου ήρθε το μυαλό αυτό το τραγούδι που ικετεύει για αγάπη.

http://www.youtube.com/watch?v=F39D35kcpg4&feature=related

Καλή βδομάδα πεταλούδα μου

Δημήτρης Κ. είπε...

Μικρό σχόλιο, στα δυό τραγουδάκια.
Δεκέμβρης 2008. Ένα παιδί νεκρό στα Εξάρχεια. Μέγα κακό αυτό και κάκιστο. Το συλλογικό υποσυνείδητο της πόλης, ταράσσεται (δεν οδυνάται) και ταυτόχρονα, αυτομάτως, ταυτίζεται με το θύμα: «Θα μπορούσε να ήταν το δικό μου παιδί» ή «θα μπορούσε να ήμουνα εγώ». Κανείς δεν ταυτίστηκε με τον θύτη (ειδικά στην περίπτωση που δεν ήταν εξωστρακισμός): «Θα μπορούσε ο αστυνομικός να ήταν το δικό μου παδί» ή «Θα μπορούσε να ήμουν ΕΓΩ Ο ΦΟΝΙΑΣ».
Φονικότητα, φυσικά, δεν σημαίνει μόνον βιολογικό θάνατο κάποιου. Συμβολικά, σημαίνει χίλια δυό.
Κανείς δεν είδε – κανείς δεν ήθελε να δει – όλοι θέλαμε να μην δούμε στο τυφλό πρόσωπο του θύτη το δικό μας τυφλό πρόσωπο. Το δικό μας ανύπαρκτο πρόσωπο. (Κακώς γενικεύω). Το πρόβλημα, δεν είναι ακριβώς ότι θέλαμε να μην ξέρουμε ποιοί είμαστε, αλλά ότι θέλαμε να είμαστε κάποιοι άλλοι απ ότι είμαστε. Κακό είναι αυτό; Θαρρώ πως ναι, τουλάχιστον στο ποσοστό που παρακάμπτουμε την πραγματικότητά μας και έτσι ποτέ δεν ερχόμαστε στον ελλειματικό εαυτό μας. Ίσως γιατί μας φοβίζει η κάθε συντριβή που προαπαιτείται ή μάλλον η τίμια αποδοχή της. Κάθε βούληση ισχύος, και μιά τροφή στον αντι-εαυτό, στο αυτο-δημιούργητο προσωπείο μας και στην συλλογική φαντασιακή αντι-κοινωνία της πόλης μας.
Αντιστρέφοντας την προοπτική των δύο τραγουδιών στο blog, θα μπορούσαν να είναι ένα κάλεσμα στην άβυσσο της οδυνηρής συνάντησης με τον βαθύτερο εαυτό μας (που λέει κι ένας στοχαστής). Τον απωθημένο εαυτό μας, τον ανειρήνευτο, εκείνον τον παράξενο και συχνά λυπημένο. Εκείνον που κατά κανόνα δεν τον αντέχει κανείς μας. Και που κάνουμε ό, τι μπορούμε για να εξαφανίσουμε τα ίχνη του και να τον θάψουμε βιαστικά χωρίς κανένα πένθος να σφραγίσει την ψυχή μας.
Ίσως, γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μετέωροι πάνω απ την άβυσσο. Αλλά, ΕΝ ΕΚΡΕΜΜΟΤΗΤΙ καταμεσίς της ερήμου μας…
Ο Σταυρός –λέει- οδηγεί στην Ανάσταση. Να ναι έτσι;

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλημέρα sweet truth!
φυσικά υπάρχουν αλλά θα έλεγα ότι συνήθως επικεντρώνονται στο εγωικό παιχνίδι ανάμεσα στους δύο πρώην ή/και νυν ερωτευμένους.
Τωρα βέβαια τι είναι Αληθινό και τι είναι ψευδαίσθηση στον Έρωτα είναι ένα ερώτημα...
όποτε έχεις χρόνο κι αν θες
δες εδω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις σχέσεις:
http://ianisdo-anando.blogspot.com/2010/02/oo.html
μια γλυκιά καλημέρα από μένα να σε συντροφεύει..
Υ.Γ τι να πω για τα περί ομάδας?
να πω λυπάμαι?
να πω κρίμα?
ε δεν λέω κι εγω τίποτα!!!!!!!!!
φιλακιαααααααααααααααααααα

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλημέρα Ειρήνη με τα φτερά της Ψυχής!
θυματοποίηση δε λες τίποτα!
κι όχι μόνο στον έρωτα και τις σχέσεις..
για όλα συνήθως κάποιος άλλος φταίει..
η εύκολη λύση αυτή είναι.
ακόμα και για τα δικά μας προσωπικά χρέη άλλοι μας φταίνε, άσχετα αν εμείς οι ίδιοι χρεωθήκαμε
για υλικά αγαθά που ούτε καν είχαμε πραγματικά αναγκη..

φιλάκια!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

στις θεωρίες μάθησης υπάρχει μια έννοια που μας ενδιαφέρει πολύ εμας τους ενήλικες, όταν ξυπνάμε κάποια στιγμή και κατανοούμε πόσα στοιχεία ανάποδα έχουν ριζώσει μέσα μας και μας πνιγουν, δυσκολεύοντας μας όχι μονο να βρούμε ποιοι πραγματικά είμαστε αλλά ουτε να αφουγκραστούμε στο ελάχιστο τον αληθινό, βαθύτερό μας εαυτο:
ΑΠΟΜΑΘΗΣΗ!(ναι, είναι υπαρκτός όρος)
κοινώς, ας ξε-μαθουμε.
μια συγκεκριμένη χρονικά ζωή έχουμε να ζήσουμε κι είναι πια γνωστό ότι εάν δεν αποδεχτούμε, συγχωρήσουμε, εκτιμήσουμε κι αγαπήσουμε τον εαυτό μας,
με κανέναν δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι και σε κανέναν δεν θα χαρίσουμε αληθινά τον εαυτό μας.
ΑΠΟΜΑΘΗΣΗ ΤΩΡΑ!
Υ.Γ να κανουμε κανενα σεμινάριο μήπως?
καλησπέρα Φωτη!!!!!!!!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Η ενασχόληση με τον εαυτό μας συνήθως έρχεται τελευταία ως προτεραιότητα στην πιεστική μας καθημερινότητα. Θεωρείται πολυτέλεια ακόμα και το να απολαύσεις μια ώρα χωρις φανερά "να κάνεις κάτι".
Όμως αυτό το "δεν κάνω τίποτα", είναι στην ουσία "κάνω τα πάντα".
Κοιτάζω μέσα μου και σιγά σιγά αρχίζω να ανακαλύπτω πράγματα για και γύρω από μένα, που πριν μου ήταν άγνωστα. Αρχίζω να γνωρίζω ¨εμένα". Από τα πιο απλά και μικρά στοιχεία στα όλο και πιο βαθυτερα κρυμμένα, που , με πόνο , έρχονται απο τα σκοτάδια στο φως.
Απελευθερώνονται, κι απελευθερωνόμαστε κι εμεις μαζί τους.
Οσο μπορούμε, και όπως μπορούμε. Συνταγή δεν υπάρχει έτσι δεν είναι?
Ο καθένας μόνος του βρίσκει ένα κλειδί, και μετά όλο κι άλλες πόρτες ανοίγουν...
Ό,τι καλύτερο μπορούμε οφείλουμε να κάνουμε, νομίζω. Χωρίς πίεση, χωρίς αγωνία, δεν γινεται απο τη μια στιγμή στην άλλη.
Μια ζωή ίσως να παίρνει..
Αλλά είναι το πιο γοητευτικό ταξίδι, τελικά..
Γνωρίζοντας "εμένα", γνωρίζω και τον/τους Αλλους.
Στη βάση, στη φύση μας όλοι το ίδιο είμαστε : άνθρωποι.Και θεοί ταυτόχρονα.
το γέλιο, ο πονος και η χαρά και όλα τα βαθιά, ανθρώπινα συναισθήματα
φαντάζομαι πώς ίδια αίσθηση θα έχουν
τόσο μέσα σε΄σένα
όσο και μέσα σε μένα
και στον απέναντι..
ιδια θα πονάει ο πόνος, φαντάζομαι..
και ίδια απολαυστική θα είναι η αγάπη και ο έρωτας μέσα σε όλους μας..
κάπως έτσι νομίζω...
καλη σου μέρα Μάργκο !!!
συγνώμη για το τεράστιο σχόλιο αλλά να σου πω την αλήθεια σου μιλησα σα να μιλαγα στον εαυτό μου...

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Καλησπέρα Πεταλουδένια μου!Αν και καθυστερημένα αφήνω και εγώ το χνάρι μου ακολουθώντας την σκέψη σου,στο σχόλιο στη Μαργκο..
Είναι που ταξιδεύω στις σιωπές μου και εγώ τώρα τελευταια και το απολαμβάνω

Υπάρχουν άνθρωποι(οι περισσότεροι φαντάζομαι και εγώ κάποτε)που ζουν μέσα από τους άλλους,αντλουν δύναμη ύπαρξης κοιτάζοντας τον εαυτό τους μέσα από τους αλλους. ίσως και ίσάξια δύναμη με άλλους που αντλούν δύναμη απ'τη σιωπή και την περισυλλογή.Αλλά "είναι μεγάλη δυστυχία να μη μπορείς να μείνεις μόνος.." λέει καπου ο Λ αμπρυγιέρ,σν να θέλει να ταπεινώσει,όλους αυτούς που τρέχουν να ξεχαστούν μέσα στο πλήθος,επειδή φοβούνται αναμφίβολα,ότι δεν μπορούν να υποφέρουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους.Σχεδόν όλες οι δυστυχίες πηγάζουν απο το γεγονός ότι δεν έχουμε μάθει να μένουμε στο δωμάτιό μας παρέα με τον εαυτό μας...
Την καλησπέρα μου καλή μου!!
Στο χαρίζω..
http://www.youtube.com/watch?v=ZDlUnhgeW4U&feature=related

i am love είπε...

Υπέροχο άρθρο πεταλούδα σε ευχαριστούμεεε!!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

καλησπέρα Πέλα!
σημασία δεν έχει τι υπάρξαμα έτσι κι αλλιώς το παρελθόν μόνο στο μυαλό μας υπάρχει πια..
πολυ χαιρομαι που ταξιδεύεις στις σιωπές κι απολαμβάνεις την ομορφιά και την αλήθεια τους..
ευχαριστώ πολύ για το τραγούδι!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

κι εγώ ευχαριστώ I am love!
να είσαι καλά!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Δημήτρη Κ. καλησπέρα!
θα αργήσω λίγο ακόμα να απαντήσω στο σχόλιο σου.
ευχαριστώ για την κατανόηση.