"Μη μιλάς δυνατά γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-"

"Μη μιλάς δυνατά γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-"

Μη μιλάς δυνατά, γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-

ζωή και η συνείδησή της,

γιατί η νύχτα προχωράει, είμαι κουρασμένος, δεν κοιμάμαι,

κι αν βγω στο παράθυρο,

βλέπω κάτω απ΄ τα βλέφαρα του ζώου, τα πολλά μέρη των

άστρων............

Κουράστηκα τη μέρα με την ελπίδα να κοιμηθώ τη νύχτα,

είναι νύχτα σχεδόν άλλη μέρα. Νυστάζω. Δεν κοιμάμαι.

Νιώθω όλη την ανθρωπότητα μέσα απ΄ την κούραση-

μια κούραση που κάνει σχεδόν σάρκα τα οστά μου.....

Είμαστε όλοι εκείνο.....*

Λικνιζόμαστε, μύγες, με τα φτερά πιασμένα,

στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*

21/10/1931

από το βιβλιο: Η "Θαλασσινή ωδή" και άλλα ποιήματα

Άλβαρο ντε Κάμπος

(ο μηχανικος ετερωνυμος του Πεσσοα, ό μονος ετερωνυμος που χρησιμοποιει γραφομηχανή-εμβλημα της αγαπης του για τις μηχανες,...Ο τελευταιος ετερωνυμος του Πεσσοα, ειναι ναυπηγος μηχανικος).

Κάθε φορά που διαβάζει κάποιος, είτε ποίηση είτε οποιοδήποτε άλλο κείμενο στην ουσία «συνομιλεί» με τον συγγραφέα του κειμένου και με ό,τι αυτός «περιγράφει». Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις γνώσεις, τη φιλοσοφία και γενικότερα την «κατεύθυνση» του μυαλού του αναγνώστη, καθώς και γενικότερα με τα προηγούμενα γνωστικά του κεκτημένα «μεταφράζει» και έτσι αναλύει και το κείμενο που μελετά. Αναγνωστική προσληπτικότητα λέγεται στην παιδαγωγική η διεργασία αυτή και ως προς την τέχνη , η ικανότητα αυτή ονομάζεται αισθητική προσληπτικότητα.

 Κοινώς, για άλλη μια φορά Ό,ΤΙ είσαι, αυτό βλέπεις, αυτό αντιλαμβάνεσαι, αυτό νιωθεις. (Ή νομιζεις ότι νιώθεις- ένας παλιός φίλος έλεγε πως ο ανθρωπος εχει τα συναισθήματα που τον βολευει να εχει ανά κατασταση και φάση. Αδικο δεν είχε πάντως. Πάλι ξεφευγω?)

Και στα κείμενα, λοιπόν, η ιδια λειτουργία λαμβανει χώρα, αντιλαμβάνεσαι όποιο κομματι θελεις ή μπορείς, με τον τρόπο που μπορεις. Στην ουσία είναι σα να κανεις διαλογο με τον συγγραφεα, με τον ποιητή ή τον καλλιτεχνη του έργου που "μελετας".

Προβάλλεις τον εσωτερικό σου εαυτό, πάνω στη γραφή του Άλλου, ανάλογα με το ποιες προσλαμβάνουσες παίρνεις από αυτόν.

Απολαμβάνοντας, ταυτόχρονα, την γραφή κάποιου Άλλου.

Διαβάζοντας το ποίημα σταθηκα σε δυο σημεία:

Είμαστε όλοι Εκείνο.

Μου ηρθε στο μυαλό η κλασική φράση της της advaita Vedanta Ειμαι Εκείνο που περικλείει συμπυκνωμένες πολλές έννοιες της ινδουιστικής άποψης για τον κόσμο, τη συνειδητότητα και την ψυχή.

*(Στην ινδουιστική θρησκεία αναφέρεται ο όρος "Άτμαν".

Το εσωτερικό, δηλαδή, κομμάτι μας που ειναι συνειδητό και "έχει" επίγνωση.

Η συνειδητότητα. Είναι η βαθύτερή μας, Αληθινή φύση. Ψυχή θα λέγαμε εμεις οι δυτικοί, με τη διαφορά όμως ότι ψυχή (άτμαν) και θεός (μπράχμαν) είναι ένα και το αυτο και ας χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους. Για τους ινδουιστές, η ψυχή (σας και η δική μου και του καθενός) ειναι ίδια με την βαθύτερη, απεριοριστη, αυθύπαρκτη πραγματικότητα του Όλου σύμπαντος, το οποίο αποκαλουν μπράχμαν, το ας πούμε αντίστοιχο σε μας της εννοιας του θεού. Μόνο που ο "θεός" για αυτούς ειναι απρόσωπος, πηγή των πάντων. Αποτελεί την ουσία του σύμπαντος.
Θεός λοιπόν και Ψυχή είναι Ένα και το Αυτό.

Ψυχή και Θεός είναι Ένα και το Αυτό.

(Μπράχμαν=Άτμαν )

Θεός = Ψυχή

Ψυχή= Θεός

(Άτμαν= Μπράχμαν)

Με λίγα απλά λόγια. ο εσωτερικός Εαυτός μας , το Αληθινό Είμαι ισούται με τον Θεό.

Είμαι Αυτό.)

στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*

(διαβάζοντας αυτόν τον στίχο μου ηρθε ως εικόνα, η  πολύ όμορφη μεταφορά της ινδουιστικής κοσμολογίας : το δίχτυ του θεού Ιντρα:

Είναι μια μεταφορική εικόνα που περιγράφει την πραγματικότητα ως ένα απεριόριστο δίχτυ , στο οποίο κρέμεται μια άπειρη ποσότητα από διαφανείς χάντρες-θεότητες. 'Ενα κολιέ από διαφανή πετράδια που συμβολίζουν φωτεινές, ουράνιες θεότητες, φανταστείτε. Ιδιαίτερα λαμπερά, στραφταλίζουν στο φως της ημέρας. Όπως λαμπυρίζουν τα διαμάντια.

Η επιφάνεια κάθε πετραδιού αντανακλα ολοκληρωτικά το κάθε ένα από τα υπόλοιπα καθώς και ολόκληρο το κολιέ-δίχτυ.

Κάθε πετράδι, αντικαθρεφτίζει το άλλο, που αντικαθρεφτίζει το άλλο,που αντικαθρεφτίζει το άλλο.........στο άπειρο.

Όλο αυτο, είναι ένας συμβολικός τρόπος να δείξουν τη διασύνδεση μεταξύ των πάντων καθώς και ότι ο συνδετικός ιστός της σύνδεσης αυτής είναι το Σύμπιαν.)

Τα συμπεράσματα δικά σας!

Απολαυστε το ποίημα κι αφηστε το να σας μιλησει βαθιά στην ψυχή σας όπως αρμόζει γενικοτερα στην ποίηση πόσο μάλλον στην ποίηση του Πεσσόα, που κι αυτόν τωρα τελευταια ανακαλυψα -κι ευχαριστω πολυ ξερεις εσυ ποιος...-.

Χρόνια πολλά είπα?

Στιγμές και σκαλοπάτια πιθανοτήτων

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης•

«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα•

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος• «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

 

Στιγμές- Ν. Παπάζογλου

Το Μαγικό Πέρασμα στο Άγνωστο

It is not what you do, but what you stop doing that matters.

Nisargadatta Maharaj

Αναμνήσεις. Παρελθόν. Δεσμά.

Αλυσσιδες αόρατες σε δένουν σε γεγονοτα παρελθοντικά, σε έργα που πρωταγωνίστησες, συμμετείχες έστω, αν και σκηνοθέτης τους δεν ήσουν. Ούτε σεναριογράφος. Δέσμιός τους ακόμα κι ας έχουν περάσει χρονια, αιώνες ίσως. Είναι ανυπαρκτα πια και άνευ υποστάσεως. Δεν υφίστανται πια όμως είναι ζωντανά ΜΕΣΑ ΣΟΥ και καλοθρεμμένα κιόλας. Απο σένα , μια κι ΕΣΥ τα τρεφεις έχοντας ακόμα, στραμμένη την Προσοχή ΣΟΥ, τη σκέψη Σου, το συναισθημά Σου, δηλαδή όλη Σου την ενέργεια σ' αυτά. Στο τώρα είσαι νεκρός ή εστω ημιζώντανος, αυτοματοποιημένος στην καθημερινότητά σου, γεμάτος θυμό, νεύρα, ονειροφαντασίες και γεμάτος απόλαυση, ίσως αλλά...χαμένη στο πουθενά.

Φυλακισμένος σε μια φυλακή που μονος σου εφτιαξες και πεταξες και το κλειδί.

Μέσα σου το γεγονος, επωδυνο συνηθως συναισθηματικα ή και σωματικά "ζει", τρεφεται από σένα τον ιδιο. Αναπτυσσεις ενα καρκινωμα.Ένα υπερτροφικό τέρας που ενεργειακα τρεφεται απο σένα και δημιουργημά σου είναι. Απιστευτο? Κι όμως είσαι Ζόμπι του εαυτού σου. Καταναλωνεις όλη σου την ενεργεια στέλνοντας την μεσω αυτης της αόρατης κλωστουλας στο παρελθοντικο γεγονός. Αυτορουφιέσαι. Εσύ, ρουφάς εσένα. Αυτοπεθαίνεις.

ΟΛΗ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ

ΟΛΗ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ


Η ΣΚΕΨΗ

ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ


Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΟΥ


ειναι στραμμενη εκει.

Ασυνείδητα γίνεται η διαδικασία αυτη αλλά μόνο Συνειδητά μπορείς να απεμπλακείς , να αποδεσμευτείς απο αυτήν.

 Μόνο Συνειδητά.

 

Όσο δεν έχεις Επίγνωση της διαδικασίας αυτής , ζεις εν αγνοία σου στην ΄Αγνοια, ζεις ήδη "νεκρός".

• Γύρνα πίσω. Φέρε το γεγονός, όλη την ιστορία στο μυαλό σου. Παρατηρησέ την . Ξαναζήστην.  Κοίτα το "θέμα της ιστορίας", όλο, απο την αρχή. Αλλά ως Παρατηρητής, αποστασιοποιημένα και "ψυχρά". Ξαναβίωσέ το αλλά "απ' έξω". Με αυτόν τον τρόπο το Κατανοείς αλλά όχι πια ως συμμετέχων, ως δρων μέσα σε αυτό. Ψυχρά και ψυχραιμα. Κι έπειτα
• ΣΒΗΣΤΟ. Έτσι θα χάσει τη δυναμη που έχει πάνω σου, η οποία είπαμε δυναμη είναι ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ. H προσωπική σου Δύναμη έχει παραδοθεί από σενα σε κατι Α ΝΥ ΠΑΡ ΚΤΟ.  Το γεγονός ως γεγονος, είπαμε, και ανευ υποστασεως ειναι και ουδετερο ειναι. Αν θες αποχαιρέτα το να πάει στην ευχή κι εχει ήδη φυγει μεσα απο σενα αυτο που χρόνια κουβαλαγες, σαν τον Σισυφο κάπως.  

Ανακεφαλαίωση το λένε οι καστανεντικοί. Αποδεσμευση απο το παρελθόν και σβήσιμο της προσωπικής ιστορίας. Δεν υπάρχει πλέον προσωπική ιστορία. Δεν αφήνει ίχνη πια. Κι είσαι ελευθερος απο αυτήν.

Την πληρη αποστασιοποίηση του Παρατηρητή και  της advaita vedanta μου θυμίζει, επίσης. "Πρόσεχε πού στρέφεις την Προσοχή και το νου σου". Μην πω δηλαδή  πως ο Καστανεντα advaita vedanta μελετούσε και σηκωθεί το Πνεύμα του κι αρχίσει και με κυνηγάει σε μορφή αετού, γερακιού ή άλλου πτηνού.(μη ξεχνάμε πως κι εμείς φτερωτά μεγαλειώδη άπλάσματα είμεθα αλλά κατηγορίας μεγαλειωδών Εντόμων....οπότε.....σσσσσ...μη και είμεθα ανίεροι και μας κυνηγαει όλο το σύμπαντο μαζι με τους μάγους του κιόλας....)

Λύνεται, λοιπόν, άλλο ένα απο τα δεσμά που σε κρατούν ακινητοποιημένο και δεν ζεις αληθινά στο όποιο εδώ και τώρα βρίσκεσαι.

Κάθε πρόβλημα του παρελθόντος μας κρατά ακινητοποιημένους. Είναι ένα λεπτό νήμα, μια λεπτη  αλλά, ενεργειακά,  πανίσχυρη κλωστή που σε "κρατά" μαρμαρωμένο κι ούτε καν χαμπαρι δεν το έχουμε πάρει. Είπαμε, Ασυνείδητα γίνεται η λειτουργία αυτή.

Αν θες να κάνεις το επόμενο βήμα (έστω κι αν στην αρχή σαν τρεμάμενο να είναι το ποδαράκι σου....), αυτά τα δεσμά πρεπει να κοπούν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ.

 ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Στρέφοντας την Προσοχή σου κάπου όλη η ενέργεια σου, όλο σου το Είναι βρίσκεται εκεί που είναι στραμμένη η Προσοχή σου, είπαμε.

Επιλέγεις λοιπόν.

Θέλεις να είναι η Προσοχή σου  εκεί, Εδώ ή παραπέρα?

(Αφού επιλέξεις όμως Συνειδητά μετα  παρακαλώ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ!

Επελεξε ό,τι επιλεξεις αλλά δέξου και τις όποιες "συνέπειες".

Ανάσα Ελευθερίας ή Ενταση?
Αλλά όχι γκρίνια...βολευει, το ξερουμε αλλά στοπ!)

Shamanic chant: Heal the Soul

Sacred Spirit -Native American Music