ΑΓΡΙΟΣ ΧΟΡΟΣ

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΑ ΜΟΤΙΒΑ
Μελαγχολία και θλίψη δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται, παραίτηση ή μιζέρια.
Έχουμε συνηθίσει να τις συνδέουμε με ερωτικές απογοητεύσεις αλλά αυτές είναι η κορυφή του παγόβουνου μόνο.Έρχεται κάποια στιγμή που σαν να έχεις συνειδητοποιήσει την ματαιότητα των πραγμάτων και την απελπισία γύρω σου. Και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του φόβου και της εσωτερικής αγωνίας επανέρχονται.

Eίναι η στιγμή που λες στον εαυτό σου:
μα που πάω?
τι κάνω?
Aμφινταλαντεύεσαι.Nα προχωρήσεις μπροστά όπως έχεις συνηθίσει να πορεύεσαι και να πολεμάς ή να τα παρατήσεις όλα.

Eίναι μια στιγμούλα δύσκολη. Bγαίνει όλη η κούραση.
O φόβος μήπως δεν τα καταφέρεις.
Mήπως δεν είναι αρκετά αυτά που κάνεις ή ακόμα μήπως δεν είσαι αρκετός εσύ ο ίδιος.
Σε κατακλύζει η ανασφάλεια και μια αδιόρατη ανησυχία.
Αν ψάξεις λίγο τι κρύβεται πίσω απο την αγωνία, τα νεύρα και το φόβο ξέρεις πολύ καλά τι σου φταίει.
Ειναι μια στιγμούλα που μοιάζει αιώνας.
Και επειδή μπλέκεται και το συναίσθημα τότε η στιγμούλα είναι αιώνας.
Η εικόνα και η αντίληψη που έχεις για τον εαυτό σου είναι καθοριστική.
Όταν έχεις μάθει να αποστασιοποιείσαι απο αυτόν και να τον παρακολουθείς σε συνθήκες φοβιστικές και κρίσιμες τότε έχεις κατανοήσει και το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των κινήσεων και αντιδράσεών του.
Ξέρεις τις παγίδες στις οποίες πέφτει και σε τι σενάρια του αρέσει να νιώθει πρωταγωνιστής. Ξέρεις οτι του αρέσει να παίζει παιχνίδια και τα μεγαλύτερα τα παίζει σε εσένα τον ίδιο.
Άλλοι τον λένε και εγωισμό, αλλά καμμιά φορά οι λέξεις και οι ορισμοί δεν κρύβουν απαραίτητα και την ουσία των πραγμάτων - στην αναζήτησή της αναλύουμε και υπεραναλύουμε και επέρχεται κούρασις και κατασπατάλησις ενέργειας.
Αν, λοιπόν. πραγματικά έχεις πιστέψει ότι "και αυτό θα περάσει" , όχι με την μοιρολατρική σημασία που ίσως ακούγεται ή με την έννοια της μη-προσπάθειας και της μη-δράσης τότε παύεις σιγά σιγά να είσαι έρμαιό του.
Είσαι απλά, για άλλη μια φορά παρατηρητής.
Παρατηρητής του εαυτου σου.
Παρατηρητής και παρατηρούμενο, ένα και το αυτό?
Έτσι νομίζω.

Ο αγαπητός firestarter είχε σχολιάσει (στην ίδια ανάρτηση παλαιότερα):
-λέει ο Ηρακλειτος

" Ξεχνούν και δεν προσέχουν ότι συμβαίνει γύρω τους, στον ξύπνιο τους οι άνθρωποι , όπως στον ύπνο τους. Οι ανόητοι, αν και ακούν είναι σαν τους κουφούς : σ'αυτούς ταιριάζει το γνωμικό πως και παρόντες απουσιάζουν. Δεν πρέπει να μιλά κανένας και να πράττει σαν να είναι κοιμισμένος.Ένας και κοινός είναι ο κόσμος για τους ξυπνητούς. Οι κοιμισμένοι ζουν ο καθένας στο δικό του κόσμο. Θάνατος είναι ότι βλέπουμε στον ξύπνιο μας κι όνειρα ότι βλέπουμε στον ύπνο μας."


Οι βουδιστές πρεσβεύουν ότι ο φόβος ειναι αποτέλεσμα της αίσθησης χωριστικότητάς μας από τον κόσμο, της άγνοιας και της προσκόλλησης στο εγώ.
Ψευδαισθήσεις, illusions- αποτέλεσμα της maya -όοχι του αρχαίου πολιτισμού όπως αφελώς ρώτησα όταν πρωτοάκουσα γι΄αυτήν, με σιγουριά κιόλας.....
Το πιστεύω κι εγώ. Άλλο όμως η εκλογίκευση κι άλλο η πράξη και η μη-πράξη.
Μακρύς ο Δρόμος και για την Ιθάκη...
Αυτά.

Indra's net
(indra's net is a metaphor,
which symbolizes a universe
where infinetely,
repeated mutual relations exist between all members of the universe;
that all phenomena are intimately connected..................................
.................................................................................................................


Γιάννης Αγγελακας- ΣΙΓΑ ΜΗ ΚΛΑΨΩ

Ο Έρωτας ταξιδεύει μέσα μου......

Είναι μέρες τώρα
που ένας στίχος από το ποίημα

"έρωτας που ρωτά" της Greenlion

μ΄έχει εντυπωσιάσει:

....οι καρποί του Έρωτα που ρωτά είναι Συνείδηση..........

..........ο Έρωτας γεννά Συνείδηση.............

Στριφογυρίζει στο μυαλό μου.
Η σκέψη μου δεν πάει ούτε μπρος ούτε πίσω.
Ούτε συνεχίζω τη φράση στο μυαλό μου,

ούτε θέλω να την επεξηγήσω.
Δεν είναι ακριβώς ότι δεν την καταλαβαίνω,

ότι δεν την κατανοώ.
Απλά με εχει συνεπάρει.
Μ' έχει μαγέψει.
Την αφήνω εκεί,
τη λέω,
την ξαναλέω σιωπηλά μέσα μου,
σα με θαυμασμό,
σα να ρωτάω
αλλά απάντηση δε θέλω να πάρω.
Παίζω μόνο λίγο μαζί της :
....κι η συνείδηση είναι καρπός του έρωτα....
αλλά μέχρις εκεί,

κι άντε,

ξανά.
Σκέφτομαι κι άλλα καθημερινά πράγματα βέβαια.
Εκεί που διεκπεραιώνω κάτι στη δουλειά,
άντε πάλι
"ο έρωτας γεννά συνείδηση", λέω μέσα μου.
Κι εκεί που κάτι συζητάμε,
έτσι μου΄ρχεται να πω:
ναι, αλλά ο έρωτας γεννά συνείδηση,

μα δεν το βλέπετε?

- κι ας μην έχει σχέση με το θέμα....

Σα να μπορεί να διακόπτει τη ροή της καθημερινότητας μου
και να τη συμπληρώνει μαζί.
Ομολογώ ότι ως φράση δε μου έχει ξανακάνει τόσο πολυ εντύπωση,
παρά η φράση "ο καθείς και το έργο του",

του Ελύτη νομίζω,

που έγινε αγαπημένη μου απο τότε που την πρωτοδιάβασα.
Φαίνεται ότι μερικοί στίχοι
ή φράσεις έχουν μιαν ιδιαίτερη επίδραση πάνω μας.
Σα να είναι γραμμένες για μας
ή σα κάτι να θέλουνε να μας πούνε
ή σαν κάτι να μας συμπληρώνουνε μέσα μας
ή σαν κάπως πιο βαθιά μας αγγίζουνε κι ας μη ξέρουμε πώς και γιατί, ούτε διότι..
Ή απλά να σταματάνε την ανόητη πολυλογία του μυαλού μας
και να μας δίνουνε χρόνο να θαυμάσουμε την ομορφιά τους.
Δεν ξέρω τί από όλα.
Ίσως κι όλα.
Θα μπορούσα να δώσω πολλούς τίτλους στο στίχο αυτό :
(-τίτλο σε στίχο?
το πεταλουδίσιο μυαλό μήπως παρααυαθαιρετεί?
μήπως λέγω?):
" μια φράση που αγάπησα."
"Ένας στίχος που σταμάτησε το χρόνο" -ο οποίος παρεπιπτόντως δεν υπάρχει αλλά κατα πώς μας βολεύει τον σταματάμε άμα θέλουμε....
" Στίχος ενός νου που ελεύθερα ΔΙΑ μέσου των λέξεων ΛΟΓΙΖΕΤΑΙ περί του νοήματος και των εννοιών που εκφράζουν
Πάντως σίγουρα είναι μια φράση που
ήρθε για να μείνει
στο μυαλό
μου.................
κι έμεινε!

Να είσαι καλά Ζαφειρένια Λιονταρίνα !

Παύλος Παυλίδης- Μόχα

Ζώνη Επικείμενης Ανάπτυξης - Vygotsky

Μάθηση και ανάπτυξη αλληλοσυνδέονται απο την πρώτη μέρα της ζωής ενός παιδιού.Οι διαστάσεις της μάθησης, και όχι μόνο της σχολικής, χρειάζονται μια νέα και ιδιαίτερα σημαντική έννοια για να περιγραφούν:την έννοια της ζώνης επικείμενης ανάπτυξης (zone of proximal development).
Η μάθηση, κατά Vygotsky, αντιπαραβάλλεται με το επίπεδο ανάπτυξης του παιδιού.Η διδασκαλία συγκεκριμένων γνωστικών αντικειμένων ξεκινά σε συγκεκριμένη ηλικία π.χ. ανάγνωση, μαθηματικές πράξεις, κοινωνικές δεξιότητες.
Μόνος ο προσδιορισμός του ανεπτυγμένου επιπέδου (αυτών των ικανοτήτων που έχουν ήδη κατακτηθεί δηλαδή) σε κάθε παιδι όμως είναι ανεπαρκής.Χρειαζεται να καθορίσουμε δύο τουλάχιστον επίπεδα ανάπτυξης.
Το πρώτο επίπεδο ανάπτυξης μπορεί να ονομαστεί πραγματικό αναπτυξιακό επίπεδο -ως τέτοιο εννοούμε το επίπεδο ανάπτυξης στις νοητικές λειτουργίες ενός παιδιού, που έχουν ήδη ολοκληρωσει ένα συγκεκριμένο κύκλο, έχουν κατακτηθεί, είναι κτήμα του.
Οι μελέτες γύρω από τη νοητική ανάπτυξη των παιδιών βασίζονται στη γενική υπόθεση ότι μόνον τα πράγματα που κάνουν τα παιδιά από μόνα τους δηλώνουν τις νοητικές τους ικανότητες.Καθορίζουμε τη νοητική ηλικία του παιδιού με τη χρήση τεστ, βάσει του πώς τα επιλύουν και σε ποιο βαθμό δυσκολίας ανταποκρίνονται και έτσι αξιολογούμε το βαθμό νοητικής ανάπτυξής τους.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις (συνεργασία με άλλα παιδιά, οταν δίνονται καθοδηγητικές υποδείξεις, όταν ο ενήλικος αρχίζει τη λύση και το παιδί συμπληρώνει), στις οποίες το παιδί δεν παρουσιάζει μια ανεξάρτητη λύση του προβλήματος, η λύση αυτή δεν θεωρείται ως ένδειξη της νοητικής του ανάπτυξης και ικανότητας.
Σύμφωνα με το Vygotsky όμως η μεγαλύτερη ανεξαρτησία στην επίλυση προβλημάτων είναι το πραγματικό αναπτυξιακό επίπεδο του παιδιού: καθορίζει λειτουργίες που έχουν ήδη ωριμάσει και κατακτηθεί-είναι τα τελικά προιόντα της έως τώρα ανάπτυξής του. Αντίθετα (αλλά συμπληρωματικά) όταν με διάφορους τρόπους επιλύει προβλήματα υπό την καθοδήγηση ενηλίκων ή σε συνεργασία με πιο ικανούς συνομηλίκους, η ζώνη επικείμενης ανάπτυξής του καθορίζει εκείνες τις λειτουργίες που δεν έχουν ωριμάσει ακόμα αλλά βρίσκονται σε διαδικασία ωρίμανσης, σε εμβρυακή μορφή μέσα του: τις κατέχει "εν δυνάμει".

Ο ενήλικος/δάσκαλος παιζει το ρόλο του ενδιάμεσου (mediator) - ανάμεσα στα εργαλεία του πολιτισμού (γλώσσα, μαθηματικά σύμβολα, έννοιες, δεξιότητες), τον πολιτισμό τον ίδιο και ό,τι εκφράζει στη δεδομένη κοινωνία, και το παιδί.
Η ζώνη επικείμενης αναπτυξης δηλαδή χαρακτηρίζει προοπτικά τη νοητική ανάπτυξη και μας επιτρέπει να διαγράψουμε αισιόδοξα το άμεσο μέλλον του παιδιού και τη δυναμική της ανάπτυξης του.
Η κατάσταση, λοιπόν, της νοητικής ανάπτυξης ενός παιδιού μπορεί να προσδιοριστεί μόνο με την αποσαφήνιση των 2 επιπέδων του: του πραγματικού αναπτυξιακού επιπέδου καθώς και τη ζώνη επικείμενης ανάπτυξης του.Το "υλικό" που υπάρχει σήμερα στις ζώνες επικείμενης ανάπτυξης θα αποτελέσει αύριο κατακτηθείσες ικανότητες και λειτουργίες στο πραγματικό αναπτυξιακό επίπεδο.
Αξιοσημείωτο είναι οτι ο Alfred Binet, o οποίος κατασκεύασε την πρώτη κλίμακα-test νοημοσύνης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα είχε διακηρύξει : Μετα τη διάγνωση, η "θεραπεία", τασσόμενος υπέρ της αγωγιμότητας της νοημοσύνης. Η παραίνεση του Βinet ξεχάστηκε επιμελώς ιδιαίτερα απο την αμερικανική σχολή (Terman, Cattel) και καλλιεργήθηκε η εντύπωση οτι το νοητικό πηλίκο εκφράζει κάποια κληροδοτημένη οντότητα και είναι αδύνατον να αλλάξει με περιβαλλοντικούς χειρισμούς.
Μπορούμε να καλλιεργήσουμε τη νοημοσύνη και τις εν δυναμει ικανότητες μας μέχρι όπου είναι για να πάνε και να φτάσουν.
Ναι, και εμείς οι ενήλικοι. Ερώτηση, απάντηση. Διαλεκτική η μέθοδος.
Και για να μάθω, ρωτάω. Και με ρωτάνε.Κι ούτω καθεξής.
Όσο ζω μαθαίνω, δεν είχε πει κάποιος αγαπητός πρόγονος?
Σωκράτη μου φαίνεται τον έλεγαν?

CHE

" ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΠΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ" ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ

Η σημερινή ανάρτηση είναι εμπνευσμένη από τον blogger ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ . Θυμήθηκε κι έγραψε για τον Che, που σαν σήμερα εκτελέστηκε από τους φίλους των λαών Αμερικάνους.

Έχουν ειπωθεί πολλά για τον Che.
Μόνο τι αισθάνομαι θα πω.
Εξακολουθεί να είναι μέσα μου σύμβολο επανάστασης, ελευθερίας κι αγώνα.
Δεν ξέρω αν ήταν καλός άνθρωπος, αν ήταν άνθρωπος με χιούμορ ή αν ήταν σκληρός κι άκαρδος. Ίσως να ήταν κι όλα αυτά μαζί.
Μέσα μου τον έχω φωτεινό αστέρι.

Και δε με νοιάζει αν είναι ή δεν είναι. Για μένα είναι.
Κι ακόμα κάτι.

Όταν ήρθε η στιγμή που προφανώς κάτι δεν του πήγαινε καλά στα οφίτσια της εξουσίας, έγραψε ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα
στο Φιντέλ, παράτησε και την εξουσία που του είχε δοθεί ως υπουργός της Κούβας, κατέθεσε και την κουβανική του ταυτότητα κι έφυγε, για εκεί που τον καλούσε το καθήκον του: να συμπαρασταθει και να πολεμήσει μαζί με άλλους λαούς ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την καταπίεση που ασκούσε- και εξακολουθεί να ασκεί στους λαούς.
Άπατρις ταξίδεψε.
Και προδόθηκε από τους ίδιους τους παλιούς του συντρόφους, λένε.....

Ίσως ένα να ήταν το λάθος του.
Το comandante, - διοικητής δηλαδή.
Φαίνεται ότι ο Μarcos και μελέτησε κι ίσως έμαθε από τα λάθη του φωτεινού αστεριού της Λατινικής Αμερικής.
"Subcomandante, υποδιοικητης είμαι,επειδή
Διοικητής πρέπει να είναι ο Λαός

στον εξεγερμένο Νότο του Μεξικού, στην Τσιάπας......"
- απάντησε σε ερώτηση γιατί όχι κι αυτός comandante σαν τον Che.

ΑΕΡΙΚΟ

Στίχοι- Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου


Όλα του κόσμου τα πουλιά
όπου κι αν φτερουγίσαν
όπου κι αν χτίσαν την φωλιά
όπου κι αν κελαηδήσαν

Εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτε ένα δεν ζυγώνει

Σαν αερικό θα ζήσω...............
σαν αερικό................................................

Ανάσα είναι καυτερή
και στέπα του Καυκάσου
η σκέψη που παραμιλά
και λέει τα όνειρά σου

Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει

Σαν αερικό θα ζήσω......................
σαν αερικό...........................................................................


αγαπημενο τραγουδι.
αποπνεει μαγεια κι ελπιδα οτι τα πραγματα Εξελισσονται
αισια.
εμεις θα νικησουμε στο τελος οχι αυτοι.
ποιοι ειμαστε εμεις και ποιοι ειναι οι αλλοι?
σοβαρο το ερωτημα.
ε υπαρχει παντα αυτος ο διαχωρισμος της δυιστικης σκεψης.
και βεβαια ειναι και το αλλο:
"ενα ειναι ολα",- ως επιδιωκομενος σκοπος,
φαινομενικα αντιθετα.
ενας φιλοσοφος θα μπορουσε να δει τη συνδεση ή μη.
εμεις -της μεγαλοπρεπειας ετσι? μη ξεχνιομαστε....,
μεχρι οπου παει το πεισματαρικο πεταλουδισιο μυαλο μας μπορουμε.

καθετι ή οποιοσδηποτε σταματα ή θελει να σταματησει
την ελευθερη σκεψη
και την πορεια στην αυτοολοκληρωση
κατατασσεται αυτοματα στους αλλους.
καμμια θεωρια συνωμοσιας κι αν δεν υπαρχει,
ειναι ορατο οτι η κοινωνικη δομη η ιδια δεν καλλιεργει
το εδαφος για ελευθερη σκεψη
και αναπτυξη ολοκληρωμενων αρμονικα ανθρωπων.
η γνωση υπαρχει ηδη.
οπως υπαρχει και η μεθοδος να διδαχτει
και οι τεχνικες που βοηθουν στη συνειδητοποιησή της.
με την υπερπληροφορηση χανεται
και δημιουργειται ενας λαβυρινθος
στο μυαλο και στην ψυχη που παλευουν, ημιθανη,
να παραμεινουν ζωντανα.
θελω να πιστευω
οτι πραγματι ειναι ανασα καυτερη
η σκεψη που παραμιλα
και λεει τα ονειρα μας..
ο νους μου ειναι αληταριο.........
παντα θα δραπετευει........

και θαχω φυλακες αγγελους αλητες παντου
οπου κι αν περιπλανιουνται, εξοριστοι κι εξορισμενοι.
κι αυτοι εμενα.
αλητις αλλωστε ηταν καποτε και η Δημητρα
οταν περιπλανιοταν
περιφερομενη εδω κι εκει
να βρει την Περσεφονη..............






Mουσικη-Στιχοι: ACTIVE MEMBER