Εκτίθεμαι?

" Γεννήθηκες, ήρθες στον κόσμο με ζωή, με συνειδητότητα, με τρομερή ευαισθησία.
Κοίταξε απλώς ένα μικρό παιδί. Κοίταξε τα μάτια του, τη φρεσκάδα του. Δυστυχώς όλα αυτά σύντομα θα καλυφθούν από την ψεύτικη προσωπικότητα.
Από την παιδική σου ηλικία, ακούς ότι «το τριαντάφυλλο είναι όμορφο». Έτσι, όταν βλέπεις ένα τριαντάφυλλο, επαναλαμβάνεις απλώς σαν κομπιούτερ ότι «το τριαντάφυλλο είναι όμορφο».

Το νιώθεις αυτό πραγματικά μέσα σου; Αν δεν το νιώθεις, μην το λες.
Όταν κοιτάζεις το φεγγάρι, μη λες πως είναι όμορφο αν αυτό δεν το νιώθεις μέσα σου. Θα εκπλαγείς με το ότι το ενενήντα εννέα τοις εκατό τού υλικού που κουβαλάς μέσα στο νου σου, είναι όλο δανεισμένο. Και μέσα σ' αυτό το ενενήντα εννέα τοις εκατό τού υλικού, που είναι άχρηστα σκουπίδια, χάνεται το ένα τοις εκατό τής εσωτερικής αίσθησης - πνίγεται. Παράτα εκείνη τη γνώση.

Ανακάλυψε τη δική σου εσωτερική αίσθηση.
Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την ανακάλυψη τής εσωτερικής αίσθησης.
Ο μεγαλύτερος φόβος στον κόσμο είναι για τη γνώμη των άλλων.

Και τη στιγμή που παύεις να φοβάσαι το πλήθος, δεν είσαι πια πρόβατο, γίνεσαι λιοντάρι, μέσα στην καρδιά σου εμφανίζεται ένας μεγάλος βρυχηθμός - ο βρυχηθμός τής ελευθερίας.
Ο Βούδας το έχει ονομάσει αυτό "βρυχηθμό τού λιονταριού". Όταν ένας άνθρωπος φτάνει σε μια κατάσταση απόλυτης σιωπής, βρυχάται σαν λιοντάρι. Για πρώτη φορά, γνωρίζει τι είναι ελευθερία, επειδή τώρα δεν υπάρχει κανένας φόβος για τη γνώμη των άλλων. Το τι λένε οι άνθρωποι, δεν μετράει καθόλου.

Είτε σε λένε άγιο είτε σε λένε αμαρτωλό, δεν έχει καμία σημασία.

Ο μοναδικός κριτής σου είναι ο θεός. Και ο Θεός δεν είναι κάποιος άνθρωπος.

Θεός σημαίνει ολόκληρο το σύμπαν.

Το να ζεις επικίνδυνα σημαίνει ότι ζεις. Αν δεν ζεις επικίνδυνα, δεν ζεις. Η ζωή ανθίζει μόνο μέσα στον κίνδυνο. Η ζωή δεν ανθίζει ποτέ μέσα στην ασφάλεια.

Η Ζωή ανθίζει μόνο μέσα στην ανασφάλεια.
Να ερωτεύεσαι, αλλά μην αφήνεις τον έρωτα σου να υποβιβάζεται σε γάμο. Να εργάζεσαι, αλλά μην αφήνεις τη δουλειά σου να γίνει όλη σου η ζωή. Η ζωή σου, το κέντρο τής ζωής σου, πρέπει να παραμείνει το παιχνίδι.
Η εργασία πρέπει να είναι απλώς ένα μέσο για παιχνίδι. Να εργάζεσαι, αλλά να έχεις χρόνο, να έχεις ευκαιρία να παίζεις. Μην αφήνεις τη ζωή σου να περιορίζεται μέσα σε μια εργασιακή ρουτίνα - επειδή ο σκοπός τής ζωής είναι το παιχνίδι!
Παιχνίδι σημαίνει να κάνεις κάτι για την ίδια τη χαρά που παίρνεις κάνοντας το. Αν σου δίνουν χαρά περισσότερα πράγματα, τότε θα έχεις μεγαλύτερη ζωντάνια. Ασφαλώς, η ζωή σου θα διακυβεύεται πάντοτε, θα βρίσκεται πάντοτε σε κίνδυνο. Έτσι όμως πρέπει να είναι η ζωή.
Το ρίσκο είναι κομμάτι τής ζωής.

Για την ακρίβεια, το ρίσκο είναι το καλύτερο κομμάτι τής ζωής, το πιο όμορφο κομμάτι τής ζωής. Κάθε στιγμή είναι ένα ρίσκο. Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει... Όταν εισπνέεις και εκπνέεις, παίρνεις ένα ρίσκο: Ποιος ξέρει αν η εισπνοή επιστρέψει ή όχι; Δεν υπάρχει καμία εγγύηση γι' αυτό, καμία βεβαιότητα.

Εμείς φτιάχνουμε πολλών ειδών φυλακές: σχέσεις, πεποιθήσεις, θρησκείες - όλα τους είναι φυλακές. Αισθάνεται κανείς άνετα , αισθανεται ασφαλής, επειδή εκεί δεν φυσάνε άγριοι άνεμοι.

Το εγώ είναι το αυγό και θα πρέπει να βγεις έξω απ' αυτό. Να είσαι εκστατικός! Βγες έξω από κάθε προστασία και κάθε κέλυφος και κάθε ασφάλεια. Τότε, θα φτάσεις στον ευρύτερο κόσμο, στον απέραντο, στο άπειρο. Μόνο τότε ζεις και ζεις με αφθονία.

Το να εκθέτεις συνεχώς τον εαυτό σου, θα σου φανεί στην αρχή πολύ τρομακτικό, σύντομα όμως θα αρχίσεις να δυναμώνεις, επειδή από τη στιγμή που εκτίθεται η αλήθεια, γίνεται πιο δυνατή και το ψεύτικο πεθαίνει, Και με το να γίνει η αλήθεια πιο δυνατή, εσύ ριζώνεις και κεντράρεσαι. Αρχίζεις να γίνεσαι άτομο. Η προσωπικότητα εξαφανίζεται και εμφανίζεται η ατομικότητα.
Η προσωπικότητα είναι κάτι ψεύτικο, κάτι ανυπόστατο, η ατομικότητα είναι ουσιώδης. "

Όσσο

ΑΣ ΕΚΤΕΘΩ ...........

Ας εκτεθώ- Γ. Λιανός

Ερωτικό πάλι το τραγουδάκι κι ίσως φανεί άσχετο. Ας εκτεθειτε, λέει ο Όσσο. Εκτίθεμαι κι εγώ, λοιπόν.

Μια σκέψη του Επίκουρου, αναφερόμενος στη συνάντηση της Μακρινίτσας, μου άρεσε πολύ:
"Να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα δίχως τον φόβο της απογοήτευσης".
Ή της απόρριψης, συμπληρώνω.

Ο φόβος για τη γνώμη των άλλων αυτό ειναι στην ουσία, η αγωνία του να μη γίνεις αποδεκτός, μην απορριφθείς, μηπως εξοβελιστεις, μήπως κριθείς αρνητικά, μήπως μείνεις μόνος όταν οι άλλοι και ιδιαιτερα οι σημαντικοι Άλλοι της ζωής σου, δουν τι πραγματικά είσαι, ή νομίζεις ότι είσαι. Μήπως.. πολλά μήπως...αλλά στην ουσία ένα : όταν απορριφθείς, είσαι διωγμένος από τον παράδεισο- που, όμως, πότε δεν είχες κατοικήσει. Ο "παραδεισος" είναι ελευθερία και χαρά, όχι αγωνία, φόβος και υποδούλωση στον άλλον και τη γνώμη του. Δούλος του άλλου είσαι και τραμπαλιζεσαι σε καθε αυστηρό κοιταγμά του, σε κάθε έστω και αδιόρατη έκφραση δυσαρέσκειας για σένα, τη συμπεριφορά σου και όλα αυτο που είσαι.
Δεν εχω να αποδείξω τίποτα, έλεγα προσφατα σε ενα φίλο μιλώντας για ένα θέμα που με είχε πολύ λυπήσει.
Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα, μου έλεγε κι ένας άλλος φίλος αυτές τις μέρες, αναφερόμενος σε ένα άλλο εξίσου σημαντικό θέμα : το θέμα του να Ζεις. Να Ζεις τη Ζωή.
Απλό?

Καθόλου.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, λέω εγω.

Έτσι κι αλλιώς τίποτα απολύτως δεν έχουμε να χάσουμε. Να βρούμε, όμως, πολλά.
Τον Εαυτό μας και την Αληθεια του.

Όσο βρίσκουμε περισσότερο αυτήν την Αληθειά μας κι

αφοβα την Αποκαλυπτουμε μπροστά στους Άλλους,

τους τίποτα άλλο παρά καθρέφτες μας κι εμείς δικοί τους,

ίσως ,τότε, αυτό να είναι Αγάπη.