Δεν επιτρέπεται να αφήνεις τον εαυτό σου να υποτάσσεται σε κάτι έξω από σένα, φαινομενικά πιο σημαντικό και πιο μεγάλο από σένα. Η όποια «εξωτερική δύναμη», είτε θρησκεία, είτε φιλοσοφικό ρεύμα, είτε πολιτικό κόμμα, είτε άτομο, λαμβάνει μέσα μας-με κάποιον έξοχα μελετημένο τρόπο μαθαίνεται από γενιά σε γενιά- την υπόσταση του καθοδηγητή, της αυθεντίας, της εξουσίας. Λόγω δε, της πασιφανούς της σημαντικότητας και της προφανούς ασημαντότητάς μας, κάποια στιγμή είναι αδιανόητο έστω και να σκεφθούμε να την αμφισβητήσουμε. Έχει εσωτερικευτεί πια βαθιά μέσα μας, είναι κομμάτι του εαυτού μας, είναι πια, ασυνείδητα, καθήκον και χρέος μας να την συμβουλευόμαστε, να τη σεβόμαστε, και να είμαστε μέρος της.
Η δύναμη της αυθεντίας μέσα μας έχει τεράστια ιδεολογική δύναμη, καταπνίγει τον αυθορμητισμό μας και την ελεύθερη εξέλιξη της προσωπικότητάς μας.
Στη σημερινή όμως κοινωνία προπαγανδίζεται και το ακριβώς αντίθετο: δράσε σύμφωνα με ό,τι είναι καλύτερο για σένα. Η παγίδα εδώ όμως είναι ότι υπονοείται πως ότι είναι καλό για σένα θα είναι καλό και για τους άλλους. Αυτή είναι μια βασική αρχή του καπιταλιστικού ανταγωνισμού ή τέλος πάντων της συγκεκριμένου τύπου κοινωνίας που ζούμε.
Δηλαδή, μας διδάσκονται αντιφατικές ιδέες δίπλα δίπλα και αυτό επιτελεί μια σημαντική κοινωνική λειτουργία: μην είσαι εγωιστής (παραιτήσου από επιθυμίες οι οποίες δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν κάτω από αυτές τις οικονομικές+κοινωνικές συνθήκες) και λειτουργεί τόσο εσωτερικευμένα που έχεις την αίσθηση ότι αυτή η παραίτηση είναι δική σου επιλογή, δεν έρχεται από ΕΞΩ (με εξωτερική πίεση). Και η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ μετατρέπεται σε ΗΘΙΚΗ ΑΡΕΤΗ. Αυτή η οπτική της κοινωνικής λειτουργίας του ταμπού του να αγαπάς και να πιστεύεις στον εαυτό σου, το να παραιτείσαι από αυτό και να νομίζεις ότι είναι συνειδητή σου επιλογή, είναι αρκετά ξεκάθαρο για έναν άνθρωπο της, ας πούμε μικροαστικής τάξης. Το αποτέλεσμα αυτής της οπτικής στην μειονότητα των «ισχυρών» είναι πιο περίπλοκη. Θα ήταν αναπηρία για έναν μπίζνεσμαν ή σε έναν επιστήμονα. Σε αυτόν, μετατρέπεται στην «συνειδητή» υποτίθεται επιλογή: να είσαι πετυχημένος, να είσαι αποδοτικός, το καθήκον σου είναι να δουλεύεις. Όλη η ενέργεια μετατρέπεται σε δουλειά, σε καθήκον.(κάπου διάβασα ότι ο Βέμπερ το αποκαλεί «εσωτερικός ασκητισμός», επιτυχημένα νομίζω).
Το αίσθημα της ασφάλειας και του ανήκειν που δημιουργούσαν τα παραδοσιακά θρησκευτικά και οικονομικά δεσμά έχουν σπάσει πια. Δεν υπάρχει προσδιορισμένος και ασφαλής κόσμος. Ο παράδεισος είναι χαμένος. Ο καθένας είναι μόνος του και η επιτυχία ή η αποτυχία του προσδιορίζεται από τους νόμους της αγοράς.
Όλα αυτά δημιουργούν ένα όλο και αυξανόμενο άγχος και «απαιτείται» από το άτομο ένα νέο αίσθημα ελευθερίας, μια καινούρια υποταγή σε θρησκευτικές και κοσμικές αυθεντίες-εξουσίες:
Το κοινό καλό παίρνει προβάδισμα έναντι του ατομικού καλού.
Τώρα πρέπει να φροντίσω τον κόσμο, να στρέψω όλη μου την προσοχή ΕΞΩ από μένα. Είναι αρετή να αγαπάω τους γείτονές μου, να τους φροντίζω, να ανήκω στην ίδια ομάδα μαζί τους.Να προστατέψω το περιβάλλον, να σώσω τα προστατευόμενα είδη, να καλλιεργήσω στον κήπο μου.
η προσοχή και η αγάπη είναι ΕΞΩ από μένα.
πάλι.
.jpg)
