ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΣ?

Πολλά έργα τέχνης στην εποχή μας, ταινίες, εκθέσεις φωτογραφίας και παντός είδους έργα νεωτερικής, μετα-νεωτερικής και εξτρα-μετα-νεωτερικής τέχνης,
μας κάνουν να αισθανόμαστε, πιο ανίσχυροι, πιο αδύναμοι, από ότι στην πραγματικότητα είμαστε.
Καταγράφουν εικόνες βίας,
απελπισίας,
ασχήμιας,
ασυναρτησίας,
αδιέξοδα.
Και τίθεται για πολλοστή φορά, το αιώνιο ερώτημα:

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ?
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ?
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ,
Ο ΚΑΛΛΙ-ΤΕΧΝΗΣ?

Παραφράζοντας την καταπληκτική φράση των Ζαπατίστας-
"είμαστε καθημερινοί άνθρωποι, δηλαδή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ", απαντώ:
Εμείς οι ίδιοι είμαστε καλλιτέχνες, όσο ταπεινοί κι αν είμαστε ή φαινόμαστε.
Και τελικά ίσως η υπέρτατη Τέχνη, να μην έχει να κάνει με εννοιολογικούς ορισμούς,
ούτε με ρεύματα ούτε με τεχνοτροπίες.

Η Υπέρτατη Τέχνη είναι η Τέχνη της Ζωής.

Σήμερα υπάρχει αυτή η αδιόρατη απειλή γύρω μας η οποία καταθλίβει και φοβίζει, συνθλίβει ίσως κιόλας. Οι συζητήσεις μας γυρνούν γύρω από την αστάθεια
της πολιτικής και οικονομικής κρίσης.
Κατόπιν, περνάει, στην "αστάθεια" της προσωπικής-εσωτερικής μας ζωής.
Μάλλον δεν είναι καν συζητήσεις.
Μοιάζουν να είναι μονόλογοι.
Το ανησυχητικότερο σύμπτωμα της εποχής μας είναι το ότι αρχίζουμε να χάνουμε το θάρρος μας.
Έχουμε ανάγκη ανθρώπους συγκροτημένους κι αισιόδοξους, που να μη φοβούνται να "δώσουν".
Μέσα από την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση, με τέτοιους ανθρώπους,
μπορούμε να βελτιωθούμε εκατέρωθεν.
Από δημιουργικές συζητήσεις, γεννιούνται ενδιαφέρουσες ιδέες, οι οποίες μας βοηθάνε να εξελιχτούμε, συναισθηματικά και πνευματικά.

Οι ιδέες αυτές μπορούν να μετατραπούν είτε σε πράξεις-δραστηριότητες,
είτε σε "κανονικά" έργα τέχνης, είτε σε νέα "στοιχεία" της προσωπικότητάς μας.
Πάντως δε μένουν ιδέες. Σε κάτι μετατρέπονται.
Και μας "μεταμορφώνουν".
Μας αλλάζουν ως ανθρώπους.
Παίρνουμε κουράγιο από ανθρώπους που είναι και οι ίδιοι θαρραλέοι κι ελπιδοφόροι.
Αποκτάμε περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Γινόμαστε λιγότερο επαρμένοι.
Ίσως, μια συζήτηση, ένας διάλογος, μπορεί και να μας αλλάξει την ιδέα, του τι είναι τελικά ωραίο.
Αυτό μας αλλάζει και εσωτερικά.
Γινόμαστε λιγότερο αυτάρεσκοι, λιγότερο αλαζόνες.
Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς.
Φαινόμαστε πιο αδιάφοροι, ίσως, βιώνοντας το "εδώ και τώρα".
Το "εδώ και τώρα", όμως, είναι, ταυτόχρονα,
κι ένα, "όχι, ακόμα".
Εδώ και τώρα λοιπόν και όχι ακόμα.
Εδώ και τώρα ( γράφω),
απλά δεν τα ΄χω πει σε κανέναν (όχι, ακόμα).
Μέχρι που θα τα διαβάσεις,
και το "όχι ακόμα", θα έχει γίνει "εδώ και τώρα".


ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΣ.

ΚΙ ΕΣΥ.


resist apaτhy..........