Ζώντας..

Toν εαυτό μου ρώτησα. *

"εδιζησάμην εμεωυτόν"- "αναζήτησα τον εαυτό μου"

Ηράκλειτος

* η μετάφραση της ρήσης του Ηράκλειτου ως "τον εαυτό μου ρώτησα", αποδίδεται έτσι στο βιβλίο " Η κρυμμένη αρμονία", του Osho, εκδόσεις Rebel. Την προτίμησα αν κι ίσως ξεφεύγει από το πνεύμα του Ηράκλειτου.

Fullmoon- Kitaro

Όσσο, εγωισμός και ερωτικά τραγούδια..

τον υποτιτλισμό έκανε ο Ιπτάμενος Ολλανδός .

"......Σας έχουν πει να αγαπάτε το γείτονα αλλά ποτέ δεν αγαπήσατε τον εαυτό σας
Και κάποιος που δεν έχει αγαπήσει τον εαυτό του, πώς μπορεί να αγαπήσει το γείτονα?
Από πού θα βρει την αγάπη?
Καταρχήν πρέπει να την έχεις εσύ.
Αγαπάς τον γείτονα- ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτα για τη αγάπη- επειδή δεν έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου ποτέ.
Ο γείτονας σε αγαπάει- δεν έχει αγαπήσει ποτέ τον εαυτό του.
Τέτοια παραφροσύνη επικρατεί στον κόσμο :
οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον-οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα σχετικά με την αγάπη.
Είναι σαν ζητιάνοι, ζητιανεύουν ο ένας από τον άλλον,
πιστεύοντας πως ο άλλος είναι ο αυτοκράτορας. Και οι δύο σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο :

ο Άλλος είναι ο αυτοκράτορας.

Όμως, και οι δύο είναι επαίτες.
Αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα εκδηλώνεται και μετά, υπάρχει μιζέρια, δυστυχία, πόνος.
Έπειτα, σκέφτεστε ότι έχετε εξαπατηθεί, αυτός ο ζητιάνος προσπαθούσε να αποδείξει ότι ήταν αυτοκράτορας.
Τώρα αυτό είναι απολύτως παράλογο- εσείς αντιλαμβανόσασταν τον άλλον ως αυτοκράτορα.
Ίδια είναι η κατάσταση και από την άλλη πλευρά : το άλλο πρόσωπο πιστεύει ότι ο απατεώνας είστε εσείς, παριστάνατε τον αυτοκράτορα αλλά είστε μόνον ένας ζητιάνος. Όταν οι δύο ζητιάνοι ανακαλύπτουν ότι είναι επαίτες, τι άλλο μπορούν να κάνουν πάρα να θυμώσουν, να εξοργιστούν, να γίνουν βίαιοι ο ένας απέναντι στον άλλον, μισώντας τους ο ένας τον άλλον το δυνατόν περισσότερο.
Και η αγάπη?..................................................................." Οsho
(μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του Όσσο, πάνω στην αγάπη του εαυτού ως προυπόθεση για την ανάπτυξη τόσο του ίδιου του ατόμου, όσο και την βίωση όμορφων και υγιών σχέσεων).
.......................................................................................
......................................................................................................................................................
.

Όταν η πραγματικότητα εμφανιστεί και τα δύο άτομα απαλλαγμένα από την ψευδαισθητική ομίχλη του πρώτου καιρού της σχέσης τους, συνειδητοποιήσουν πώς ο άλλος δεν ηταν τελικα, ο αυτοκράτορας, ούτε ο ίδιος ο θεός, και αρχίσει η γκρίνια και ο θυμός και οι καυγάδες, τότε συνήθως τα τραγούδια με εύγλωττο τρόπο αντικατοπτρίζουν σκέψεις και συναισθήματα που ο ίδιος ο απογοητευμένος δεν μπορεί τόσο όμορφα να εκφράσει.
Και βέβαια, ούτε λόγος για προσωπική ευθύνη, για μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, για απουσία εσωτερικής πληρότητας, για συνεχή αναζήτηση ικανοποίησης απο έξω και όχι απο τον εσωτερικό εαυτό.....
Δεν αναρωτιέται ποτέ ο "απογοητευμένος" το βασικό ερώτημα της ζωής : "Ποιος Είμαι"?
αλλά το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό του είναι "Ποιος ήσουν τελικά εσύ που καταφέρες να κοροιδέψεις Εμένα"?
Ακούστε τώρα τους στίχους των κατά τα άλλα όμορφων ερωτικών τραγουδιών, που ίσως όλοι κάποια στιγμή σιγοτραγουδήσαμε:




"ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του Μανώλη Χιώτη
...............................................
Στους στίχους, ο αγαπημένος, ο Άλλος, αποκτά υπόσταση όχι και τόσο αγγελική πια. Ό,τι θεικό υπήρξε στον Άλλον έχει εκλείψει. Ιδιότητα θετική δεν διαφαίνεται, ούτε στον παράδεισο μας μεταφέρει με την ύπαρξή του, ούτε φως γεμίζει ο κόσμος αμά τη εμφανίσει του, ούτε όλα ρόδινα είναι πια, ούτε βεβαίως καμία γλυκιά αίσθηση γεμίζει η ζωή κι η δική μας ύπαρξη από την ύπαρξή στον μάταιο τούτο κόσμο της άλλοτε λατρεμένης παρουσίας του. Του Άλλου. Και ίσως, κάπου αλλού, την ίδια στιγμή, ο άλλος, τραγουδάει ένα αντίστοιχης σημειολογίας τραγούδι. Για μας.
Που πια φως τα μάτια μας δεν λάμπουν, κι ούτε χαρά σκορπάμε στη δική του ζωή, στην δική του ύπαρξη.

Και αυτό που είναι άξιο προβληματισμού ίσως, είναι ότι και στα δύο τραγούδια η ίδια "απειλή" εκτοξεύεται : θα σου φύγω. Θα σου φύγω και θα δεις εσυ..τότε θα καταλάβεις...τι είχες και τι έχασες.......
Δια της απώλειας, κερδίζεις?
Τι όμως?



Μου έχεις κάνει τη ζωή μου κόλαση- Γ. Πάριος

Και κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να κάνουμε για εκατομμύρια τραγούδια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν υπάρχει τραγούδι τελικα που να ΜΗΝ αναφέρεται στον έρωτα και την ρομαντική αγάπη...
Και που δεν αναπαράγει το ίδιο πάντα μοντέλο: Ο Άλλος είναι ο φταίχτης, ο "απατεώνας", ο κίβδηλος, η απογοήτευση, ο ψεύτικος, μια Κόλαση που στην αρχή φαινόταν όαση.

Εμείς? Απουσιάζουμε εμείς.
Πάλι άφαντοι εμείς. "Δικαιολογημένα" για ακόμα μία φορά. Ο Άλλος, όχι Εγώ , είναι, πάλι το "πρόβλημα" κι ίσως, ο Επομένος Άλλος, ο μεθεπόμενος ίσως, να Μην είναι πρόβλημα.....

Αλλά πάντα οι Άλλλοι θα είναι Το Πρόβλημα για όσο συνεχίζω έξω να ψάχνω, έξω να βρω ικανοποίηση και σκοπό ύπαρξης και νόημα ζωής...............
Νομίζω.

Υ.Γ Και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής- αν και απόλυτοι δεν πρέπει να είμεθα γενικότερα.......-
-εμένα πιο πολύ το δεύτερο τραγούδι μου αρέσει:
"Θα σου φύγω.............
Αλλά τότε θα είναι αργάααααααααααααααααααα..........."
..........τραγούδησε η πεταλούδα στον Τσουανγκ Τσου.....και φτερούγισε μακριά του.........

Καλημέρα!!!!!!!!!!!!!!!!!