Η κρυφή αρμονία

Τα κύματα που πέφτουν με ορμή πάνω στα βράχια δεν είναι εντελώς άτακτα όπως φαίνονται στην αρχή , στο απρόσεκτο και βιαστικό μάτι.
Γι’ αυτό δεν μπαίνουν και τιμωρία άλλωστε.
Όλο τιμωρημένα θα ήταν.

Φαινομενικά, η αστάθεια, η αταξία και η μη-κανονικότητα είναι το κύριο γνώρισμά τους. Η μη-προβλεψιμότητα των κινήσεών τους ονομάστηκε χαοτική συμπεριφορά και η επιστημονική τους προσέγγιση οδήγησε στην θεωρία του Χάους.

Χάος είναι η απρόσμενη μεταβολή σε μια τακτική και σταθερή φυσική διαδικασία και προκύπτει όταν μεταβληθούν, έστω και ελάχιστα, τα αρχικά δεδομένα ενός δυναμικού συστήματος.

Μια αναπλαισίωση, δηλαδή.
Εμ βέβαια.
Αφού αλλάζει ένα μέρος του συστήματος, το σύστημα θα μείνει το ίδιο?

(Σύστημα, επίσης, θεωρείται κι οποιοδήποτε σύστημα σχέσεων στο οποίο ανήκει ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπος. Η οικογένεια, η ερωτική σχέση, η φιλική σχέση, το επαγγελματικό περιβάλλον.Κάθε ένα από αυτά τα συστήματα δεν είναι απλά μια ομάδα ανθρώπων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Είναι μια σύνθετη ολότητα με δική της δομή, κανόνες και στόχους, στην οποία οι αλληλεπιδράσεις των μελών είναι εξίσου - αν όχι περισσότερο- σημαντικές από τα δρώντα μέλη. Είναι όλα αυτά δυναμικά συστήματα.Και σε αυτά τα συστήματα σχέσεων, ισχύει το ότι αν υπάρξει η ελάχιστη μεταβολή σε κάποιο μέλος θα αλλάξει όλο το σύστημα.Το πόσο και πώς θα εξαρτηθεί από πολλές μεταβλητές. Αλλά ξεφεύγουμε πάλι.)

Λοιπόοον.

Οι επιστήμονες προσπαθώντας να κατανοήσουν πώς μια απρόσμενη μεταβολή έστω και ελάχιστη έχει τέτοια αποτελέσματα, οδηγήθηκαν στην ανακάλυψη μιας κρυφής τάξης που εντέλει ορίζει τη συμπεριφορά των συστημάτων αυτών.
Έχουν μια μορφή κανονικότητας τα κύματα, σε μπλε φόντο υπενθυμίζω, που οι μαθηματικοί του χάους ονομάζουν παράξενο ελκυστή (strange attractor).

Το ίδιο ισχύει στο σχήμα των νεφών,
στην καθημερινή ζωή,
στις τιμές του χρηματιστηρίου,
στη ροή του ποταμού,
στις μεταβολές του καιρού,
στη ροή του αίματος,
στις διαδρομές των αστραπών,
στην ομαδοποίηση των άστρων σε γαλαξίες.
Αυτοί οι παράξενοι ελκυστές έχουν λεπτομερή δομή σε όλες τις κλίμακες μεγέθυνσης αν και εμφανίζουν μια άπειρη πολυπλοκότητα. Σχήματα που φανερώνουν μια καθαρή αταξία αλλά και ένα είδος τάξης.

Η μορφή τους μοιάζει σαν δύο φτερά μιας πεταλούδας ή σαν ένα είδος διπλής έλικας. (αυτή η εικόνα δεξιά είναι το σχήμα ενός παράξενου ελκυστή, η μορφή κανονικότητας, που λέγαμε πιο πάνω, η κρυφή τάξη που ορίζει τα φαινομενικά ασταθή, μη προβλέψιμα και ά-τακτα στις κινήσεις τους δυναμικά συστήματα, σαν τα κύματα για παράδειγμα).)

Αυτή η διαπίστωση έφερε και την προσπάθεια γεωμετρικής αναπαράστασης της έννοιας του χάους. Έτσι γεννήθηκαν τα σύνολα Mandelbrot και διάφορα περίπλοκα γεωμετρικά σχήματα, τα fractals που παρουσιάζουν την ιδιότητα της αυτό-ομοιότητας, το να είναι δηλαδή όλο το σχήμα όμοιο με ένα ή περισσότερα τμήματά του.

Μάλιστα.
Δηλαδή, όλα αυτά σημαίνουν ότι και ΕΓΩ μια τόσο λεπτεπίλεπτη και πολύχρωμη πεταλούδα, είμαι ένας παράξενος ελκυστής?
Είμαι μορφή κανονικότητας μέσα στη μη-κανονικότητα του Χάους?

Του Σύμπαντος?
Έχω μια κρυφή τάξη μέσα στη φαινομενική αταξία μου?

Εν Αρχή ην το Χάος, είπαν.

Ή εν Αρχή ην ο Λόγος?
Το μόνο βέβαιο είναι ότι όλα αλλάζουν, είπαν οι άλλοι.
Τα πάντα ρει, είπε κι ο παλιός αγαπημένος μου

Αααααααααααααααα.

Είναι και το φαινόμενο της πεταλούδας, που κάποια σχέση πολύ σημαντική έχει με αυτη την θεωρία του Χάους. Πεταλουδίζει η πεταλούδα στο Νότο, βρέχει στα Ανατολικά και πλημμυρίζει ο Βορράς. Και η Δύση πληρώνει τα σπασμένα... Ανεπιβεβαίωτες, επιστημονικά, πληροφορίες λένε πώς η πεταλούδα και το φαινόμενό της είναι η ίδια η θεωρία του Χάους.......

(Είναι κι ένας που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα και μετά δεν ήξερε ποιος ήταν, αν ήταν η πεταλούδα ή δεν ήταν και κάτι τέτοια. Αλλά πάλι ξεφεύγω...Κανονικότητα μέσα στη μη κανονικότητα σου λέει μετά..... )
Δεν μας παρατάνε όλοι, λέω εγώ.
Άμα πια.
Η πεταλούδα είναι πεταλούδα με δύο φτερά.
Τέλος. ..........

Η ΟΜΟΡΦΙΑ των ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ και των ΦΡΑΚΤΑΛΣ .......

Trentemoller- MISS YOU

Το τριαντάφυλλο

....."Έμαθα πολύ γρήγορα να ξεχωρίζω αυτό το λουλούδι. Πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα, υπήρχαν πάντα πολύ απλά λουλουδάκια, στολισμένα με μια μονάχα σειρά από πέταλα και που δεν έπιαναν και πολύ τόπο και που δεν ενοχλούσαν κανένα. Ένα πρωινό ξεπηδούσαν ανάμεσα στο χορτάρι κι ύστερα χάνονταν το βράδυ.

Μα κείνο εκεί το λουλούδι είχε φυτρώσει μια μέρα, από ένα σπόρο φερμένο κανείς δεν ξέρει από πού, κι ο μικρός πρίγκηπας το είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το κλωναράκι που καθόλου δεν έμοιαζε με τ' άλλα κλωναράκια. Θα μπορούσε να 'ναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ.

Μα το δεντράκι γρήγορα σταμάτησε να ψηλώνει, άρχισε μάλιστα να ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι. Ο μικρός πρίγκηπας που το παρακολουθούσε συνέχεια κι έβλεπε να βγαίνει ένα τεράστιο μπουμπούκι, ένιωθε πως θα πετιόταν κάτι θαυμαστό, μα το λουλούδι δεν σταματούσε να ετοιμάζεται για να γίνει όμορφο, προφυλαγμένο από το πράσινο δωματιάκι του. Με πολύ προσοχή, διάλεγε τα χρώματά του. Ντυνόταν χωρίς βιασύνη. Ταίριαζε ένα-ένα τα πέταλά του. Δεν θα 'θελε να παρουσιαστεί τσαλακωμένο όπως οι παπαρούνες. Δεν ήθελε να παρουσιαστεί παρά μονάχα μέσα στην τέλεια ακτινοβολία της ομορφιάς του. Ε! ναι! Ήταν πολύ φιλάρεσκο, ήθελε ν' αρέσει! Ο μυστηριώδης στολισμός του είχε κρατήσει, λοιπόν, μέρες και μέρες. Κι ύστερα, να που ένα πρωί, ακριβώς τη ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του.

Και τότε το λουλούδι, που τόσο με ακρίβεια είχε δουλέψει, είπε καθώς χασμουριόταν:

- Αχ! μόλις ξύπνησα... Σας ζητάω συγνώμη... Είμαι ακόμη αχτένιστη...

Τότε ο μικρός πρίγκηπας δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θαυμασμό του:

- Πόσο όμορφο είσαι!

- Δεν είναι έτσι; απάντησε ψιθυριστά το λουλούδι. Κι έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που γεννήθηκε κι ο ήλιος...

Ο μικρός πρίγκηπας κατάλαβε πως ήταν λίγο ξιπασμένο, όμως ήταν και τόσο γοητευτικό!

- Νομίζω ότι είναι η ώρα για το πρόγευμα, πρόσθεσε αμέσως μετά, θα 'χετε την καλοσύνη να με σκεφτείτε...

Κι ο μικρός πρίγκηπας πολύ μπερδεμένος, αφού έφερε ένα ποτιστήρι με δροσερό νερό, περιποιήθηκε το λουλούδι.

Έτσι πολύ γρήγορα άρχισε να τον στενοχωρεί με την κάπως ύποπτη ματαιοδοξία του.



Μια μέρα, σαν παράδειγμα, καθώς μιλούσε για τα τέσσερα αγκάθια του, είχε πει στον μικρό πρίγκηπα:

- Μπορεί να 'ρθουν οι τίγρεις, με τα νύχια τους!

- Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, παρατήρησε ο μικρός πρίγκηπας, κι έπειτα οι τίγρεις δεν τρώνε χορτάρι.

- Εγώ δεν είμαι χορτάρι, είχε απαντήσει ψιθυριστά το λουλούδι.

- Συγχωρείστε με...

- Καθόλου δεν με φοβίζουν ο τίγρεις, μα με τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... Δεν έχετε κάποιο παραβάν;

«Την τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... δεν είναι κάτι που φέρνει τύχη σ' ένα φυτό», είχε παρατηρήσει ο μικρός πρίγκηπας. Κάπως πολύπλοκο είναι τούτο το λουλούδι...»



- Το βράδυ θα με βάζετε κάτω από ένα γυάλινο δοχείο.

- Κάνει πολύ κρύο εδώ, σε σας. Είναι κάπως άβολα. Εκεί απ' όπου έχω έρθει...

Αλλά δεν συνέχισε... Είχε έρθει με μορφή σπόρου. Δεν μπορούσε να ξέρει τίποτε από άλλους κόσμους. Ταπεινωμένο που άφησε να το τσακώσουν καθώς ετοιμαζόταν να πει ένα ψέμα τόσο ολοφάνερο, είχε βήξει δυο ή τρεις φορές για να κάνει μικρό πρίγκηπα να στενοχωρηθεί:

- Εκείνο το παραβάν;...

- Πήγα να το πάρω, αλλά μου μιλήσατε!



Τότε εκείνο δυνάμωσε το βήχα του για να κάνει το μικρό πρίγκηπα να νιώσει τύψεις που έγινε αιτία να κρυολογήσει. Έτσι εκείνος, παρ' όλη την καλή του θέληση, εξαιτίας της αγάπης του, γρήγορα άρχισε να κυριεύεται από αμφιβολίες. Πήρε στα σοβαρά λόγια χωρίς σημασία κι είχε γίνει πολύ δυστυχισμένος.

«Δεν θα 'πρεπε να το είχα ακούσει, μου εμπιστεύτηκε, δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους.

Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ' απολαύσω».



Μου εκμυστηρεύτηκε ακόμη:

- Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω, τότε! Θα 'πρεπε να το κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του. Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δεν θα είχα μπορέσει να φύγω. Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα, πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ' αγαπώ. ....."

Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ- Ο Μικρός Πρίγκηπας



Ευανθία Ρεμπούτσικα- Ο Μικρός Πρίγκηπας


διαβάστε όλο το παραμύθι