Οι άνθρωποι που έχουν εσωτερικό κέντρο ελέγχου μπορούν ευκολότερα να ελέγξουν ή να αντιδράσουν σε όσα τους συμβαίνουν. Νιώθουν πιο δυνατοί κι εχουν θετικοτερη εικόνα για τον εαυτό τους και πίστη ότι θα καταφέρουν τον όποιο στόχο επιδιώκουν. μπορουν να κατανοήσουν ευκολότερα το πως και γιατί απέτυχαν στον επιδιωκόμενο στόχο.
Οι άνθρωποι με εξωτερικό κέντρο ελέγχου πιστεύουν ότι είναι αδύναμοι μπροστά στους εξωγενείς παράγοντες και έχουν ισχυρή πεποίθηση ότι ασκούν περιορισμένο έλεγχο σε σημαντικούς τομείς της ζωής τους. Νιώθουν ευάλωτοι και αδύναμοι. Η τύχη, η δυσκολία του στόχου, οι ενέργειες άλλων ανθρώπων είναι η αιτία είτε για την επιτυχία είτε για την αποτυχία τους. Στην ακραία τους μορφή οι άνθρωποι αυτοί θεοποιούν τη μοίρα και καταλήγουν μοιρολάτρες.
Το είδος του κέντρου ελέγχου φαίνεται ότι επηρεάζει τη μάθηση, τα κίνητρα και τη συμπεριφορά. Πολλές μελέτες δείχνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ότι εξαρτώνται από εξωτερικές δυνάμεις, μπροστά στις οποίες λίγα μπορούν να κάνουν για να επέμβουν ή και προστατευτούν.
Και βέβαια, και αυτό είναι μαθημένη στάση απέναντι στον εαυτό και τη ζωή από την παιδική ηλικία.
Η αγάπη και η πίστη στον εαυτό και η αγάπη και η πίστη στους άλλους δεν είναι αντίθετες έννοιες όπως ο πολιτισμός που διαμορφωνόμαστε μας κάνει να πιστεύουμε.
16/6/09
ΜΕΣΑ-ΕΞΩ (δυο)
βρηκα πως να βαζω το σχολιο
ΧΑΟΣ...................................
οποιος βιαζεται σκονταφτει!!!!!!!!!!
πηγα να κανω την επεξεργασια της προηγουμενης αναρτησης,
και την εχασα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
μα που πηγε???????????????????????
μα το εγραφα 123 ωρες.
και δεν εχω κρατησει αντιγραφο!
και τωρα?
η παγκοσμια κοινοτητα εχασε ενα εμπνευσμενο κειμενο,
κι εγω εμαθα οτι αλλη φορα να προσεχω,
τα κειμενα μου,
τωρα και να το ξαναγραψω,
δεν θα ειναι το ιδιο.
διοτι τα παντα ρει,
και τιποτα δε μενει το ιδιο,
this too will pass,
δεν μπορεις να μπεις δυο φορες στο ιδιο ποταμι,
και τα λοιπα.
τωρα τα ουφ,
δεν ειναι μονο 3.
τωρα τα ουφ ειναι απειρα.
ουφ εις τη νιοστη.
οποιος βιαζεται σκονταφτει!!!!!!!!!!
πηγα να κανω την επεξεργασια της προηγουμενης αναρτησης,
και την εχασα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
μα που πηγε???????????????????????
μα το εγραφα 123 ωρες.
και δεν εχω κρατησει αντιγραφο!
και τωρα?
η παγκοσμια κοινοτητα εχασε ενα εμπνευσμενο κειμενο,
κι εγω εμαθα οτι αλλη φορα να προσεχω,
τα κειμενα μου,
τωρα και να το ξαναγραψω,
δεν θα ειναι το ιδιο.
διοτι τα παντα ρει,
και τιποτα δε μενει το ιδιο,
this too will pass,
δεν μπορεις να μπεις δυο φορες στο ιδιο ποταμι,
και τα λοιπα.
τωρα τα ουφ,
δεν ειναι μονο 3.
τωρα τα ουφ ειναι απειρα.
ουφ εις τη νιοστη.
Ετικέτες
εχασα το κειμενο μου
επιτελους!
βρηκα γιατι δεν εμφανιζεται το σχολιο.
γιατι ειναι μεγαλη η αναρτηση!
τοσο απλα.
αρα θα κοψω το κειμενο στη μεση.
θα το κανω τυπου .....1, .......2!!!!!!
αααααααααααααααααααααα.
ειναι τελεια οταν το βρισκεις,
αυτο που εψαχνες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ε μα ειχα σπασει το κεφαλι μου,
κι ειχα επικοινωνησει μεχρι και με κατι blogger administrators!
ουφ.
ουφ.
ουφ.
ε ενταξει.
3 ουφ ειναι αρκετα.
γιατι ειναι μεγαλη η αναρτηση!
τοσο απλα.
αρα θα κοψω το κειμενο στη μεση.
θα το κανω τυπου .....1, .......2!!!!!!
αααααααααααααααααααααα.
ειναι τελεια οταν το βρισκεις,
αυτο που εψαχνες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ε μα ειχα σπασει το κεφαλι μου,
κι ειχα επικοινωνησει μεχρι και με κατι blogger administrators!
ουφ.
ουφ.
ουφ.
ε ενταξει.
3 ουφ ειναι αρκετα.
12/6/09
ΜΕΣΑ-ΕΞΩ
ΜΕΣΑ-ΕΞΩ ( ενα)
Κάποια στιγμή εμφανίζεται!
Αρχίζει με μια αίσθηση μυστηρίου, σα να υπάρχουν κρυφές και αόρατες γραμμές επικοινωνίας από τις οποίες όμως ΕΣΥ είσαι αποκομμένος. Τα μυστήρια δημιουργούν ερωτήσεις και τα σενάρια αρχίζουν. Επαναλαμβανόμενα σενάρια που καταλήγουν πάντα στο χειρότερο τέλος.-όχι αυτό με το γάμο και το βαθύ κοίταγμα στα μάτια.
Άλλοι άνθρωποι είναι υποκείμενα της προσοχής εκτός από ΕΣΕΝΑ. Η προσοχή σου έχει αφαιρεθεί από δικαίωμα, από κεκτημενο θα έλεγα. Και τα σενάρια προσθέτουν άλλο ένα θέμα: η προσοχή είναι στραμμένη σε ένα άλλο άτομο, άρα ΕΓΩ δεν είμαι πια ιδιαίτερός για ΕΣΕΝΑ. κάποιος άλλος είναι πιο ενδιαφέρον, πιο σημαντικός, πιο διασκεδαστικός, πιο γλυκός. τουλάχιστον τώρα.
Οτιδήποτε άλλο, οποιοσδήποτε άλλος εκλαμβάνεται ως απειλή από την προσωπικότητα, η οποία θέλει να είσαι ΕΣΥ το μοναδικό πρόσωπο με το οποίο ο σύντροφος να περνάει πραγματικά όμορφα. Άλλα πρόσωπα ή και δραστηριότητες είναι απειλή και άρα ΕΣΥ είσαι λιγότερο καλός και ακόμα περισσότερη προσοχή σου αφαιρείται. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει ζήλεια, το σκυλί, τα παιδιά, η δουλειά, η σκέψη ή η επικοινωνία με πρωην αγαπημένα πρόσωπα. Όσο περισσότερο θεωρούμε ΑΥΤΟ ως απειλή τόσο περισσότερη ζήλεια θα είναι η αντίδραση μας. Απόρριψη είναι το συναίσθημα που γεννιέται μέσα μας.
Επιπλέον, χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι πρέπει να ασχοληθούμε με κάτι άλλο όταν το αγαπημένο πρόσωπο είναι επικεντρωμένο σε κάτι ΕΞΩ από μας, όταν ο χρόνος του δεν είναι διαθέσιμος για μας. Αυτό δημιουργεί μια πίεση, μια αγωνία, ενώ ο σύντροφος γνωρίζει ήδη τι να κάνει με τον δικό του χρόνο. Υπάρχουν και τα δυσάρεστα συναισθήματα που αισθανόμαστε και όλο αυτό μαζί δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, συν τω χρόνω γίνεται επώδυνο, οδυνηρό. Ας προσθέσουμε εδώ και το κυριότερο: έχουμε περιορίσει τον εαυτό μας στον σύντροφό μας , ο σύντροφος μας αποτελεί για μας την ΥΨΙΣΤΗ ΠΗΓΗ της διασκέδασης, της απόλαυσης και της ασφάλειας. Η ύψιστη πηγή είναι ΕΞΩ από μας. Όλα έρχονται από έξω: η έμπνευση, η αγάπη, η τιμωρία, η αλήθεια, η ικανοποίηση, η ανταμοιβή.
Αυτή είναι μια γενικότερη πεποίθηση του εαυτού μας, είναι μοτίβο μαθημένο και επαναλαμβανόμενο. Η ζήλεια είναι μια μορφή πίεσης που πηγάζει από την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Δεν εχει την ίδια επίδραση κι ένταση σε όλους. Εξαρτάται από τις υποκειμενικές αντιλήψεις του ατόμου για τη σοβαρότητα της καταστασης κι από την αίσθηση της απειλής που του δημιουργεί η κατάσταση αυτή. Μία διάσταση της προσωπικότητας που παίζει ρόλο στην αντιμετώπιση της ζήλειας είναι το «κέντρο ελέγχου»(focus of control), όρος της ψυχολογίας της μάθησης και της ψυχολογίας των κινήτρων. Ορίζεται ως μια πεποίθηση σχετικά σταθερή για το βαθμό στον οποίο οι συμπεριφορές μας επηρεάζουν την επιτυχία ή την αποτυχία μας σε κάτι. Επηρεάζει τη μάθηση, τα κίνητρα, τη συμπεριφορά και τις στάσεις μας. Καθορίζεται από το πώς ορισμένοι άνθρωποι νιώθουν ότι έχουν ισχυρό έλεγχο στη διαμόρφωση της ζωής τους (ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ) ενώ άλλοι νιώθουν ότι πρέπει να στηριχθούν σε δυνάμεις εξωτερικές ή ότι η επιρροή εξωτερικών παραγόντων παίζει και τον καθοριστικότερο ρόλο σε ό,τι τους συμβαίνει (ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ).
5/6/09
κρυσταλλινα νερα
κρυστάλλινα νερά, άγγελέ μου,
ιστοί αράχνης.
βαθύ μαύρο βελούδο
γέλιο μωρού, μωρό μου
ξύλινα σπαθάκια,
σκούφοι από μέταλλο
είσαι εδώ απόψε
μουσική,
μέσα της κύματα ενώνουν.
αρχίζω και θυμάμαι
τις νύχτες στο νησί,
εγώ κι εσύ,
η βασίλισσά σου,
έκπτωτη, άγγελέ μου,
ξύλο από μέταλλο,
πολύτιμη πέτρα,
το φως στ΄ αστέρια,
το φως στα μάτια σου,
έρωτα.
διαχρονική αγάπη.
βρέχει μουσική,
η μουσική της βροχής,
όμως μωρό μου,
βελούδινη νύχτα,
με τυλίγει πάλι,
σκοτεινή.
το φως μου λαμπυρίζει.
"τώρα πια μόνο ο αέρας,
ίσως να φτάνει μόνο αυτό".
μέσα απ΄ το βλέμμα,
ψυχές μαγνήτες,
πλανήτες.
ουρλιάζω στη σιωπή,
μέσα μου σωπαίνω.
Θυμάσαι?
τώρα αρχίζω και θυμάμαι.
ιστοί αράχνης.
βαθύ μαύρο βελούδο
γέλιο μωρού, μωρό μου
ξύλινα σπαθάκια,
σκούφοι από μέταλλο
είσαι εδώ απόψε
μουσική,
μέσα της κύματα ενώνουν.
αρχίζω και θυμάμαι
τις νύχτες στο νησί,
εγώ κι εσύ,
η βασίλισσά σου,
έκπτωτη, άγγελέ μου,
ξύλο από μέταλλο,
πολύτιμη πέτρα,
το φως στ΄ αστέρια,
το φως στα μάτια σου,
έρωτα.
διαχρονική αγάπη.
βρέχει μουσική,
η μουσική της βροχής,
όμως μωρό μου,
βελούδινη νύχτα,
με τυλίγει πάλι,
σκοτεινή.
το φως μου λαμπυρίζει.
"τώρα πια μόνο ο αέρας,
ίσως να φτάνει μόνο αυτό".
μέσα απ΄ το βλέμμα,
ψυχές μαγνήτες,
πλανήτες.
ουρλιάζω στη σιωπή,
μέσα μου σωπαίνω.
Θυμάσαι?
τώρα αρχίζω και θυμάμαι.
2005
Ετικέτες
διαχρονικη αγαπη
1/6/09
FLOW
ροη ειναι η διανοητικη κατασταση στην οποια το ατομο ειναι πληρως απορροφημενο σε αυτο που κανει τη δεδομενη χρονικη στιγμη.
ειναι εστιασμενο στη δραστηριοτητα και δεν υπαρχει τιποτα να αποσπα την ενασχοληση του με αυτη.
ειναι ενα.
ειναι εστιασμενο στη δραστηριοτητα και δεν υπαρχει τιποτα να αποσπα την ενασχοληση του με αυτη.
ειναι ενα.
ενα.
αυτο και η δραστηριοτητα.
αυτο και η δραστηριοτητα.
η δραστηριοτητα ειναι αυτο.
ροη.
πρωτη φορα εγω κατανοησα αυτο για το οποιο τοσες φορες ειχα διαβασει, βαφοντας τα καγκελα της βεραντας μου.
πρωτη φορα ασχολιομουν με κατι τετοιο.
και καποια στιγμη συνειδητοποιω οτι εχω "ξεχασει" τα παντα.
ημουνα και το πινελο και το καγκελο και η κινηση του βαψιματος και το αποτελεσμα.
και το μυαλο ειχε παψει να μιλαει και να ανησυχει,
πρωτη φορα εγω κατανοησα αυτο για το οποιο τοσες φορες ειχα διαβασει, βαφοντας τα καγκελα της βεραντας μου.
πρωτη φορα ασχολιομουν με κατι τετοιο.
και καποια στιγμη συνειδητοποιω οτι εχω "ξεχασει" τα παντα.
ημουνα και το πινελο και το καγκελο και η κινηση του βαψιματος και το αποτελεσμα.
και το μυαλο ειχε παψει να μιλαει και να ανησυχει,
ειχε σιωπησει.
το ιδιο μου συμβαινει κι οταν χορευω.
παυω να λειτουργω εγκεφαλικα και δουλευει μονο το σωμα ακολουθωντας τη μουσικη.
ή η μουσικη ειμαι εγω μαλλον.
το ιδιο μου συμβαινει κι οταν χορευω.
παυω να λειτουργω εγκεφαλικα και δουλευει μονο το σωμα ακολουθωντας τη μουσικη.
ή η μουσικη ειμαι εγω μαλλον.
ομως και το ποταμι ρεει.
απλα ρεει.
δεν αναρωτιεται αν ρεει σωστα,
αν πρεπει να ρεει ετσι ή αλλιωτικα.
αν κατι στη ροη του ειναι λανθασμενο,
αν ισως να στριψει δεξια αντι για αριστερα,
να μην ακουμπησει τον αριστερο βραχο
γιατι ειναι λιγο ευεξαπτος-ο βραχος-,
και μπορει να το μαλωσει,
ή να του κραταει μουτρα.
ουφ.
ποταμι να γινω.
να ρεω.
απλα να ρεω.
αλλα και γιατι να μην γινω χειμαρρος?
παλι θα ρεω.
αλλα ορμητικα.
Ετικέτες
ρεω............
30/5/09
FAREWELL LETTER TO FIDEL..........
« Year of Agriculture », Havana
Fidel
At this moment I remember many things:
when I met you in Maria Antonia's house,
Fidel
At this moment I remember many things:
when I met you in Maria Antonia's house,
when you proposed I come along, all the tensions involved in the preparations. One day they came by and asked who should be notified in case of death, and the real possibility of it struck us all.
Later we knew it was true, that in a revolution one wins or dies (if it is a real one). Many comrades fell along the way to victory.
Today everything has a less dramatic tone, because we are more mature, but the event repeats itself.
I feel that I have fulfilled the part of my duty that tied me to the Cuban revolution in its territory, and I say farewell to you, to the comrades, to your people, who now are mine.
I formally resign my positions in the leadership of the party,
Later we knew it was true, that in a revolution one wins or dies (if it is a real one). Many comrades fell along the way to victory.
Today everything has a less dramatic tone, because we are more mature, but the event repeats itself.
I feel that I have fulfilled the part of my duty that tied me to the Cuban revolution in its territory, and I say farewell to you, to the comrades, to your people, who now are mine.
I formally resign my positions in the leadership of the party,
my post as minister,
my rank of commander,
and my Cuban citizenship. Nothing legal binds me to Cuba.
The only ties are of another nature — those that cannot be broken as can appointments to posts.
Reviewing my past life, I believe I have worked with sufficient integrity and dedication to consolidate the revolutionary triumph. My only serious failing was not having had more confidence in you from the first moments in the Sierra Maestra, and not having understood quickly enough your qualities as a leader and a revolutionary.
I have lived magnificent days, and at your side I felt the pride of belonging to our people in the brilliant yet sad days of the Caribbean [Missile] crisis. Seldom has a statesman been more brilliant as you were in those days. I am also proud of having followed you without hesitation, of having identified with your way of thinking and of seeing and appraising dangers and principles.
Other nations of the world summon my modest efforts of assistance. I can do that which is denied you due to your responsibility as the head of Cuba, and the time has come for us to part.
You should know that I do so with a mixture of joy and sorrow. I leave here the purest of my hopes as a builder and the dearest of those I hold dear. And I leave a people who received me as a son. That wounds a part of my spirit. I carry to new battlefronts the faith that you taught me, the revolutionary spirit of my people, the feeling of fulfilling the most sacred of duties: to fight against imperialism wherever it may be. This is a source of strength, and more than heals the deepest of wounds.
I state once more that I free Cuba from all responsibility, except that which stems from its example. If my final hour finds me under other skies, my last thought will be of this people and especially of you. I am grateful for your teaching and your example, to which I shall try to be faithful up to the final consequences of my acts.
I have always been identified with the foreign policy of our revolution, and I continue to be. Wherever I am, I will feel the responsibility of being a Cuban revolutionary, and I shall behave as such. I am not sorry that I leave nothing material to my wife and children; I am happy it is that way. I ask nothing for them, as the state will provide them with enough to live on and receive an education.
I would have many things to say to you and to our people, but I feel they are unnecessary. Words cannot express what I would like them to, and there is no point in scribbling pages.
Reviewing my past life, I believe I have worked with sufficient integrity and dedication to consolidate the revolutionary triumph. My only serious failing was not having had more confidence in you from the first moments in the Sierra Maestra, and not having understood quickly enough your qualities as a leader and a revolutionary.
I have lived magnificent days, and at your side I felt the pride of belonging to our people in the brilliant yet sad days of the Caribbean [Missile] crisis. Seldom has a statesman been more brilliant as you were in those days. I am also proud of having followed you without hesitation, of having identified with your way of thinking and of seeing and appraising dangers and principles.
Other nations of the world summon my modest efforts of assistance. I can do that which is denied you due to your responsibility as the head of Cuba, and the time has come for us to part.
You should know that I do so with a mixture of joy and sorrow. I leave here the purest of my hopes as a builder and the dearest of those I hold dear. And I leave a people who received me as a son. That wounds a part of my spirit. I carry to new battlefronts the faith that you taught me, the revolutionary spirit of my people, the feeling of fulfilling the most sacred of duties: to fight against imperialism wherever it may be. This is a source of strength, and more than heals the deepest of wounds.
I state once more that I free Cuba from all responsibility, except that which stems from its example. If my final hour finds me under other skies, my last thought will be of this people and especially of you. I am grateful for your teaching and your example, to which I shall try to be faithful up to the final consequences of my acts.
I have always been identified with the foreign policy of our revolution, and I continue to be. Wherever I am, I will feel the responsibility of being a Cuban revolutionary, and I shall behave as such. I am not sorry that I leave nothing material to my wife and children; I am happy it is that way. I ask nothing for them, as the state will provide them with enough to live on and receive an education.
I would have many things to say to you and to our people, but I feel they are unnecessary. Words cannot express what I would like them to, and there is no point in scribbling pages.
Ernesto Che Guevara
April 1, 1965
Ετικέτες
RESIST AGAINST APATHY
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)