Μια ανατολή σ’ έναν κόσμο που δεν έχει πάψει ποτέ να γυρίζει στην ίδια τροχιά, όμως στην άλλη άκρη της γης κάποιος βλέπει τον ήλιο να πέφτει ξανά… - όπως ξανά ανάβει ο φάρος του κόσμου, χτυπάει τα φτερά του… Το φως απ’ την χώρα των πάγων βουτάει στην καρδιά σου κι υψώνεται πάνω από τη Γη του Πυρός.
Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα, ώσπου ν’ αρχίσω πια να σ’ εμπιστεύομαι, ώσπου να πάψω να φοβάμαι… Μου ‘χες πει πως θα ‘ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι… Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…
Η αγάπη πληρώνει κρυφά δολοφόνους, συχνάζει σε δρόμους χωρίς γυρισμό. Σ’ αγαπώ κι ας μην ξέρω ούτε καν τ’ όνομά σου… Ετοιμάσου σε λίγο να πεις «σε μισώ!» Είμαι το ένα μισό της σελήνης… μην κλείνεις, σε λίγο γεμίζει το άλλο μισό. Η αγάπη γεμίζει ξανά τα ποτήρια, ρωτάει ποιος διψάει, ψιθυρίζεις «εγώ!»
Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα, ώσπου ν’ αρχίσω πια νασ’ εμπιστεύομαι, ώσπου να πάψω να φοβάμαι… Μου ‘χες πει πως θα ‘ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι… Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…
Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα, ώσπου ν’ αρχίσω πια να σ’ εμπιστεύομαι, ώσπου να πάψω να φοβάμαι… Μου ‘χες πει πως θα ‘ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι… Τώρα αρχίζω και θυμάμαι…
" Γεννήθηκες, ήρθες στον κόσμο με ζωή, με συνειδητότητα, με τρομερή ευαισθησία. Κοίταξε απλώς ένα μικρό παιδί. Κοίταξε τα μάτια του, τη φρεσκάδα του. Δυστυχώς όλα αυτά σύντομα θα καλυφθούν από την ψεύτικη προσωπικότητα. Από την παιδική σου ηλικία, ακούς ότι «το τριαντάφυλλο είναι όμορφο». Έτσι, όταν βλέπεις ένα τριαντάφυλλο, επαναλαμβάνεις απλώς σαν κομπιούτερ ότι «το τριαντάφυλλο είναι όμορφο».
Το νιώθεις αυτό πραγματικά μέσα σου; Αν δεν το νιώθεις, μην το λες. Όταν κοιτάζεις το φεγγάρι, μη λες πως είναι όμορφο αν αυτό δεν το νιώθεις μέσα σου. Θα εκπλαγείς με το ότι το ενενήντα εννέα τοις εκατό τού υλικού που κουβαλάς μέσα στο νου σου, είναι όλο δανεισμένο. Και μέσα σ' αυτό το ενενήντα εννέα τοις εκατό τού υλικού, που είναι άχρηστα σκουπίδια, χάνεται το ένα τοις εκατό τής εσωτερικής αίσθησης - πνίγεται. Παράτα εκείνη τη γνώση.
Ανακάλυψε τη δική σου εσωτερική αίσθηση. Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την ανακάλυψη τής εσωτερικής αίσθησης. Ο μεγαλύτερος φόβος στον κόσμο είναι για τη γνώμη των άλλων.
Και τη στιγμή που παύεις να φοβάσαι το πλήθος, δεν είσαι πια πρόβατο, γίνεσαι λιοντάρι, μέσα στην καρδιά σου εμφανίζεται ένας μεγάλος βρυχηθμός - ο βρυχηθμός τής ελευθερίας. Ο Βούδας το έχει ονομάσει αυτό "βρυχηθμό τού λιονταριού". Όταν ένας άνθρωπος φτάνει σε μια κατάσταση απόλυτης σιωπής, βρυχάται σαν λιοντάρι. Για πρώτη φορά, γνωρίζει τι είναι ελευθερία, επειδή τώρα δεν υπάρχει κανένας φόβος για τη γνώμη των άλλων. Το τι λένε οι άνθρωποι, δεν μετράει καθόλου.
Είτε σε λένε άγιο είτε σε λένε αμαρτωλό, δεν έχει καμία σημασία.
Ο μοναδικός κριτής σου είναι ο θεός. Και ο Θεός δεν είναι κάποιος άνθρωπος.
Θεός σημαίνει ολόκληρο το σύμπαν.
Το να ζεις επικίνδυνα σημαίνει ότι ζεις. Αν δεν ζεις επικίνδυνα, δεν ζεις. Η ζωή ανθίζει μόνο μέσα στον κίνδυνο. Η ζωή δεν ανθίζει ποτέ μέσα στην ασφάλεια.
Η Ζωή ανθίζει μόνο μέσα στην ανασφάλεια. Να ερωτεύεσαι, αλλά μην αφήνεις τον έρωτα σου να υποβιβάζεται σε γάμο. Να εργάζεσαι, αλλά μην αφήνεις τη δουλειά σου να γίνει όλη σου η ζωή. Η ζωή σου, το κέντρο τής ζωής σου, πρέπει να παραμείνει το παιχνίδι. Η εργασία πρέπει να είναι απλώς ένα μέσο για παιχνίδι. Να εργάζεσαι, αλλά να έχεις χρόνο, να έχεις ευκαιρία να παίζεις. Μην αφήνεις τη ζωή σου να περιορίζεται μέσα σε μια εργασιακή ρουτίνα - επειδήο σκοπός τής ζωής είναι το παιχνίδι! Παιχνίδι σημαίνει να κάνεις κάτι για την ίδια τη χαρά που παίρνεις κάνοντας το. Αν σου δίνουν χαρά περισσότερα πράγματα, τότε θα έχεις μεγαλύτερη ζωντάνια. Ασφαλώς, η ζωή σου θα διακυβεύεται πάντοτε, θα βρίσκεται πάντοτε σε κίνδυνο. Έτσι όμως πρέπει να είναι η ζωή. Το ρίσκο είναι κομμάτι τής ζωής.
Για την ακρίβεια, το ρίσκο είναι το καλύτερο κομμάτι τής ζωής, το πιο όμορφο κομμάτι τής ζωής. Κάθε στιγμή είναι ένα ρίσκο. Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει... Όταν εισπνέεις και εκπνέεις, παίρνεις ένα ρίσκο: Ποιος ξέρει αν η εισπνοή επιστρέψει ή όχι; Δεν υπάρχει καμία εγγύηση γι' αυτό, καμία βεβαιότητα.
Εμείς φτιάχνουμε πολλών ειδών φυλακές: σχέσεις, πεποιθήσεις, θρησκείες - όλα τους είναι φυλακές. Αισθάνεται κανείς άνετα , αισθανεται ασφαλής, επειδή εκεί δεν φυσάνε άγριοι άνεμοι.
Το εγώ είναι το αυγό και θα πρέπει να βγεις έξω απ' αυτό. Να είσαι εκστατικός! Βγες έξω από κάθε προστασία και κάθε κέλυφος και κάθε ασφάλεια. Τότε, θα φτάσεις στον ευρύτερο κόσμο, στον απέραντο, στο άπειρο. Μόνο τότε ζεις και ζεις με αφθονία.
Το να εκθέτεις συνεχώς τον εαυτό σου, θα σου φανεί στην αρχή πολύ τρομακτικό, σύντομα όμως θα αρχίσεις να δυναμώνεις, επειδή από τη στιγμή που εκτίθεται η αλήθεια, γίνεται πιο δυνατή και το ψεύτικο πεθαίνει, Και με το να γίνει η αλήθεια πιο δυνατή, εσύ ριζώνεις και κεντράρεσαι. Αρχίζεις να γίνεσαι άτομο. Η προσωπικότητα εξαφανίζεται και εμφανίζεται η ατομικότητα. Η προσωπικότητα είναι κάτι ψεύτικο, κάτι ανυπόστατο, η ατομικότητα είναι ουσιώδης. "
Όσσο
ΑΣ ΕΚΤΕΘΩ ...........
Ας εκτεθώ- Γ. Λιανός
Ερωτικό πάλι το τραγουδάκι κι ίσως φανεί άσχετο. Ας εκτεθειτε, λέει ο Όσσο. Εκτίθεμαι κι εγώ, λοιπόν.
Μια σκέψη του Επίκουρου, αναφερόμενος στη συνάντηση της Μακρινίτσας, μου άρεσε πολύ: "Να αντιμετωπίσει κανείς την πραγματικότητα δίχως τον φόβο της απογοήτευσης". Ή της απόρριψης, συμπληρώνω.
Ο φόβος για τη γνώμη των άλλων αυτό ειναι στην ουσία, η αγωνία του να μη γίνεις αποδεκτός, μην απορριφθείς, μηπως εξοβελιστεις, μήπως κριθείς αρνητικά, μήπως μείνεις μόνος όταν οι άλλοι και ιδιαιτερα οι σημαντικοι Άλλοι της ζωής σου, δουν τι πραγματικά είσαι, ή νομίζεις ότι είσαι. Μήπως.. πολλά μήπως...αλλά στην ουσία ένα : όταν απορριφθείς, είσαι διωγμένος από τον παράδεισο- που, όμως, πότε δεν είχες κατοικήσει. Ο "παραδεισος" είναι ελευθερία και χαρά, όχι αγωνία, φόβος και υποδούλωση στον άλλον και τη γνώμη του. Δούλος του άλλου είσαι και τραμπαλιζεσαι σε καθε αυστηρό κοιταγμά του, σε κάθε έστω και αδιόρατη έκφραση δυσαρέσκειας για σένα, τη συμπεριφορά σου και όλα αυτο που είσαι. Δεν εχω να αποδείξω τίποτα, έλεγα προσφατα σε ενα φίλο μιλώντας για ένα θέμα που με είχε πολύ λυπήσει. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα, μου έλεγε κι ένας άλλος φίλος αυτές τις μέρες, αναφερόμενος σε ένα άλλο εξίσου σημαντικό θέμα : το θέμα του να Ζεις. Να Ζεις τη Ζωή. Απλό?
Καθόλου. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον, λέω εγω.
Έτσι κι αλλιώς τίποτα απολύτως δεν έχουμε να χάσουμε. Να βρούμε, όμως, πολλά. Τον Εαυτό μας και την Αληθεια του.
Όσο βρίσκουμε περισσότερο αυτήν την Αληθειά μας κι
αφοβα την Αποκαλυπτουμε μπροστά στους Άλλους,
τους τίποτα άλλο παρά καθρέφτες μας κι εμείς δικοί τους,
Χρόνια πολλά τώρα ονειρευόμουνα να κάνω ένα πάρτυ. Με όλους τους φίλους μου αλλά και τους φίλους των φίλων μου. Κι έλεγα να το κάνω στον κήπο του σπιτιού μου, καλοκαιρι με πανσέληνο.
Ετσι απλά ένα πάρτυ, μια γιορτή να έκανα, ονειρευομουνα. Ανευ λόγου, ανευ αιτίας κι ανευ αιτιολογίας. Κι εγώ να έβαζα τη μουσική και να συστήνω τους φίλους μου μεταξύ τους κι αυτοί να μου γνωρίζουν όσους από τους δικούς τους, δεν γνώριζα ήδη.. Το πρώτο , λοιπόν, κομμάτι στην playlist θα ήταν αυτό:
"SOUL SHAKE DOWN PARTY TONIGHT" του Bob Marley .
"Το πάρτυ που θα συγκλονίσει τις ψυχές" Τραγούδι - ύμνος. Τραγούδι -προσευχή, για μένα.
Ερωτικό τραγούδι είναι αλλά ταυτόχρονα κι ένας ύμνος στην ανθρώπινη επαφή, την επικοινωνία, την φιλία, την χαρά.
Αλλά για τις τρεις αυτές μέρες, εκει ήταν το σπίτι μου. Και ήταν όλοι εκεί.
Φίλοι. Χαρούμενοι, γελαστοί και φωτεινοί.
Ακόμα κι αυτοί που έλειπαν, εκεί ήταν. Δεν ήταν πάρτυ χορευτικό ακριβως είπαμε. Δεν χόρεψα καθόλου.
Όμως χόρευε η ψυχή μου. Ρυθμικά και ασταμάτητα. Σ' έναν απαλό μεν ρυθμό αλλά μεγαλης δύναμης και απερίγραπτης δυναμικής αλληλεπίδρασης.. Μόνο ο ήχος απο τις καμπάνες της εκκλησίας πού και πού με ξάφνιαζε, έχανα λιγάκι το ρυθμό μου όμως ξαναέμπαινα στον μαγικό χορό, σ' αλλον ρυθμό, που σαν ιερός φαινόταν....Ίσως πάλι απλά να έφταιγε κι εκείνο το "καφέ ποτό" με το μεξικάνικο όνομα που φτιάχνεται όμως στην Πάτρα..Βρε πώς το έλεγαν είπαμε?
Έπινα, αλλά δεν μεθούσα. Ήμουν, ήδη, μεθυσμένη. Από χαρά. Μιαν ανεξήγητη χαρά. Αλλιώτικη. Μοναδική και πρωτόγνωρη. Μουσική δεν έβαλα. Θα βάλω τώρα.
SOUL SHAKE DOWN PARTY TONIGHT - BOB MARLEY lp: one love- one unix
We gonna have a soul shakedown party tonight! We gonna have a soul shakedown party tonight! The way you love-a me, huh! It's all right! When you put your lovin' arms around me, and you hold me tight - hold me tight.
This is my invitation I got the special vacation I need your concentration Just to feel your vibration At that soul shakedown party We gonna havea soul shakedown party tonight!
Jane is in the back yard Doin' the outside dance; I'm tellin' you the other day, She didn't even get a chance!
But this is my invitation: A just-a special vacation; I need your concentration Just to - just to - just to (vibration) just to: (Soul shakedown party tonight) Baby, I need you tonight! We gonna have a soul shakedown party tonight! Swing with me, baby! .......................................................................................... Θα κάνουμε ένα πάρτυ απόψε Που θα συνταραξει τις ψυχές θα συνταράξει τις ψυχές Ο τρόπος που με αγαπας ειναι εντάξει
Όταν τυλιγεις τα αγαπημένα χέρια σου ολόγυρα μου και μ΄ αγκαλιαζεις σφιχτά και με κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου.
Αυτη είναι η πρόσκλησή μου: για ιδιαιτερες διακοπές Χρειάζομαι τη συγκέντρωσή σας για να αισθανθώ τη δόνησή σας τη δόνηση της ψυχής σας Μόνο να αισθανθώ να αισθανθώ Να αισθανθώ τη δόνηση της ψυχής σας και μόνο...... ..............................................
Σας το αφιερώνω.
Σε όλους σας αλλά και σε έναν έναν από εσας προσωπικά.
Και σας ευχαριστω όλους, μα όλους , ανεξαιρέτως. Πού υπάρχετε, που σας γνώρισα και που με βάλατε με τόση ζεστασιά στην όμορφη ψυχή σας.
Τα κύματα που πέφτουν με ορμή πάνω στα βράχια δεν είναι εντελώς άτακτα όπως φαίνονται στην αρχή , στο απρόσεκτο και βιαστικό μάτι. Γι’ αυτό δεν μπαίνουν και τιμωρία άλλωστε. Όλο τιμωρημένα θα ήταν.
Φαινομενικά, η αστάθεια, η αταξία και η μη-κανονικότητα είναι το κύριο γνώρισμά τους. Η μη-προβλεψιμότητα των κινήσεών τους ονομάστηκε χαοτική συμπεριφορά και η επιστημονική τους προσέγγιση οδήγησε στην θεωρία του Χάους.
Χάος είναι η απρόσμενη μεταβολή σε μια τακτική και σταθερή φυσική διαδικασία και προκύπτει όταν μεταβληθούν, έστω και ελάχιστα, τα αρχικά δεδομένα ενός δυναμικού συστήματος.
Μια αναπλαισίωση, δηλαδή. Εμ βέβαια. Αφού αλλάζει ένα μέρος του συστήματος, το σύστημα θα μείνει το ίδιο?
(Σύστημα, επίσης, θεωρείται κι οποιοδήποτε σύστημα σχέσεων στο οποίο ανήκει ένα πρόσωπο, ένας άνθρωπος. Η οικογένεια, η ερωτική σχέση, η φιλική σχέση, το επαγγελματικό περιβάλλον.Κάθε ένα από αυτά τα συστήματα δεν είναι απλά μια ομάδα ανθρώπων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Είναι μια σύνθετη ολότητα με δική της δομή, κανόνες και στόχους, στην οποία οι αλληλεπιδράσεις των μελών είναι εξίσου - αν όχι περισσότερο- σημαντικές από τα δρώντα μέλη. Είναι όλα αυτά δυναμικά συστήματα.Και σε αυτά τα συστήματα σχέσεων, ισχύει το ότι αν υπάρξει η ελάχιστη μεταβολή σε κάποιο μέλος θα αλλάξει όλο το σύστημα.Το πόσο και πώς θα εξαρτηθεί από πολλές μεταβλητές. Αλλά ξεφεύγουμε πάλι.)
Λοιπόοον.
Οι επιστήμονες προσπαθώντας να κατανοήσουν πώς μια απρόσμενη μεταβολή έστω και ελάχιστη έχει τέτοια αποτελέσματα, οδηγήθηκαν στην ανακάλυψη μιας κρυφής τάξης που εντέλει ορίζει τη συμπεριφορά των συστημάτων αυτών. Έχουν μια μορφή κανονικότητας τα κύματα, σε μπλε φόντο υπενθυμίζω, που οι μαθηματικοί του χάους ονομάζουν παράξενο ελκυστή(strange attractor).
Το ίδιο ισχύει στο σχήμα των νεφών, στην καθημερινή ζωή, στις τιμές του χρηματιστηρίου, στη ροήτου ποταμού, στις μεταβολές του καιρού, στη ροή του αίματος, στις διαδρομές των αστραπών, στην ομαδοποίηση των άστρων σε γαλαξίες. Αυτοί οι παράξενοι ελκυστές έχουν λεπτομερή δομή σε όλες τις κλίμακες μεγέθυνσης αν και εμφανίζουν μια άπειρηπολυπλοκότητα. Σχήματα που φανερώνουν μια καθαρή αταξία αλλά και ένα είδος τάξης.
Η μορφή τους μοιάζει σαν δύο φτερά μιας πεταλούδας ή σαν ένα είδος διπλής έλικας. (αυτή η εικόνα δεξιά είναι το σχήμα ενός παράξενου ελκυστή, η μορφή κανονικότητας, που λέγαμε πιο πάνω, η κρυφή τάξη που ορίζει τα φαινομενικά ασταθή, μη προβλέψιμα και ά-τακτα στις κινήσεις τους δυναμικά συστήματα, σαν τα κύματα για παράδειγμα).)
Αυτή η διαπίστωση έφερε και την προσπάθεια γεωμετρικής αναπαράστασης της έννοιας του χάους. Έτσι γεννήθηκαν τα σύνολα Mandelbrot και διάφορα περίπλοκα γεωμετρικά σχήματα, τα fractals που παρουσιάζουν την ιδιότητα της αυτό-ομοιότητας,το να είναι δηλαδή όλο το σχήμα όμοιο με ένα ή περισσότερα τμήματά του.
Μάλιστα. Δηλαδή, όλα αυτά σημαίνουν ότι και ΕΓΩ μια τόσο λεπτεπίλεπτη και πολύχρωμη πεταλούδα, είμαι ένας παράξενος ελκυστής? Είμαι μορφή κανονικότητας μέσα στη μη-κανονικότητα του Χάους?
Του Σύμπαντος? Έχω μια κρυφή τάξη μέσα στηφαινομενικήαταξίαμου?
Εν Αρχή ην το Χάος, είπαν.
Ή εν Αρχή ην ο Λόγος? Το μόνο βέβαιο είναι ότιόλα αλλάζουν, είπαν οι άλλοι. Τα πάντα ρει, είπε κι ο παλιός αγαπημένος μου
Αααααααααααααααα.
Είναι και το φαινόμενο της πεταλούδας, που κάποια σχέση πολύ σημαντική έχει με αυτη την θεωρία του Χάους. Πεταλουδίζει η πεταλούδα στο Νότο, βρέχει στα Ανατολικά και πλημμυρίζει ο Βορράς. Και η Δύση πληρώνει τα σπασμένα... Ανεπιβεβαίωτες, επιστημονικά, πληροφορίες λένε πώς η πεταλούδα και το φαινόμενό της είναιη ίδια η θεωρία του Χάους.......
(Είναι κι ένας που ονειρεύτηκε ότι ήταν πεταλούδα και μετά δεν ήξερε ποιος ήταν, αν ήταν η πεταλούδα ή δεν ήταν και κάτι τέτοια. Αλλά πάλι ξεφεύγω...Κανονικότητα μέσα στη μη κανονικότητα σου λέει μετά..... ) Δεν μας παρατάνε όλοι, λέω εγώ. Άμα πια. Η πεταλούδα είναι πεταλούδα με δύο φτερά. Τέλος. ..........
Η ΟΜΟΡΦΙΑ των ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ και των ΦΡΑΚΤΑΛΣ .......
....."Έμαθα πολύ γρήγορα να ξεχωρίζω αυτό το λουλούδι. Πάνω στον πλανήτη του μικρού πρίγκηπα, υπήρχαν πάντα πολύ απλά λουλουδάκια, στολισμένα με μια μονάχα σειρά από πέταλα και που δεν έπιαναν και πολύ τόπο και που δεν ενοχλούσαν κανένα. Ένα πρωινό ξεπηδούσαν ανάμεσα στο χορτάρι κι ύστερα χάνονταν το βράδυ.
Μα κείνο εκεί το λουλούδι είχε φυτρώσει μια μέρα, από ένα σπόρο φερμένο κανείς δεν ξέρει από πού, κι ο μικρός πρίγκηπας το είχε παρακολουθήσει από πολύ κοντά αυτό το κλωναράκι που καθόλου δεν έμοιαζε με τ' άλλα κλωναράκια. Θα μπορούσε να 'ναι ένα καινούριο είδος μπαομπάμπ.
Μα το δεντράκι γρήγορα σταμάτησε να ψηλώνει, άρχισε μάλιστα να ετοιμάζεται να πετάξει λουλούδι. Ο μικρός πρίγκηπας που το παρακολουθούσε συνέχεια κι έβλεπε να βγαίνει ένα τεράστιο μπουμπούκι, ένιωθε πως θα πετιόταν κάτι θαυμαστό, μα το λουλούδι δεν σταματούσε να ετοιμάζεται για να γίνει όμορφο, προφυλαγμένο από το πράσινο δωματιάκι του. Με πολύ προσοχή, διάλεγε τα χρώματά του. Ντυνόταν χωρίς βιασύνη. Ταίριαζε ένα-ένα τα πέταλά του. Δεν θα 'θελε να παρουσιαστεί τσαλακωμένο όπως οι παπαρούνες. Δεν ήθελε να παρουσιαστεί παρά μονάχα μέσα στην τέλεια ακτινοβολία της ομορφιάς του. Ε! ναι! Ήταν πολύ φιλάρεσκο, ήθελε ν' αρέσει! Ο μυστηριώδης στολισμός του είχε κρατήσει, λοιπόν, μέρες και μέρες. Κι ύστερα, να που ένα πρωί, ακριβώς τη ώρα που έβγαινε ο ήλιος, έκανε την εμφάνισή του.
Και τότε το λουλούδι, που τόσο με ακρίβεια είχε δουλέψει, είπε καθώς χασμουριόταν:
- Αχ! μόλις ξύπνησα... Σας ζητάω συγνώμη... Είμαι ακόμη αχτένιστη...
Τότε ο μικρός πρίγκηπας δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θαυμασμό του:
- Πόσο όμορφο είσαι!
- Δεν είναι έτσι; απάντησε ψιθυριστά το λουλούδι. Κι έχω γεννηθεί την ίδια στιγμή που γεννήθηκε κι ο ήλιος...
Ο μικρός πρίγκηπας κατάλαβε πως ήταν λίγο ξιπασμένο, όμως ήταν και τόσο γοητευτικό!
- Νομίζω ότι είναι η ώρα για το πρόγευμα, πρόσθεσε αμέσως μετά, θα 'χετε την καλοσύνη να με σκεφτείτε...
Κι ο μικρός πρίγκηπας πολύ μπερδεμένος, αφού έφερε ένα ποτιστήρι με δροσερό νερό, περιποιήθηκε το λουλούδι.
Έτσι πολύ γρήγορα άρχισε να τον στενοχωρεί με την κάπως ύποπτη ματαιοδοξία του.
Μια μέρα, σαν παράδειγμα, καθώς μιλούσε για τα τέσσερα αγκάθια του, είχε πει στον μικρό πρίγκηπα:
- Μπορεί να 'ρθουν οι τίγρεις, με τα νύχια τους!
- Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου, παρατήρησε ο μικρός πρίγκηπας, κι έπειτα οι τίγρεις δεν τρώνε χορτάρι.
- Εγώ δεν είμαι χορτάρι, είχε απαντήσει ψιθυριστά το λουλούδι.
- Συγχωρείστε με...
- Καθόλου δεν με φοβίζουν ο τίγρεις, μα με τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... Δεν έχετε κάποιο παραβάν;
«Την τρομάζουν τα ρεύματα του αέρα... δεν είναι κάτι που φέρνει τύχη σ' ένα φυτό», είχε παρατηρήσει ο μικρός πρίγκηπας. Κάπως πολύπλοκο είναι τούτο το λουλούδι...»
- Το βράδυ θα με βάζετε κάτω από ένα γυάλινο δοχείο.
- Κάνει πολύ κρύο εδώ, σε σας. Είναι κάπως άβολα. Εκεί απ' όπου έχω έρθει...
Αλλά δεν συνέχισε... Είχε έρθει με μορφή σπόρου. Δεν μπορούσε να ξέρει τίποτε από άλλους κόσμους. Ταπεινωμένο που άφησε να το τσακώσουν καθώς ετοιμαζόταν να πει ένα ψέμα τόσο ολοφάνερο, είχε βήξει δυο ή τρεις φορές για να κάνει μικρό πρίγκηπα να στενοχωρηθεί: - Εκείνο το παραβάν;...
- Πήγα να το πάρω, αλλά μου μιλήσατε!
Τότε εκείνο δυνάμωσε το βήχα του για να κάνει το μικρό πρίγκηπα να νιώσει τύψεις που έγινε αιτία να κρυολογήσει. Έτσι εκείνος, παρ' όλη την καλή του θέληση, εξαιτίας της αγάπης του, γρήγορα άρχισε να κυριεύεται από αμφιβολίες. Πήρε στα σοβαρά λόγια χωρίς σημασία κι είχε γίνει πολύ δυστυχισμένος.
«Δεν θα 'πρεπε να το είχα ακούσει, μου εμπιστεύτηκε, δεν πρέπει ποτέ ν' ακούμε τα λουλούδια. Πρέπει να χαιρόμαστε την ομορφιά τους και το άρωμά τους.
Το δικό μου γέμιζε με αρώματα τον πλανήτη μου, μα δεν ήξερα να τ' απολαύσω».
Μου εκμυστηρεύτηκε ακόμη:
- Δεν κατάφερα τίποτε να καταλάβω, τότε! Θα 'πρεπε να το κρίνω από τις πράξεις και όχι από τα λόγια του. Με πλημμύριζε αρώματα και λάμψη. Ποτέ δεν θα είχα μπορέσει να φύγω. Θα έπρεπε να είχα μαντέψει την τρυφερότητα, πίσω από τα άγαρμπα καμώματά του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά! Αλλά ήμουν πολύ νέος για να ξέρω να τ' αγαπώ. ....."
* η μετάφραση της ρήσης του Ηράκλειτου ως "τον εαυτό μου ρώτησα", αποδίδεται έτσι στο βιβλίο " Η κρυμμένη αρμονία", του Osho, εκδόσεις Rebel. Την προτίμησα αν κι ίσως ξεφεύγει από το πνεύμα του Ηράκλειτου.
"......Σας έχουν πει να αγαπάτε το γείτονα αλλά ποτέ δεν αγαπήσατε τον εαυτό σας Και κάποιος που δεν έχει αγαπήσει τον εαυτό του, πώς μπορεί να αγαπήσει το γείτονα? Από πού θα βρει την αγάπη? Καταρχήν πρέπει να την έχεις εσύ. Αγαπάς τον γείτονα- ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτα για τη αγάπη- επειδή δεν έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου ποτέ. Ο γείτονας σε αγαπάει- δεν έχει αγαπήσει ποτέ τον εαυτό του. Τέτοια παραφροσύνη επικρατεί στον κόσμο : οι άνθρωποι αγαπούν ο ένας τον άλλον-οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα σχετικά με την αγάπη. Είναι σαν ζητιάνοι, ζητιανεύουν ο ένας από τον άλλον, πιστεύοντας πως ο άλλος είναι ο αυτοκράτορας. Και οι δύο σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο :
ο Άλλος είναι ο αυτοκράτορας.
Όμως, και οι δύο είναι επαίτες. Αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα εκδηλώνεται και μετά, υπάρχει μιζέρια, δυστυχία, πόνος. Έπειτα, σκέφτεστε ότι έχετε εξαπατηθεί, αυτός ο ζητιάνος προσπαθούσε να αποδείξει ότι ήταν αυτοκράτορας. Τώρα αυτό είναι απολύτως παράλογο- εσείς αντιλαμβανόσασταν τον άλλον ως αυτοκράτορα. Ίδια είναι η κατάσταση και από την άλλη πλευρά : το άλλο πρόσωπο πιστεύει ότι ο απατεώνας είστε εσείς, παριστάνατε τον αυτοκράτορα αλλά είστε μόνον ένας ζητιάνος. Όταν οι δύο ζητιάνοι ανακαλύπτουν ότι είναι επαίτες, τι άλλο μπορούν να κάνουν πάρα να θυμώσουν, να εξοργιστούν, να γίνουν βίαιοι ο ένας απέναντι στον άλλον, μισώντας τους ο ένας τον άλλον το δυνατόν περισσότερο. Και η αγάπη?..................................................................." Οsho (μια πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του Όσσο, πάνω στην αγάπη του εαυτού ως προυπόθεση για την ανάπτυξη τόσο του ίδιου του ατόμου, όσο και την βίωση όμορφων και υγιών σχέσεων). ....................................................................................... ...................................................................................................................................................... .
Όταν η πραγματικότητα εμφανιστεί και τα δύο άτομα απαλλαγμένα από την ψευδαισθητική ομίχλη του πρώτου καιρού της σχέσης τους, συνειδητοποιήσουν πώς ο άλλος δεν ηταν τελικα, ο αυτοκράτορας, ούτε ο ίδιος ο θεός, και αρχίσει η γκρίνια και ο θυμός και οι καυγάδες, τότε συνήθως τα τραγούδια με εύγλωττο τρόπο αντικατοπτρίζουν σκέψεις και συναισθήματα που ο ίδιος ο απογοητευμένος δεν μπορεί τόσο όμορφα να εκφράσει. Και βέβαια, ούτε λόγος για προσωπική ευθύνη, για μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα, για απουσία εσωτερικής πληρότητας, για συνεχή αναζήτηση ικανοποίησης απο έξω και όχι απο τον εσωτερικό εαυτό..... Δεν αναρωτιέται ποτέ ο "απογοητευμένος" το βασικό ερώτημα της ζωής : "Ποιος Είμαι"? αλλά το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό του είναι "Ποιος ήσουν τελικά εσύ που καταφέρες να κοροιδέψεις Εμένα"? Ακούστε τώρα τους στίχους των κατά τα άλλα όμορφων ερωτικών τραγουδιών, που ίσως όλοι κάποια στιγμή σιγοτραγουδήσαμε:
"ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" του Μανώλη Χιώτη ............................................... Στους στίχους, ο αγαπημένος, ο Άλλος, αποκτά υπόσταση όχι και τόσο αγγελική πια. Ό,τι θεικό υπήρξε στον Άλλον έχει εκλείψει. Ιδιότητα θετική δεν διαφαίνεται, ούτε στον παράδεισο μας μεταφέρει με την ύπαρξή του, ούτε φως γεμίζει ο κόσμος αμά τη εμφανίσει του, ούτε όλα ρόδινα είναι πια, ούτε βεβαίως καμία γλυκιά αίσθηση γεμίζει η ζωή κι η δική μας ύπαρξη από την ύπαρξή στον μάταιο τούτο κόσμο της άλλοτε λατρεμένης παρουσίας του. Του Άλλου. Και ίσως, κάπου αλλού, την ίδια στιγμή, ο άλλος, τραγουδάει ένα αντίστοιχης σημειολογίας τραγούδι. Για μας. Που πια φως τα μάτια μας δεν λάμπουν, κι ούτε χαρά σκορπάμε στη δική του ζωή, στην δική του ύπαρξη.
Και αυτό που είναι άξιο προβληματισμού ίσως, είναι ότι και στα δύο τραγούδια η ίδια "απειλή" εκτοξεύεται : θα σου φύγω. Θα σου φύγω και θα δεις εσυ..τότε θα καταλάβεις...τι είχες και τι έχασες....... Δια της απώλειας, κερδίζεις? Τι όμως?
Μου έχεις κάνει τη ζωή μου κόλαση- Γ. Πάριος
Και κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να κάνουμε για εκατομμύρια τραγούδια σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν υπάρχει τραγούδι τελικα που να ΜΗΝ αναφέρεται στον έρωτα και την ρομαντική αγάπη... Και που δεν αναπαράγει το ίδιο πάντα μοντέλο: Ο Άλλος είναι ο φταίχτης, ο "απατεώνας", ο κίβδηλος, η απογοήτευση, ο ψεύτικος, μια Κόλαση που στην αρχή φαινόταν όαση.
Εμείς? Απουσιάζουμε εμείς. Πάλι άφαντοι εμείς. "Δικαιολογημένα" για ακόμα μία φορά. Ο Άλλος, όχι Εγώ , είναι, πάλι το "πρόβλημα" κι ίσως, ο Επομένος Άλλος, ο μεθεπόμενος ίσως, να Μην είναι πρόβλημα.....
Αλλά πάντα οι Άλλλοι θα είναι Το Πρόβλημα για όσο συνεχίζω έξω να ψάχνω, έξω να βρω ικανοποίηση και σκοπό ύπαρξης και νόημα ζωής............... Νομίζω.
Υ.Γ Και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής- αν και απόλυτοι δεν πρέπει να είμεθα γενικότερα.......- -εμένα πιο πολύ το δεύτερο τραγούδι μου αρέσει: "Θα σου φύγω............. Αλλά τότε θα είναι αργάααααααααααααααααααα..........." ..........τραγούδησε η πεταλούδα στον Τσουανγκ Τσου.....και φτερούγισε μακριά του.........
Μια ιστορία που οδηγεί τον αναγνώστη στην δική του προσωπική κυριαρχία του κόσμου. Δυνατή γραφή, φρέσκια ματιά, από μια πολλά υποσχόμενη, νέα συγγραφέα.
Έτσι κι αλλιώς τίποτα απολύτως δεν έχουμε να χάσουμε. Να βρούμε, όμως, πολλά.
.jpg)
