FLOW

ροη ειναι η διανοητικη κατασταση στην οποια το ατομο ειναι πληρως απορροφημενο σε αυτο που κανει τη δεδομενη χρονικη στιγμη.
ειναι εστιασμενο στη δραστηριοτητα και δεν υπαρχει τιποτα να αποσπα την ενασχοληση του με αυτη.
ειναι ενα.

ενα.
αυτο και η δραστηριοτητα.

η δραστηριοτητα ειναι αυτο.

ροη.
πρωτη φορα εγω κατανοησα αυτο για το οποιο τοσες φορες ειχα διαβασει, βαφοντας τα καγκελα της βεραντας μου.
πρωτη φορα ασχολιομουν με κατι τετοιο.
και καποια στιγμη συνειδητοποιω οτι εχω "ξεχασει" τα παντα.
ημουνα και το πινελο και το καγκελο και η κινηση του βαψιματος και το αποτελεσμα.
και το μυαλο ειχε παψει να μιλαει και να ανησυχει,

ειχε σιωπησει.
το ιδιο μου συμβαινει κι οταν χορευω.
παυω να λειτουργω εγκεφαλικα και δουλευει μονο το σωμα ακολουθωντας τη μουσικη.
ή η μουσικη ειμαι εγω μαλλον.

ομως και το ποταμι ρεει.

απλα ρεει.

δεν αναρωτιεται αν ρεει σωστα,

αν πρεπει να ρεει ετσι ή αλλιωτικα.

αν κατι στη ροη του ειναι λανθασμενο,

αν ισως να στριψει δεξια αντι για αριστερα,

να μην ακουμπησει τον αριστερο βραχο

γιατι ειναι λιγο ευεξαπτος-ο βραχος-,

και μπορει να το μαλωσει,

ή να του κραταει μουτρα.

ουφ.

ποταμι να γινω.

να ρεω.

απλα να ρεω.

αλλα και γιατι να μην γινω χειμαρρος?

παλι θα ρεω.

αλλα ορμητικα.

FAREWELL LETTER TO FIDEL..........

« Year of Agriculture », Havana

Fidel

At this moment I remember many things:
when I met you in Maria Antonia's house,

when you proposed I come along, all the tensions involved in the preparations. One day they came by and asked who should be notified in case of death, and the real possibility of it struck us all.
Later we knew it was true, that in a revolution one wins or dies (if it is a real one). Many comrades fell along the way to victory.
Today everything has a less dramatic tone, because we are more mature, but the event repeats itself.
I feel that I have fulfilled the part of my duty that tied me to the Cuban revolution in its territory, and I say farewell to you, to the comrades, to your people, who now are mine.
I formally resign my positions in the leadership of the party,

my post as minister,

my rank of commander,

and my Cuban citizenship. Nothing legal binds me to Cuba.

The only ties are of another nature — those that cannot be broken as can appointments to posts.
Reviewing my past life, I believe I have worked with sufficient integrity and dedication to consolidate the revolutionary triumph. My only serious failing was not having had more confidence in you from the first moments in the Sierra Maestra, and not having understood quickly enough your qualities as a leader and a revolutionary.
I have lived magnificent days, and at your side I felt the pride of belonging to our people in the brilliant yet sad days of the Caribbean [Missile] crisis. Seldom has a statesman been more brilliant as you were in those days. I am also proud of having followed you without hesitation, of having identified with your way of thinking and of seeing and appraising dangers and principles.
Other nations of the world summon my modest efforts of assistance. I can do that which is denied you due to your responsibility as the head of Cuba, and the time has come for us to part.
You should know that I do so with a mixture of joy and sorrow. I leave here the purest of my hopes as a builder and the dearest of those I hold dear. And I leave a people who received me as a son. That wounds a part of my spirit. I carry to new battlefronts the faith that you taught me, the revolutionary spirit of my people, the feeling of fulfilling the most sacred of duties: to fight against imperialism wherever it may be. This is a source of strength, and more than heals the deepest of wounds.
I state once more that I free Cuba from all responsibility, except that which stems from its example. If my final hour finds me under other skies, my last thought will be of this people and especially of you. I am grateful for your teaching and your example, to which I shall try to be faithful up to the final consequences of my acts.
I have always been identified with the foreign policy of our revolution, and I continue to be. Wherever I am, I will feel the responsibility of being a Cuban revolutionary, and I shall behave as such. I am not sorry that I leave nothing material to my wife and children; I am happy it is that way. I ask nothing for them, as the state will provide them with enough to live on and receive an education.
I would have many things to say to you and to our people, but I feel they are unnecessary. Words cannot express what I would like them to, and there is no point in scribbling pages.

Ernesto Che Guevara

April 1, 1965

ROLLING STONES..............

ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ -
ERICH FROMM

Γιατί στερούμεθα την αγαπη που τοσο θέλουμε και χρειαζόμαστε όλοι μας?
Αρχικά βέβαια λόγω της παγκόσμιας παραδοχής ότι η αγάπη δεν είναι ποτέ εύκολη. Είναι ένα επίτευγμα πρόσφορο μόνο σε άτομα που είναι συναισθηματικά ώριμα και σε εγρήγορση. Τάσεις για εξάρτηση, κυριαρχία, εκμετάλλευση, σαδισμό και μαζοχισμό αποκλείουν τη συνειδητοποίηση αυτή και απειλούν τη ζωή σε όλα τα επίπεδα.
Υπάρχουν παρανοήσεις οι οποίες και επικρατούν στον πολιτισμό μας και στην κουλτούρα μας.
ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ- ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ
Η πιο διαδεδομένη από όλες τις παρανοήσεις.

Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της αγάπης ως πρωταρχικά πρόβλημα του να αγαπηθούμε και όχι του να αγαπάμε, του λαμβάνειν αγάπη παρά του δίνειν αγάπη.
Το να δεχτούμε βαθιά αγάπη είναι μια εμπειρία ικανή να μεταμορφώσει, να μετασχηματίσει τον άνθρωπο. Αλλά το να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κατάσταση κατά την οποία οι άλλοι προσέχουν εμάς ,παρά ως τρόπο με τον οποίο εμείς εκτιμάμε τους άλλους, είναι λάθος. Η αγάπη είναι πρώτα μία δραστηριότητα του ανθρώπου, όχι μία κατάσταση στην οποία κάποιος παθητικά βρίσκεται.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Αφού δεχτούμε την αγάπη ως δράση, ως δραστηριότητα,

οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε επιρρεπείς και σε μία δεύτερη λανθασμένη αντίληψη.
Υποθέτουμε λοιπόν, ότι η διαδικασία της αγάπης δεν παράγεται εσωτερικά αλλά αποσπάται με μαγικό τρόπο έξω από τον άνθρωπο. Θεωρούμε ότι η αγάπη είναι μια λειτουργία ενός εξωτερικού αντικειμένου παρά η λειτουργία μιας εσωτερικής ικανότητας. Ότι προκαλείται σε μας από άλλους και ότι όταν δεν αγαπάμε αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει κανείς αξιαγάπητος γύρω μας ενώ κατά 99% ο λόγος είναι ότι μας λείπει η ικανότητα να αγαπάμε.
Η αντίληψη ότι το αντικείμενο της αγάπης είναι το καθοριστικό στοιχείο οδήγησε στο Δυτικό ρομαντικό μύθο ότι κάπου υπάρχει ένα άτομο γεννημένο για κάθε έναν από μας. Υπάρχει βέβαια κάποια δόση αλήθειας σε αυτό:

όντας μοναδικοί δεν αγαπάμε οποιονδήποτε με την ίδια ένταση.

Η ιδέα «κάπου υπάρχει η αγάπη μου» δημιουργεί όμορφη μουσική αλλά φτωχή φιλοσοφία.
ΕΡΩΤΑΣ
Ένα τρίτο λάθος είναι ότι μπερδεύουμε την εμπειρία του έρωτα, του να ερωτεύεσαι (falling in love- «πέφτω σε έρωτα») με την συνθήκη του να αγαπάς (being in love- είμαι σε έρωτα»).
Αν δύο άνθρωποι, ολότελα ξένοι μεταξύ τους, γεφυρώσουν το χάσμα της μοναξιάς που τους περιβάλλει, η οικειότητα και το αίσθημα της ενότητας που προκύπτει είναι μια από τις συγκλονιστικότερες και ικανοποιητικότερες εμπειρίες που η ζωή μπορεί να τους παρέχει. Όσο πιο κλειστοί και απομονωμένοι ήταν πριν, τόσο πιο απίστευτη και απολαυστικότερη φαίνεται η εμπειρία που απολαμβάνουν. Το θέμα είναι ότι η σεξουαλική έλξη και η ζωντάνια του ξαφνικού αυτού πλησιάσματος δεν μπορεί να κρατήσει επ΄ άπειρον. Όσο καλύτερα γνωρίζονται τα ζευγάρια, τόσο περισσότερο χάνεται το συναρπαστικό της γνωριμίας.

Τότε, το ερώτημα που τίθεται είναι ένα: αν ο έρωτας τέλειωσε, αν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους κι αν μπορούν να περπατήσουν μαζί τον δρόμο της αγάπης. Βέβαια, το γεγονός ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται δεν αποκλείει το να είναι η εμπειρία τους αυτή απόλυτα αιτιολογημένη. Όμως, η αρχική ανεπανάληπτη ερωτική έλξη, ο βαθμός στον οποίο το ζευγάρι ήταν τρελλοί ο ένας για τον άλλο, είναι ανεπαρκής δείκτης αυτής της ικανότητας-του να μπορέσουν να ζήσουν και να αναπτυχτούν μαζί.
Υπάρχουν αμέτρητα ζευγάρια, τα οποία, ενώ συμπληρώνουν έναν κύκλο απολαυστικής ερωτοτροπίας, δεν δίνουν ποτέ στους εαυτούς τους την ευκαιρία να γνωριστούν σε βάθος ως ξεχωριστές προσωπικότητες, ως οντότητες. Δεν πετυχαίνουν να εκτιμήσουν ο ένας τον άλλον ως ατομικότητες.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Τελικά, έχουμε υπερεκτιμήσει τις φυσικές σε αντιδιαστολή με τις ψυχολογικές διαστάσεις της αγάπης.
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ακόμα και σήμερα ότι η αγάπη είναι παιδί της σεξουαλικής ικανοποίησης και ότι εάν δύο άνθρωποι μάθουν πώς να ικανοποιούν ο ένας τον άλλον σεξουαλικά, τότε και θα αγαπήσουν ο ένας τον άλλον.
Η αλήθεια είναι πιο κοντά στο αντίθετο: η σεξουαλική απόλαυση-ακόμα και η γνώση της λεγόμενης σεξουαλικής τεχνικής- είναι αποτέλεσμα της αγάπης. Τα σεξουαλικά προβλήματα οφείλονται σε ψυχολογικές αναστολές, οι οποίες κάνουν την αγάπη αδύνατη. Εχθρότητα ή φόβος έναντι του αντίθετου φύλου αποτρέπει το άτομο να δώσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του, να δράσει αυθόρμητα, να εμπιστευτεί τον σεξουαλικό σύντροφο στην οικειότητα της σωματικής εγγύτητας.

συνεχιζεται.....

LOVE IN AMERICA:απόπειρα απόδοσης στα ελληνικά

αδημοσιευτα κειμενα του Φρομ υπαρχουν στην παρακατω ιστοσελιδα:
www.erich-fromm.de/e/index.htm

english poem

through the dark night of the soul,
growing wings to fly into the unbounded
we can either be lonely,
or enjoy the freedom that solitude brings.
"Be a light unto yourself"
to make our way through the darkness
without any companions, maps or guide.
the dawn is not far away.
as the dawn comes closer,
the night will become darker.
You are not here just to become more and more efficient--
you are here to become more and more alive;
you are here to become more and more intelligent;
you are here to become more and more happy,
ecstatically happy…..
If you want to be a poem,
an ecstasy,
then forget about utility.
Remain true to yourself.
2007

Ο ΔΡΟΜΟΣ

MASTER OF THE MOODS


ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΦΙ- ( κατά άλλους έχει βουδιστική προέλευση)

Ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε: «Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι.
Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι.
O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι΄αυτόν.
Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: « Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους. Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:
« Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψτο μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμμία άλλη διέξοδος».
Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα. Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του αναρίθμητοι. Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω.
Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:« Και αυτό θα περάσει».Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.
« Κι αυτό θα περάσει».
Και πέρασε.Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο.Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν.
Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή. Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές. Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του.
Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύσουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια. Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του. Του είπε: « Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα».
Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε.
«Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».
Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:
«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος.».
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα.
«Και αυτό θα περάσει»,
και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του. Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί. Όλα περνούν.
Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε: « Υπάρχει τίποτα άλλο?
Όλα περνούν……
Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».
Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά: « Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν:
θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν.
Μόνο εσύ παραμένεις,
εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας,
ως παρατηρητής».
Όλα περνούν, εσύ παραμένεις.
Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες….Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.
Αυτος που βλεπει,
ο παρατηρητής,
ειναι η μοναδικη πραγματικοτητα.

ΜΟΥΣΙΚΗ.................................

Ελευθερια

Tο προβλημα του ορισμου της ελευθεριας του ανθρωπου και η σταση του απεναντι στην οποιασδηποτε μορφης εξουσια ειναι μαλλον προαιωνιο.
Ελευθερια σημαινει ελευθερια εκλογης?
ελευθερια βουλησης?
ισως εχουμε την αυταπατη της ελευθεριας γιατι ναι μεν εχουμε την επιγνωση των επιθυμιων μας αλλα οχι και των βαθυτερων κινητρων αυτων των επιθυμιων.
απο την αλλη μερια υπαρχει η αποψη οτι ο ανθρωπος δεν ειναι ελευθερος να διαλεξει,οτι οι αποφασεις του οριζονται απο εσωτερικα και εξωτερικα γεγονοτα που εχουν συμβει πριν,ασχετα αν μιλαμε για ομαδες ή ατομα.
κανοντας,υποτιθεται παντα,δουλεια με τον εαυτο μας ο καθενας και κατα συνεπεια και μεσα στην ευρυτερη ομαδα ή στην επιλεγμενη ομαδα που ανηκουμε, σπαει η υποτιθεμενη αιτιοτητα και ακολουθειται μια πορεια διαφορετικη απο την ηδη "πεπατημενη".
θαπρεπε ομως νομιζω να μιλαμε για την ελευθερια εκλογης ενος συγκεκριμενου ατομου κι οχι του ανθρωπου γενικοτερα.
το προβλημα της εκλογης,
της επιλογης,
δεν ειναι προβλημα επιλογης αναμεσα σε 2 εξισου καλες δυνατοτητες.
ειναι σχεδον παντα η εκλογη αναμεσα σε κατι καλυτερο απο κατι χειροτερο,
σε σχεση παντα με το βασικο "ηθικο" ερωτημα της ζωης:
προοδος ή οπισθοδρομηση?
ανεξαρτησια ή εξαρτηση?
αγαπη ή μισος?
ελευθερια,ισως,ειναι η ικανοτητα να ακουμε τη φωνη της συνειδησης μας που οδηγει στην αναπτυξη και την ολοκληρωση, στην πραγματωση αυτου που εν δυναμει ειμαστε:
ανθρωποι.
ανθρωπινοι ομως.
η ελευθερια δεν ειναι μια αφηρημενη ικανοτητα που το ατομο εχει ή δεν εχει.
απο τη μια,μπορει να ειναι ενας προσανατολισμος της προσωπικοτητάς του,
να γινει ενα παραγωγικο και ανεξαρτητο ον.
ειναι ας πουμε μια λειτουργια της δομης του χαρακτηρα του.
με αυτην την εννοια το ιδιο το ατομο απλα δεν ειναι "ελευθερο να διαλεξει" το κακο,ειναι ήδη ενα ολοκληρωτικα ελευθερο ατομο.
απο την αλλη, η εννοια της ελευθεριας χρησιμοποιειται ως η ικανοτητα να επιλεξουμε αναμεσα σε 2 αντιθετα-συνηθως-πραγματα,που δειχνουν παντα την επιλογη αναμεσα σε κατι λογικο και κατι παραλογο,
επιλογη του ενος σε αντιδιαστολη με το αλλο.
τοτε δεν ειμαστε ελευθεροι να διαλεξουμε,
τοτε η ελευθερια της επιλογης εναποκειται στις αντιφατικες προδιαθεσεις που υπαρχουν μεσα μας.
τοτε απο ποιους παραγοντες εξαρταται τελικα η αποφαση μας επιτελους?

στην επιγνωση και στα διαφορετικα της ειδη.

γιατι η επιγνωση ειναι διαφορετικη απο τη θεωρητικη γνωση του τι ειναι καλο και τι ειναι κακο.
κι εδω μπαινει το συστημα αξιων (αυθεντια,εξουσια),
το οποιο πρεσβευουμε και στο οποιο "υπακουουμε".
απλα θελω να πω οτι ελευθερια δεν ειναι κατι που εχουμε ή δεν εχουμε.
υπαρχει μονο η πραξη της απελευθερωσης,
η ολη διαδικασια που γινεται μεσα μας οταν καλουμαστε να επιλεξουμε.
καθε φορα ο βαθμος ελευθεριας ειναι διαφορετικος και διαφοροποιημενος
ωσπου τελικα καθε βημα που κανω μεσω της επιλογης μου να αυξανει και την ικανοτητα να διαλεγω μια επιθυμητη
-(παντα ως προς τον απωτερο επιθυμητο στοχο της αναπτυξης του εαυτου)-
απο μια ανεπιθυμητη.
υπαρχουν αναριθμητοι βαθμοι ελευθεριας εκλογης,
διαφορετικοι σε καθε δεδομενη χρονικη στιγμη.
καποιες φορες η πρωταρχικη αποφαση επιλογης εχει παρθει
οχι τη μερα της τελευταιας,οπως νομιζουμε,αποφασης μας,
αλλα πολυ πολυ καιρο πριν.
οταν αποτυχαμε,ισως,να δουμε οτι η ζωη μας εθετε ενα βασικο ερωτημα:
το να δωσουμε εμεις οι ιδιοι νοημα στη ζωη μας.
οχι οτι κι αυτο σημαινει κατι απολυτο και μη αναστρεψιμο.
απλα ειναι πολυ πιο δυσκολο να δει κανεις οτι βρισκεται σε λαθεμενο δρομο,
οχι ομως κι ακατορθωτο.
καμμια φορα ο μονος λογος που γινεται πιο δυσκολο ειναι επειδη πρεπει να παραδεχτουμε πως οφειλουμε να γυρισουμε πισω ως την πρωτη λαθεμενη απαντηση
-στροφη ας πουμε- που πηραμε,
και αρα πως χασαμε χρονο και ενεργητικοτητα.
αρκει να μην φοβηθουμε να παραδεχτουμε το "λαθακι" μας.
σε αυτο το σημειο συνειδητοποιησης εχουμε ακομα μια ευκαιρια να παραμεινουμε ανθρωποι.
ειμαστε ακομα ελευθεροι να επιλεξουμε εντελει ποιο νοημα θελουμε να δωσουμε στη ζωη μας.
ουφ.