Με τον ίδιο τρόπο που πλένουμε
το κορμί μας, θα έπρεπε να πλένουμε και το
πεπρωμένο μας, να αλλάζουμε ζωή,
όπως αλλάζουμε ρούχα – όχι για λόγους
επιβίωσης, όπως κάνουμε όταν τρώμε
ή κοιμόμαστε, μα με εκείνο το σεβασμό
που έχουμε σαν τρίτοι
απέναντι στον εαυτό μας.
Αυτό θα μπορούσε να μοιάζει παράδοξο
σε όποιον πιστεύει ακόμη,
αφελώς, ότι υπάρχουν παράδοξα σε τούτο
τον κόσμο.
Στη θάλασσα, στη θάλασσα, στη θάλασσα, στη θάλασσα,
ω, στη θάλασσα, στον άνεμο, στα κύματα,
να ρίξω τη ζωή μου!
Να κάψω με τον αλμυρό αφρό που φέρνουν οι άνεμοι
τον ουρανίσκο μου των μεγάλων ταξιδιών,
Να μαστιγώσω αλύπητα με νερό τις σάρκες της περιπέτειάς μου,
να μουλιάσω στο ψύχος των ωκεανών τα κόκαλα της ύπαρξής μου,
να μαστιγώσω, να κομματιάσω, να τσουρουφλίσω με άνεμο, αφρό και ήλιο,
το κυκλωνικό κι ατλαντικό μου είναι,
τα νεύρα μου τεντωμένα σαν ξάρτια,
λύρα στα χέρια των ανέμων
FERNANDO PESSOA
.jpg)
