Επειδή σήμερα πρωτομπήκα στο blog σου, θα ήθελα να αφήσω αντί άλλου σχολίου, λίγες «κλεμένες» προτάσεις από το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, «Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων». Ένα σχόλιο είναι κι αυτό...
«Με το πρώτο σημάδι αμοιβαιότητας αναδύεται η αμετρία της ευφροσύνης. Γεννιέται η πιο μεθυστική γεύση πληρότητας της ζωής. Είναι ο σύμπας κόσμος που προσφέρεται στο βλέμμα, στο χαμόγελο του Άλλου. Αποκαλυπτική έκρηξη μεταμόρφωσης του βίου, κι ο Άλλος γίνεται τόπος αυτής της αποκάλυψης. Όλα έκπληξη κι όλα καινούργια. Ψηλαφώ στο αγαπημένο βλέμμα, για πρώτη φορά, τί είναι ανθρώπινη ματιά. [...] Όλα παίρνουν υπόσταση και είναι υπαρκτά, επειδή υπάρχει ο Άλλος».
«Διψάμε τη ζωή, και το ενδεχόμενο της ζωής περνάει μόνο μέσα από τη σχέση με τον Άλλον. Στο πρόσωπο του Άλλου αναζητάμε τη δυνατότητα της ζωής -την αμοιβαιότητα στη σχέση. Ο Άλλος γίνεται το «σημαίνον» της ζωής, η αισθητή ανταπόκριση στην πιο βαθειά και κυρίαρχη της φύσης μας επιθυμία. Ίσως αυτό που ερωτευόμαστε να μην είναι το πρόσωπο του Άλλου, αλλά η δίψα μας ένσαρκη στο πρόσωπό του. Ο Άλλος να είναι σπρόσχημα κι η αυτοπροσφορά μας αυταπάτη. Όμως κι αυτό θα διαφανεί μόνο στην απόσταση της αποτυχίας».
«Η εμπειρία του έρωτα είναι για τον καθένα μας το αρχέγονο και μέγιστο μάθημα της ζωής, η αρχέγονη και μέγιστη εξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατί σπουδάζουμε στον έρωτα τον τρόπο της ζωής. Και μέγιστη εξαπάτηση, αφού αυτός ο τρόπος αποδείχνεται ανέφικτος για την ανθρώπινη φύση μας».
«Η φύση μας ζητάει απεγνωσμένα τη σχέση, δίχως να ξέρει να υπάρχει με τον τρόπο της σχέσης».
«Ξέρουμε τί θέλουμε στον έρωτα, μοιάζει να μην ξέρουμε τί μπορούμε».
«Στο ευαγγέλιο της Εκκλησίας ο ερωτικός άνθρωπος σαρκώνει τον τρόπο της ζωής και ο θρησκευτικός άνθρωπος τον τρόπο του θανάτου. Αποκαλυπτική εικόνα της διαστολής: η αντιπαράθεση της πόρνης που πλένει με μύρα τα πόδια του Χριστού, και του θρησκευτικού περίγυρου που διαμαρτύρεται για την απώλεια του μύρου. Έρως και θάνατος σε υποδειγμαιτκή αναμέτρηση».
«Εγώ τω αδελφιδώ μου και ο αδελφιδός μου εμοί ο ποιμαίνων εν κρίνοις» (Άσμα ασμάτων).
Πανέμορφο το ιστολόγιό σου Πεταλούδα. Προχώρα με τον τρόπο σου. Δημήτρης Κ.
Μια ιστορία που οδηγεί τον αναγνώστη στην δική του προσωπική κυριαρχία του κόσμου. Δυνατή γραφή, φρέσκια ματιά, από μια πολλά υποσχόμενη, νέα συγγραφέα.
1 σχόλιο:
Επειδή σήμερα πρωτομπήκα στο blog σου, θα ήθελα να αφήσω αντί άλλου σχολίου, λίγες «κλεμένες» προτάσεις από το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, «Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων». Ένα σχόλιο είναι κι αυτό...
«Με το πρώτο σημάδι αμοιβαιότητας αναδύεται η αμετρία της ευφροσύνης. Γεννιέται η πιο μεθυστική γεύση πληρότητας της ζωής. Είναι ο σύμπας κόσμος που προσφέρεται στο βλέμμα, στο χαμόγελο του Άλλου. Αποκαλυπτική έκρηξη μεταμόρφωσης του βίου, κι ο Άλλος γίνεται τόπος αυτής της αποκάλυψης. Όλα έκπληξη κι όλα καινούργια. Ψηλαφώ στο αγαπημένο βλέμμα, για πρώτη φορά, τί είναι ανθρώπινη ματιά. [...] Όλα παίρνουν υπόσταση και είναι υπαρκτά, επειδή υπάρχει ο Άλλος».
«Διψάμε τη ζωή, και το ενδεχόμενο της ζωής περνάει μόνο μέσα από τη σχέση με τον Άλλον. Στο πρόσωπο του Άλλου αναζητάμε τη δυνατότητα της ζωής -την αμοιβαιότητα στη σχέση. Ο Άλλος γίνεται το «σημαίνον» της ζωής, η αισθητή ανταπόκριση στην πιο βαθειά και κυρίαρχη της φύσης μας επιθυμία. Ίσως αυτό που ερωτευόμαστε να μην είναι το πρόσωπο του Άλλου, αλλά η δίψα μας ένσαρκη στο πρόσωπό του. Ο Άλλος να είναι σπρόσχημα κι η αυτοπροσφορά μας αυταπάτη. Όμως κι αυτό θα διαφανεί μόνο στην απόσταση της αποτυχίας».
«Η εμπειρία του έρωτα είναι για τον καθένα μας το αρχέγονο και μέγιστο μάθημα της ζωής, η αρχέγονη και μέγιστη εξαπάτηση. Μέγιστο μάθημα, γιατί σπουδάζουμε στον έρωτα τον τρόπο της ζωής. Και μέγιστη εξαπάτηση, αφού αυτός ο τρόπος αποδείχνεται ανέφικτος για την ανθρώπινη φύση μας».
«Η φύση μας ζητάει απεγνωσμένα τη σχέση, δίχως να ξέρει να υπάρχει με τον τρόπο της σχέσης».
«Ξέρουμε τί θέλουμε στον έρωτα, μοιάζει να μην ξέρουμε τί μπορούμε».
«Στο ευαγγέλιο της Εκκλησίας ο ερωτικός άνθρωπος σαρκώνει τον τρόπο της ζωής και ο θρησκευτικός άνθρωπος τον τρόπο του θανάτου. Αποκαλυπτική εικόνα της διαστολής: η αντιπαράθεση της πόρνης που πλένει με μύρα τα πόδια του Χριστού, και του θρησκευτικού περίγυρου που διαμαρτύρεται για την απώλεια του μύρου. Έρως και θάνατος σε υποδειγμαιτκή αναμέτρηση».
«Εγώ τω αδελφιδώ μου
και ο αδελφιδός μου εμοί
ο ποιμαίνων εν κρίνοις» (Άσμα ασμάτων).
Πανέμορφο το ιστολόγιό σου Πεταλούδα. Προχώρα με τον τρόπο σου.
Δημήτρης Κ.
Δημοσίευση σχολίου