η πεταλουδα: η πεταλουδα

12/8/09

η πεταλουδα

4 σχόλια:

Κωστας είπε...: Τι ομορφο τραγουδι,
τι ομορφοι ανθρωποι,
ΖΕΝ,
μελαγχολησα και εγω,
μα ειναι ωραια,
στιγμες που αφηνεις το εγω στην ακρη
σ'αγκαλιαζει η ζωη...

“Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη”

“Σαν να χρειάζομαι απαραιτήτως μια ρωγμή στη συναισθηματική πανοπλία μου, απ’όπου θα χυθεί έξω,προς κάποιον άλλο, η αγάπη που φέρω,και πρέπει να παραδοθεί αλλιώς θα δυστυχήσω”

Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ� την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.

Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι΄ αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας........

Οι έρωτες που μας σημάδεψαν δεν ήταν σχέσεις κοινωνικές, δεν ήταν συναναστροφές κοσμικές, ούτε για να «περνάμε καλά». Τι φτηνό αυτό το «περνάω»! Σαν «ξεπετάω». Οι σχέσεις που έχτισαν και καταστράφηκαν πάντα θα είναι το κτίσμα μας και η κατεδάφισή μας , και καμιά σχέση δεν έχουν με φιλία αυτά που έγιναν. Δεν μπορούν να προσποιηθούν -δεν επιτρέπεται- την αεράτη άνεση της χαρωπής φιλίας ˙ είναι πάντα πληγωμένες και πάντα θυμωμένες, σαν παιδιά προδομένα από τους γονείς τους. Έτσι πρέπει. Ο έρωτας είναι απολίτιστος, όχι πολιτισμένος, δεν πίνεις μαζί του έναν καφέ για να πεις τα νέα σου, για να δώσεις μετά φιλάκι στον αέρα και να πετάξεις ένα βάναυσα ανάλαφρο: «Να μη χαθούμε...» ή «Τα λέμε».

Ένας έρωτας αληθινός, κι αν χώρισε, δεν αλλάζει. Μένει εκεί, μνημείο του βίου και της πολιτείας μας, ακίνητο σύμβολο μιας απόπειρας για αιωνιότητα που πληρώθηκε ακριβά.. Δεν γίνεται να εξελίξεις μια τέτοια ιστορία μετά το χωρισμό. Είναι πικρό, είναι ιερόσυλο. Μας τιμωρεί η καρδιά για τέτοια επιπολαιότητα και τέτοια ασέβεια. Πρέπει να εκτιμάμε όσα μας έφτασαν σε ακραία χαρά, σε ακραία ελπίδα, σε ακραίο πόνο. Είναι φοβερό βήμα ένας έρωτας όσο κι αν έληξε αποτυχημένος. Υπήρξε «σφετερισμός του απόλυτου». Δεν ξαναγγίζεται αυτό......
Μάρω Βαμβουνάκη

Quae nocent, saepe docent
ό,τι πονάει, συχνά διδάσκει

Οι επιθυμίες είναι η πηγή της θλίψης.
Βούδας

''Καμία ψυχική κατάσταση δεν έχει απασχολήσει τη δυτική σκέψη όσο η μελαγχολία, φθάνοντας στον πυρήνα πολλών προβλημάτων του σήμερα -
Πολλοί νοητικοί τομείς ασχολήθηκαν με αυτή όπως η Φιλοσοφία, η Ιατρική, η Ψυχιατρική, η Θεολογία, οι Θρησκείες η Λογοτεχνία και κυρίως η Τέχνη.
Αποτέλεσμα πόνου και δυστυχίας παραδοσιακά, η μελαγχολία θεωρείται επίσης, από την Αρχαιότητα, στοιχείο του χαρακτήρα όσων διακρίνονται για το μεγαλείο τους, των ηρώων και των ιδιοφυών προσωπικοτήτων.
Ο χαρακτηρισμός της ως "ιερής νόσου" υποδηλώνει τη διττή της υπόσταση, διατηρώντας ταυτόχρονα τόσο τη μυστηριακή της πλευρά όσο και την ιατρική-επιστημονική προσέγγιση υπό το ιατρικό όνομα της κατάθλιψης.''wikiScience''

καλημερα; 12 Αυγούστου 2009 στις 2:48 μ.μ.
Crux είπε...: Το ακούω και εγώ αυτό το τραγούδι σαν τρελός.Φοβερό μυαλό ο άσιμος κρίμα για όσα υπέφερε...; 22 Αυγούστου 2009 στις 7:44 π.μ.
Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...: ναι εχεις δικιο.
οι ιδιαιτερα ευαισθητοι ανθρωποι συχνα υποφερουν πολυ κυριως απο την τεραστια ελλειψη επικοινωνιας που αντιμετωπιζουν.
αν και οι αλλοι δεν τους καταλαβαινουν,οι ιδιοι ειναι που πληρωνουν πολυ ακριβα την βαθυτερη αντιληψη για τον κοσμο του οποιου αποτελουν μερος, καθως και την βαθια διαννοουμενη φυση τους.
ειναι μοναχικος ο δρομος και ποναει..........; 22 Αυγούστου 2009 στις 8:32 π.μ.
Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...: καλημερα αγαπητε firestarter
Όταν εγραψες αυτά τα περι συναισθηματος και μελαγχολιας,
Δεν απαντησα γιατι δεν ηξερα τι να απαντησω.
Το καθολου τυχαιο ηταν ότι μολις ειχα διαβασει κι εγω το βιβλιο της Βαμβουνακη και το ειχα αναλυσει με απειρες συζητησεις με μια αγαπημενη φιλη μου την Ευη.
«Ακομα και η ψυχη δια της απωλειας της κερδιζεται». Δεν ξερω αν κερδιζεται δια της απωλειας αλλα σιγουρα κάθε λαθος και κάθε απορριψη και κάθε δυνατο συναισθημα που εχουμε αισθανθει μας εχει δωσει κατι, τωρα τι ακριβως,είναι διαφορετικο για τον καθενα μας. Αναρωτιεμαι γιατι κυριαρχει ο μυθος γυρω μας ότι από καποια ηλικια και μετα δεν μπορει να αισθανθεις συναισθημα ουτε να ερωτευτεις ουτε να είσαι ερωτικος και αληθινα ζεστος ανθρωπος.
Πιστευω ότι οσο μεγαλωνει κανεις δεν γερναει.μπορει να εχει ρυτιδες και να χανει τη λαμψη της νεοτητας.κερδιζει σε λαμψη εσωτερικη όμως.λαμπει μεσα του ειτε είναι ειτε δεν είναι ερωτευμενος. και μεσα από το βλεμμα μπορει να μεταφερει αγαπη και συναισθημα ακομα καποιος πιστευω. Κι από μακρια ακομα. Δεν μπορω να το αποδειξω αλλα το ξερω βαθια μεσα μου. γιατι αισθανομαι ότι δεν απαντησα?
Για τη μελαγχολια τωρα πιστευω κατά καποιον τροπο ότι οντως είναι χαρακτηριστικο ευφυων και ιδιαιτερων ανθρωπων. Μελαγχολια που υπαρχει όμως βαθια μεσα τους χωρις να σταματαει τη ροη και τη δυναμικοτητα της ζωης τους. Σα να το ξερεις ότι είναι ματαιο αλλα να συνεχιζεις να το κανεις: να ζεις και να προσπαθεις και να γινεις καλυτερος και να βελτιωσεις μεσω εσου και το «περιβαλλον» γυρω σου. Να γινεις εσυ ,τελικα, η αλλαγη που θες να δεις στον κοσμο.κι ας πεθανεις μετα.
Καλη σου μερα και συγνωμη για την καθυστερηση.; 11 Σεπτεμβρίου 2009 στις 1:04 π.μ.