29/5/09

ROLLING STONES..............


ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ -
ERICH FROMM


Γιατί στερούμεθα την αγαπη που τοσο θέλουμε και χρειαζόμαστε όλοι μας?
Αρχικά βέβαια λόγω της παγκόσμιας παραδοχής ότι η αγάπη δεν είναι ποτέ εύκολη. Είναι ένα επίτευγμα πρόσφορο μόνο σε άτομα που είναι συναισθηματικά ώριμα και σε εγρήγορση. Τάσεις για εξάρτηση, κυριαρχία, εκμετάλλευση, σαδισμό και μαζοχισμό αποκλείουν τη συνειδητοποίηση αυτή και απειλούν τη ζωή σε όλα τα επίπεδα.
Υπάρχουν παρανοήσεις οι οποίες και επικρατούν στον πολιτισμό μας και στην κουλτούρα μας.
ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ- ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ
Η πιο διαδεδομένη από όλες τις παρανοήσεις.
Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της αγάπης ως πρωταρχικά πρόβλημα του να αγαπηθούμε και όχι του να αγαπάμε, του λαμβάνειν αγάπη παρά του δίνειν αγάπη.
Το να δεχτούμε βαθιά αγάπη είναι μια εμπειρία ικανή να μεταμορφώσει, να μετασχηματίσει τον άνθρωπο. Αλλά το να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κατάσταση κατά την οποία οι άλλοι προσέχουν εμάς ,παρά ως τρόπο με τον οποίο εμείς εκτιμάμε τους άλλους, είναι λάθος. Η αγάπη είναι πρώτα μία δραστηριότητα του ανθρώπου, όχι μία κατάσταση στην οποία κάποιος παθητικά βρίσκεται.
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Αφού δεχτούμε την αγάπη ως δράση, ως δραστηριότητα,
οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είμαστε επιρρεπείς και σε μία δεύτερη λανθασμένη αντίληψη.
Υποθέτουμε λοιπόν, ότι η διαδικασία της αγάπης δεν παράγεται εσωτερικά αλλά αποσπάται με μαγικό τρόπο έξω από τον άνθρωπο. Θεωρούμε ότι η αγάπη είναι μια λειτουργία ενός εξωτερικού αντικειμένου παρά η λειτουργία μιας εσωτερικής ικανότητας. Ότι προκαλείται σε μας από άλλους και ότι όταν δεν αγαπάμε αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει κανείς αξιαγάπητος γύρω μας ενώ κατά 99% ο λόγος είναι ότι μας λείπει η ικανότητα να αγαπάμε.
Η αντίληψη ότι το αντικείμενο της αγάπης είναι το καθοριστικό στοιχείο οδήγησε στο Δυτικό ρομαντικό μύθο ότι κάπου υπάρχει ένα άτομο γεννημένο για κάθε έναν από μας. Υπάρχει βέβαια κάποια δόση αλήθειας σε αυτό:
όντας μοναδικοί δεν αγαπάμε οποιονδήποτε με την ίδια ένταση.
Η ιδέα «κάπου υπάρχει η αγάπη μου» δημιουργεί όμορφη μουσική αλλά φτωχή φιλοσοφία.
ΕΡΩΤΑΣ
Ένα τρίτο λάθος είναι ότι μπερδεύουμε την εμπειρία του έρωτα, του να ερωτεύεσαι (falling in love- «πέφτω σε έρωτα») με την συνθήκη του να αγαπάς (being in love- είμαι σε έρωτα»).
Αν δύο άνθρωποι, ολότελα ξένοι μεταξύ τους, γεφυρώσουν το χάσμα της μοναξιάς που τους περιβάλλει, η οικειότητα και το αίσθημα της ενότητας που προκύπτει είναι μια από τις συγκλονιστικότερες και ικανοποιητικότερες εμπειρίες που η ζωή μπορεί να τους παρέχει. Όσο πιο κλειστοί και απομονωμένοι ήταν πριν, τόσο πιο απίστευτη και απολαυστικότερη φαίνεται η εμπειρία που απολαμβάνουν. Το θέμα είναι ότι η σεξουαλική έλξη και η ζωντάνια του ξαφνικού αυτού πλησιάσματος δεν μπορεί να κρατήσει επ΄ άπειρον. Όσο καλύτερα γνωρίζονται τα ζευγάρια, τόσο περισσότερο χάνεται το συναρπαστικό της γνωριμίας.
Τότε, το ερώτημα που τίθεται είναι ένα: αν ο έρωτας τέλειωσε, αν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους κι αν μπορούν να περπατήσουν μαζί τον δρόμο της αγάπης. Βέβαια, το γεγονός ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται δεν αποκλείει το να είναι η εμπειρία τους αυτή απόλυτα αιτιολογημένη. Όμως, η αρχική ανεπανάληπτη ερωτική έλξη, ο βαθμός στον οποίο το ζευγάρι ήταν τρελλοί ο ένας για τον άλλο, είναι ανεπαρκής δείκτης αυτής της ικανότητας-του να μπορέσουν να ζήσουν και να αναπτυχτούν μαζί.
Υπάρχουν αμέτρητα ζευγάρια, τα οποία, ενώ συμπληρώνουν έναν κύκλο απολαυστικής ερωτοτροπίας, δεν δίνουν ποτέ στους εαυτούς τους την ευκαιρία να γνωριστούν σε βάθος ως ξεχωριστές προσωπικότητες, ως οντότητες. Δεν πετυχαίνουν να εκτιμήσουν ο ένας τον άλλον ως ατομικότητες.
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Τελικά, έχουμε υπερεκτιμήσει τις φυσικές σε αντιδιαστολή με τις ψυχολογικές διαστάσεις της αγάπης.
Εξακολουθούμε να πιστεύουμε ακόμα και σήμερα ότι η αγάπη είναι παιδί της σεξουαλικής ικανοποίησης και ότι εάν δύο άνθρωποι μάθουν πώς να ικανοποιούν ο ένας τον άλλον σεξουαλικά, τότε και θα αγαπήσουν ο ένας τον άλλον.
Η αλήθεια είναι πιο κοντά στο αντίθετο: η σεξουαλική απόλαυση-ακόμα και η γνώση της λεγόμενης σεξουαλικής τεχνικής- είναι αποτέλεσμα της αγάπης. Τα σεξουαλικά προβλήματα οφείλονται σε ψυχολογικές αναστολές, οι οποίες κάνουν την αγάπη αδύνατη. Εχθρότητα ή φόβος έναντι του αντίθετου φύλου αποτρέπει το άτομο να δώσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του, να δράσει αυθόρμητα, να εμπιστευτεί τον σεξουαλικό σύντροφο στην οικειότητα της σωματικής εγγύτητας.

συνεχιζεται.....

LOVE IN AMERICA:απόπειρα απόδοσης στα ελληνικά
αδημοσιευτα κειμενα του Φρομ υπαρχουν στην παρακατω ιστοσελιδα:
www.erich-fromm.de/e/index.htm

english poem



















through the dark night of the soul,
growing wings to fly into the unbounded
we can either be lonely,
or enjoy the freedom that solitude brings.
"Be a light unto yourself"
to make our way through the darkness
without any companions, maps or guide.
the dawn is not far away.
as the dawn comes closer,
the night will become darker.
You are not here just to become more and more efficient--
you are here to become more and more alive;
you are here to become more and more intelligent;
you are here to become more and more happy,
ecstatically happy…..
If you want to be a poem,
an ecstasy,
then forget about utility.
Remain true to yourself.
2007

24/3/09

Ο ΔΡΟΜΟΣ



MASTER OF THE MOODS


ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΟΥΦΙ- ( κατά άλλους έχει βουδιστική προέλευση)

Ένας μεγάλος βασιλιάς μάζεψε τους σοφούς της αυλής του και τους είπε: «Φτιάχνω ένα πολύ όμορφο δαχτυλίδι. Έχω το πιο όμορφο διαμάντι του κόσμου. Θέλω όμως να βάλω μέσα στο δαχτυλίδι ένα μήνυμα το οποίο θα μου φανεί χρήσιμο σε καιρό απόλυτης και μεγάλης απελπισίας. Το μήνυμα πρέπει να είναι μικρό για να χωράει κάτω από το διαμάντι.
Ήταν όλοι τους σοφοί και σπουδαίοι επιστήμονες. Έψαξαν τα βιβλία τους , σκέφτηκαν, αλλά δεν μπόρεσαν να βρουν κάτι.
O βασιλιάς είχε έναν γέρο υπηρέτη που ήταν σαν πατέρας του. Η μητέρα του βασιλιά πέθανε πολύ νέα κι από τότε τον πρόσεχε ο γέρος αυτός υπηρέτης. Ο βασιλιάς έτρεφε απέραντο σεβασμό και αγάπη γι΄αυτόν.
Ο υπηρέτης, λοιπόν, είπε του βασιλιά: « Δεν είμαι σοφός, ούτε επιστήμονας, ούτε καν σπουδαγμένος. Αλλά ξέρω το μήνυμα που ψάχνεις-γιατί υπάρχει μόνο ένα μήνυμα.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να στο δώσουν. Μπορεί να σου δοθεί μόνον από έναν μυστικιστή, από έναν άνθρωπο που έχει συνειδητοποιήσει τον εαυτό του.
Στην μακρόχρονη παραμονή μου στο παλάτι γνώρισα λογιών λογιών ανθρώπους. Κάποτε ένας τέτοιος φωτισμένος μυστικιστής ήταν προσκαλεσμένος του πατέρα σου και ήμουνα στις διαταγές του όλο το διάστημα που έμεινε εδώ. Όταν έφευγε, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης μου έδωσε αυτό το μήνυμα», και ο υπηρέτης το έγραψε σε ένα μικρό κομματάκι χαρτί, το τύλιξε και είπε του βασιλιά:
« Μην το διαβάσεις, μόνο κρύψτο μέσα στο δαχτυλίδι. Άνοιξε το μόνο όταν όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει έχουν αποτύχει, όταν βλέπεις ότι δεν υπάρχει καμμία άλλη διέξοδος».
Και σύντομα ήρθε για τον βασιλιά μια τέτοια ώρα. Ο βασιλιάς έχανε το βασίλειό του, εχθροί τον κυνηγούσαν κι αυτός κάλπαζε απελπισμένος πάνω στο άλογό του προσπαθώντας να σώσει τη ζωή του. Ήταν μόνος, οι εχθροί πίσω του αναρίθμητοι. Έφτασε σ΄ ένα μέρος που ήταν αδιέξοδο. Δεν μπορούσε να πάει ούτε μπροστά , ούτε πίσω.
Ξαφνικά, θυμήθηκε το δαχτυλίδι. Το άνοιξε, έβγαλε το χαρτί το οποίο απλά έγραφε:
« Και αυτό θα περάσει».Καθώς διάβαζε, έμεινε σιωπηλός. Όλα σιώπησαν, μέσα του και γύρω του.
« Κι αυτό θα περάσει».
Και πέρασε.
Όλα περνούν, τίποτα δε μένει το ίδιο.Οι εχθροί που τον κυνηγούσαν, πρέπει να χάθηκαν στο δάσος ή να πήραν λάθος κατεύθυνση. Έπαψαν να τον κυνηγούν.
Ο βασιλιάς ήταν ευγνώμων και στον υπηρέτη και στον άγνωστο μυστικιστή. Αυτές οι λίγες λεξούλες αποδείχτηκαν θαυματουργές. Ξανάβαλε το χαρτάκι μέσα στο δαχτυλίδι του, μάζεψε τα στρατεύματά του και κατάφερε να κυριέψει πάλι το βασίλειό του.
Όταν έμπαινε θριαμβευτής στην πρωτεύσουσά του, αισθανόταν μεγάλη περηφάνια. Όλοι γιόρταζαν ανά την επικράτεια, παντού ακούγονταν μουσικές και ο κόσμος χόρευε στους δρόμους. Ο πιστός υπηρέτης περπατούσε δίπλα του ανάμεσα στη συνοδεία του. Του είπε: « Αυτή η στιγμή είναι επίσης κατάλληλη: ξαναδιάβασε το μήνυμα».
Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε.
«Τι εννοείς? Τώρα είμαι νικητής, οι υπήκοοί μου πανηγυρίζουν. Δεν βρίσκομαι σε απόγνωση. Δεν βρίσκομαι σε μια κατάσταση που να μοιάζει αδιέξοδη».
Ο γέρο-υπηρέτης απάντησε:
«Άκου. Αυτό είπε ο φωτισμένος εκείνος άνθρωπος και σε μένα τότε: αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο για ώρες απόγνωσης και απελπισίας. Δεν είναι μόνο για όταν αισθάνεσαι ή είσαι νικημένος. Είναι, επίσης, και για όταν είσαι θριαμβευτής. Όχι μόνο για όταν είσαι ο τελευταίος αλλά και για όταν είσαι ο πρώτος.».
Και ο βασιλιάς άνοιξε το δαχτυλίδι, διάβασε πάλι το μήνυμα.
«Και αυτό θα περάσει»,
και ξαφνικά η ίδια σιωπή μέσα του. Τα πλήθη εξακολουθούσαν να πανηγυρίζουν και να χορεύουν. Η υπερηφάνεια, η έπαρση, το εγώ του είχε εξαφανιστεί. Όλα περνούν.
Ζήτησε από τον υπηρέτη του να έρθει και να καθίσει μαζί του και τον ρώτησε: « Υπάρχει τίποτα άλλο?
Όλα περνούν……
Το μήνυμά σου με βοήθησε αφάνταστα».
Ο πιστός υπηρέτης μίλησε ξανά: « Το τρίτο πράγμα που ο σοφός εκείνος άνθρωπος είπε ήταν:
θυμήσου, κάθε τι περνάει, όλα περνούν.
Μόνο εσύ παραμένεις,
εσύ παραμένεις για πάντα ως μάρτυρας,
ως παρατηρητής».
Όλα περνούν, εσύ παραμένεις.
Εσύ είσαι η πραγματικότητα, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ένα όνειρο, μία ψευδαίσθηση. Υπάρχουν όμορφα όνειρα, υπάρχουν τρομαχτικοί εφιάλτες….Αλλά δεν έχει σημασία εάν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι αυτός που βλέπει το όνειρο.
Αυτος που βλεπει,

ο παρατηρητής,
ειναι η μοναδικη πραγματικοτητα.

23/3/09

ΜΟΥΣΙΚΗ.................................



Get a playlist! Standalone player Get Ringtones

Ελευθερια

Tο προβλημα του ορισμου της ελευθεριας του ανθρωπου και η σταση του απεναντι στην οποιασδηποτε μορφης εξουσια ειναι μαλλον προαιωνιο.
Ελευθερια σημαινει ελευθερια εκλογης?
ελευθερια βουλησης?
ισως εχουμε την αυταπατη της ελευθεριας γιατι ναι μεν εχουμε την επιγνωση των επιθυμιων μας αλλα οχι και των βαθυτερων κινητρων αυτων των επιθυμιων.
απο την αλλη μερια υπαρχει η αποψη οτι ο ανθρωπος δεν ειναι ελευθερος να διαλεξει,οτι οι αποφασεις του οριζονται απο εσωτερικα και εξωτερικα γεγονοτα που εχουν συμβει πριν,ασχετα αν μιλαμε για ομαδες ή ατομα.
κανοντας,υποτιθεται παντα,δουλεια με τον εαυτο μας ο καθενας και κατα συνεπεια και μεσα στην ευρυτερη ομαδα ή στην επιλεγμενη ομαδα που ανηκουμε, σπαει η υποτιθεμενη αιτιοτητα και ακολουθειται μια πορεια διαφορετικη απο την ηδη "πεπατημενη".
θαπρεπε ομως νομιζω να μιλαμε για την ελευθερια εκλογης ενος συγκεκριμενου ατομου κι οχι του ανθρωπου γενικοτερα.
το προβλημα της εκλογης,
της επιλογης,
δεν ειναι προβλημα επιλογης αναμεσα σε 2 εξισου καλες δυνατοτητες.
ειναι σχεδον παντα η εκλογη αναμεσα σε κατι καλυτερο απο κατι χειροτερο,
σε σχεση παντα με το βασικο "ηθικο" ερωτημα της ζωης:
προοδος ή οπισθοδρομηση?
ανεξαρτησια ή εξαρτηση?
αγαπη ή μισος?
ελευθερια,ισως,ειναι η ικανοτητα να ακουμε τη φωνη της συνειδησης μας που οδηγει στην αναπτυξη και την ολοκληρωση, στην πραγματωση αυτου που εν δυναμει ειμαστε:
ανθρωποι.
ανθρωπινοι ομως.
η ελευθερια δεν ειναι μια αφηρημενη ικανοτητα που το ατομο εχει ή δεν εχει.
απο τη μια,μπορει να ειναι ενας προσανατολισμος της προσωπικοτητάς του,
να γινει ενα παραγωγικο και ανεξαρτητο ον.
ειναι ας πουμε μια λειτουργια της δομης του χαρακτηρα του.
με αυτην την εννοια το ιδιο το ατομο απλα δεν ειναι "ελευθερο να διαλεξει" το κακο,ειναι ήδη ενα ολοκληρωτικα ελευθερο ατομο.
απο την αλλη, η εννοια της ελευθεριας χρησιμοποιειται ως η ικανοτητα να επιλεξουμε αναμεσα σε 2 αντιθετα-συνηθως-πραγματα,που δειχνουν παντα την επιλογη αναμεσα σε κατι λογικο και κατι παραλογο,
επιλογη του ενος σε αντιδιαστολη με το αλλο.
τοτε δεν ειμαστε ελευθεροι να διαλεξουμε,
τοτε η ελευθερια της επιλογης εναποκειται στις αντιφατικες προδιαθεσεις που υπαρχουν μεσα μας.
τοτε απο ποιους παραγοντες εξαρταται τελικα η αποφαση μας επιτελους?

στην επιγνωση και στα διαφορετικα της ειδη.

γιατι η επιγνωση ειναι διαφορετικη απο τη θεωρητικη γνωση του τι ειναι καλο και τι ειναι κακο.
κι εδω μπαινει το συστημα αξιων (αυθεντια,εξουσια),
το οποιο πρεσβευουμε και στο οποιο "υπακουουμε".
απλα θελω να πω οτι ελευθερια δεν ειναι κατι που εχουμε ή δεν εχουμε.
υπαρχει μονο η πραξη της απελευθερωσης,
η ολη διαδικασια που γινεται μεσα μας οταν καλουμαστε να επιλεξουμε.
καθε φορα ο βαθμος ελευθεριας ειναι διαφορετικος και διαφοροποιημενος
ωσπου τελικα καθε βημα που κανω μεσω της επιλογης μου να αυξανει και την ικανοτητα να διαλεγω μια επιθυμητη
-(παντα ως προς τον απωτερο επιθυμητο στοχο της αναπτυξης του εαυτου)-
απο μια ανεπιθυμητη.
υπαρχουν αναριθμητοι βαθμοι ελευθεριας εκλογης,
διαφορετικοι σε καθε δεδομενη χρονικη στιγμη.
καποιες φορες η πρωταρχικη αποφαση επιλογης εχει παρθει
οχι τη μερα της τελευταιας,οπως νομιζουμε,αποφασης μας,
αλλα πολυ πολυ καιρο πριν.
οταν αποτυχαμε,ισως,να δουμε οτι η ζωη μας εθετε ενα βασικο ερωτημα:
το να δωσουμε εμεις οι ιδιοι νοημα στη ζωη μας.
οχι οτι κι αυτο σημαινει κατι απολυτο και μη αναστρεψιμο.
απλα ειναι πολυ πιο δυσκολο να δει κανεις οτι βρισκεται σε λαθεμενο δρομο,
οχι ομως κι ακατορθωτο.
καμμια φορα ο μονος λογος που γινεται πιο δυσκολο ειναι επειδη πρεπει να παραδεχτουμε πως οφειλουμε να γυρισουμε πισω ως την πρωτη λαθεμενη απαντηση
-στροφη ας πουμε- που πηραμε,
και αρα πως χασαμε χρονο και ενεργητικοτητα.
αρκει να μην φοβηθουμε να παραδεχτουμε το "λαθακι" μας.
σε αυτο το σημειο συνειδητοποιησης εχουμε ακομα μια ευκαιρια να παραμεινουμε ανθρωποι.
ειμαστε ακομα ελευθεροι να επιλεξουμε εντελει ποιο νοημα θελουμε να δωσουμε στη ζωη μας.
ουφ.

VYGOTSKY-Ζωνη Επικειμενης Αναπτυξης

Μαθηση και αναπτυξη αλληλοσυνδεονται απο την πρωτη μερα της ζωης ενος παιδιου.Οι διαστασεις της μαθησης,και οχι μονο της σχολικης, χρειαζονται μια νεα και ιδιαιτερα σημαντικη εννοια για να περιγραφουν:την εννοια της ζωνης επικειμενης αναπτυξης(zone of proximal development).
Η μαθηση,κατα Vygotsky, αντιπαραβαλλεται με το επιπεδο αναπτυξης του παιδιου.Η διδασκαλια συγκεκριμενων γνωστικων αντικειμενων ξεκινα σε συγκεκριμενη ηλικια π.χ αναγνωση, μαθηματικες πραξεις.
Μονος ο προσδιορισμος του ανεπτυγμενου επιπεδου σε καθε παιδι ομως,ειναι ανεπαρκης.Χρειαζεται να καθορισουμε δυο τουλαχιστον επιπεδα αναπτυξης.
Το πρωτο επιπεδο αναπτυξης μπορει να ονομαστει πραγματικο αναπτυξιακο επιπεδο-ως τετοιο εννοουμε το επιπεδο αναπτυξης στις νοητικες λειτουργιες ενος παιδιου, που εχουν ηδη ολοκληρωσει ενα συγκεκριμενο κυκλο, εχουν κατακτηθει.
Οι μελετες γυρω απο την νοητικη αναπτυξη των παιδιων βασιζονται στη γενικη υποθεση οτι μονον τα πραγματα που κανουν τα παιδια απο μονα τους δηλωνουν τις νοητικες τους ικανοτητες.Καθοριζουμε τη νοητικη ηλικια του παιδιου με τη χρηση τεστ, βασει του πως τα επιλυουν και σε ποιο βαθμο δυσκολιας ανταποκρινονται και ετσι αξιολογουμε το βαθμο νοητικης αναπτυξής τους.
Σε ολες τις αλλες περιπτωσεις (συνεργασια με αλλα παιδια,οταν δινονται καθοδηγητικες υποδειξεις, οταν ο ενηλικος αρχιζει τη λυση και το παιδι συμπληρωνει), στις οποιες το παιδι δεν παρουσιαζει μια ανεξαρτητη λυση του προβληματος, η λυση αυτη δεν θεωρειται ως ενδειξη της νοητικης του αναπτυξης και ικανοτητας.
Συμφωνα με το Vygotsky ομως η μεγαλυτερη ανεξαρτησια στην επιλυση προβληματων ειναι το πραγματικο αναπτυξιακο επιπεδο του παιδιου: καθοριζει λειτουργιες που εχουν ηδη ωριμασει και κατακτηθει-ειναι τα τελικα προιντα της εως τωρα αναπτυξης του. Αντιθετα(αλλα συμπληρωματικα) οταν με διαφορους τροπους επιλυει προβληματα υπο την καθοδηγηση ενηλικων ή σε συνεργασια με πιο ικανους συνομηλικους,η ζωνη επικειμενης αναπτυξης του καθοριζει εκεινες τις λειτουργιες που δεν εχουν ωριμασει ακομα αλλα βρισκονται σε διαδικασια ωριμανσης, σε εμβρυακη μορφη μεσα του: τις κατεχει "εν δυναμει".
Η ζωνη επικειμενης αναπτυξης δηλαδη χαρακτηριζει προοπτικα τη νοητικη αναπτυξη, μας επιτρεπει να διαγραψουμε αισιοδοξα το αμεσο μελλον του παιδοιυ και το δυναμικο της αναπτυξης του.
Η κατασταση, λοιπον, της νοητικης αναπτυξης ενος παιδιου μπορει να προσδιοριστει μονο με την αποσαφηνιση των 2 επιπεδων του: του πραγματικου αναπτυξιακου επιπεδου και τη ζωνη επικειμενης αναπτυξης του.Το υλικο που υπαρχει σημερα στις ζωνες επικειμενης αναπτυξης του θα αποτελεσει αυριο κατακτηθεισες ικανοτητες και λειτουργιες στο πραγματικο αναπτυξιακο επιπεδο.
Αξιοσημειωτο ειναι οτι ο Alfred Binet, o οποιος κατασκευασε την πρωτη κλιμακα-test νοημοσυνης στις αρχες του προηγουμενου αιωνα ειχε διακηρυξει : Μετα τη διαγνωση, η θεραπεια, τασσομενος υπερ της αγωγιμοτητας της νοημοσυνης. Η παραινεση του Βinet ξεχαστηκε επιμελως ιδιαιτερα απο την αμερικανικη σχολη(Terman, Cattel) και καλλιεργηθηκε η εντυπωση οτι το νοητικο πηλικο εκφραζει καποια κληροδοτημενη οντοτητα και ειναι αδυνατον να αλλαξει με περιβαλλοντικους χειρισμους.

22/3/09

θελω σχολια στα σχολια.

καλημερα.
για ακου να σου πω.
θελω να σχολιαζεις αυτα που σου σχολιαζω.
με κανεις και αισθανομαι σαν φωνη βοωντος εν τη ερημω.
μου στελνεις να πω τη γνωμη μου για το ενα και το αλλο κειμενο του ενος και του αλλου.
και τη λεω.
ε κι εγω θελω σχολιο,απο σενα,πανω σε αυτα που σχολιαζω.
τι ειμαι?
ο σχολιαστης?
το θελω γιατι ειναι ανατροφοδοτηση.
με βαζεις να σκεφτομαι πανω σε ενα θεμα,
σκεφτομαι,
και γραφω τις σκεψεις μου.
γραψε μου κι εσυ.
οχι μονο το κοινοτοπο:
ωραια αυτα που εγραψες.
σκεψου και γραψε κι εσυ τη γνωμη σου.
για να ειναι αμφιδρομη η επικοινωνια.
δεν ρωταω αν σου αρεσουν,
θελω την κριση σου.
σα να επιχειρηματολογουμε.
γιατι να μην το κανουμε?
με νευριαζει αυτο.
εγω σου γραφω με κοπο,
για τα θεματα που θετεις
κι εσυ λες:
"ωραια!συνεχισε."
μωρε τι μας λες!!!!!!
το ξερω οτι ειναι ωραια,
ή μοιαζουν ωραια.
αντιπαραθεση θελω.
κι οχι με την αρνητικη εννοια που φερει ο ορος αντιπαραθεση.
ε μα πια.
τωρα στο εχω ζητησει και επισημα.
θελω τη γνωμη σου.
δεν ειμαι μωρο
να με ενισχυεις γενικα κι αοριστα.
κι ουτε ειναι "αμοιβη",
η αοριστολογια:
ωραια!συνεχισε!"
τι ειναι ωραιο ακριβως,
σε σχεση με το περιεχομενο
των γραμμενων μπορεις να μου πεις?
σε σχεση με τις "ιδεες" ή τα "πιστευω"
που εκφραζουν?
μπορεις να τοποθετηθεις,
σα να ησουνα σε μια συνελευση?
ε αμα θες,
να σου ορισω μια συνελευση κι εγω,
στο σπιτι μου,
ή σε καποια αιθουσα του ΕΜΠ,
για να γινει και πιο επισημο,
κι επειδη δεν ξερω αν μπορει να νοηθει συνελευση με 2 μονο ατομα,
καλεσε και τους φιλους σου,
και τις ομαδες σου,
και την ομαδα του Παναθηναικου αν θες.
αμα πια.
κι εμεις ομαδα ειμαστε.
κι ας μην το βλεπεις.
εταιρικη.
δυαδικη.
δεν εχεις μονον εσυ ανησυχιες.
εχω κι εγω.
ε πες κι εσυ.
κατι.
αμα πια.
"πες τη γνωμη σου" και "πες τη γνωμη σου".
να δω κι εγω τι λεω.
καταλαβαινονται αυτα που σκεφτομαι κι απο αλλους?
ή μονο εγω τα καταλαβαινω
κι απλα ειναι μπουρδες?
εχουν καμμια υποσταση?
ε αμα πια.