"Ὁ χαμένος παράδεισος ζεῖ μέσα μας στὶς στιγμὲς τῆς μεγάλης χαρᾶς,
στὸ πλησίασμα ἑνὸς ἀνθρώπου, μιᾶς ἀλήθειας, μιᾶς ἀγάπης ἢ μιᾶς ὀμορφιᾶς.
Οἱ στιγμὲς τῆς δυνατῆς ζωῆς μᾶς πείθουν πὼς ὁ χαμένος παράδεισος δὲν ἔχει ἀνεπανόρθωτα χαθεῖ. Ἦταν τὸ ξεκίνημα τῆς ἀνθρώπινης πορείας, θὰ εἶναι καὶ τὸ τέρμα της.
Ἡ νοσταλγία τοῦ ἀπολύτου ποὺ καίει μέσα μας εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ τέρματος."
Ἡ νοσταλγία τοῦ ἀπολύτου ποὺ καίει μέσα μας εἶναι ἡ νοσταλγία τοῦ τέρματος."
Χ. Γιανναράς
It is the absolute in you that takes you to the absolute beyond you - absolute truth, love, selflessness are the decissive factors in self-realization. With earnestness these can be reached.
Είναι το απόλυτο μέσα σας που οδηγεί στο απόλυτο πέρα απο εσάς-απεριόριστη αλήθεια, απεριόριστη αγάπη, ανιδιοτέλεια, είναι οι καθοριστικοί παράγοντες για την αυτο συνειδητοποίηση, την αυτοπραγμάτωση.
Με ειλικρινή προθυμία και επιμονή όλα αυτά μπορούν να επιτευχθούν.
Shri Nisargadatta Maharaj
Neil Young - My my, hey hey
it's better to burn out than to fade away?
.jpg)
13 σχόλια:
Γειά σου Πεταλούδα
Γνωριζόμαστε?
Χαιρω πολύ Ιοnn Korr!
και μόλις γνωριστηκαμε
και ειμαστε φιλοι της πολυ πολυ αγαπημενης Πελλας μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ!
αρα?
καλησπερα!
Πεταλουδίτσα μου
τι όμορφες σκέψεις και σοφές μοιράζεσαι μαζί μας!!
σε ευχαριστούμε!!
και μας λείπεις!!
θέλουμε να σε δούμε αστεροπεταλούδα μου
μου αρεσε που διαβασα τις σκεψεις μου
καλημερα μις Χαος..:):)
http://www.youtube.com/watch?v=RiXxNjv7rWI
καλημέρα.
"Είναι το απόλυτο μέσα σας που οδηγεί στο απόλυτο πέρα απο εσάς..."
Η ανάγκη που κάποιοι άνθρωποι νοιώθουν για την κατανόηση του βαθύτερου είναι τους και την ενεργοποίηση μιας βαθύτερης συνειδητότητας..
Τι δρόμος!
να είσαι καλά Πεταλούδα μου.
πεταλούδα πάρε μας πάνω στα φτερά σου να πετάξουμε!
καλημέρα
εμ αντεντε!ΕΛΑΤΕ!
ποσες φορες θα το πουμε δηλαδη?
στο πεταλουδοσπιτο ΟΛΟΙ οι καλοι χωρανε...ενιοτε και οι ΚΑΚΟΙ διοτι ως γνωστον καλο και κακο δεν υπαρχει κατα τας γραφας αλλά και κατα την μεγαλοπνοη μεν ταοπεινη δε αποψη της πεταλουδας...(το γ΄προσωπο μη και σε ανησυχησει...κι ο καισαρ ετσι ομιλουσε αλλωστε!)
ολο λεω κι εγω να ερθω, μου αρεσει η διαδρομη προς τα εκει,
αλλά ολο η βενζινη δε με φτανει....
Υ.Γ μην αργειτε πολυ..
ετοιμαζομαι να μετακομισω στο αστερο- που με αποκαλεσες..
ετοιμη ειμαι σου λεω!
καλημερα!!!!!!!!!!!!!!!!
Ποιητρια που χανεσαι?
Βρχει σημερα κι ολο ποιητικες σκεψεις κανω κι εγω...
"μια σταγονα στα ματια σου βροχης
ενα δακρυ στο βλεμμα σου
το φως
και
το σκοταδι μου....."
καλημερα!
"If you could only keep quiet, clear of memories and expectations, you would be able to discern the beautiful pattern of events. It is your restlessness that causes chaos."
το μοτιβο πάντως ειναι πολυ απολαυστικοτερο,
τελικα,
αν "αφεθείς" σε αυτο...
φιλακια!
καλημερα!
καλημερα Silena!
πόσο χαιρομαι που εισαι εδω!
να σας παρω ταξιδι, ευχαριστως!
όμως βλέποντας τα δικα σου "σπιτια" πηγα κι εγω ταξιδια...
σε ευχαριστω πολυ για το πανεμορφο τραγουδι!
Υ.Γπως το κανεις αυτο και εμφανιζεται στα σχολια ο συνδεσμος?
για πες!
Προβληματισμού κατάθεση:
Τα δύο κειμενάκια, τα χάρηκα δυό φορές. Στη πρώτη ανάγνωση, τα εισέπραξα ως παρόμοια. Στη δεύτερη, ως τελείως διαφορετικά. Εκεί άρχισε ο προβληματισμός μου.
Εκλεκτά το καθ' ένα στο είδος του, δηλαδή στη -διαφορετική- προοπτική του. Την απόλαυση, οφείλουμε στην καλή Πεταλούδα.
Το πρώτο, συνδέει οργανικά τη «νοσταλγία του απολύτου» με το «τέρμα». Δεν μας πληροφορεί για τα μέσα με τα οποία θα φθάσουμε στο τέρμα όπου εκρύγνηται το απόλυτο. Μας περι-γράφει το «τέρμα», ως κορύφωμα σχέσης με κάτι/κάποιον έξω από εμάς. Και αυτό το κορύφωμα, το βλέπει ως κορύφωμα αγάπης, αλήθειας, ομορφιάς.
Το δεύτερο, διδακτικότατα, μας δίνει τα μέσα για την πραγμάτωση ενός υπέρτατου σκοπού. Τα μέσα του σκοπού, είναι η απεριόριστη αλήθεια, η αγάπη, η ανιδιοτέλεια. Σκοπός, η αυτο-συνειδητοποίησή μου και η αυτοπραγμάτωσή μου. Η αναφορά στην ανιδιοτέλεια, υπηρετεί και αυτή την ιδιοτέλεια της αυτοπραγμάτωσής μου.
Ηλίου φαεινότερον, ότι στο πίσω μέρος του μυαλού τους, οι δύο συγγαφείς έχουν αντιδιαμετρικές ανθρωπολογίες, δηλαδή προτάσεις ερμηνευτικές στο τί είναι ο άνθρωπος, ποιό το νόημα της ύπαρξης (του ότι υπάρχουμε), ποιό το τέρμα/σκοπός, ποιά τα μέσα για την -κατά περίπτωση- ποθούμενη ολοκλήρωση, κ.λ.π. Το πρώτο π.χ. θέτει ως σκοπό τη σχέση αγάπης στη πληρότητά της, το δεύτερο θέτει ως μέσο την αγάπη, με σκοπό την αυτο-πραγμάτωσή μου. Με άλλα λόγια, το πρώτο δεν θα δεχόταν ποτέ -νομίζω- το: «υπάρχω και αγαπώ», αλλά το «υπάρχω στον βαθμό που αγαπώ». Το δεύτερο, αντίστοιχα, δεν θα δεχόταν το «αυτοπραγματώνομαι για να αγαπήσω», αλλά το «αγαπώ, για να αυτοπραγματωθώ».
Τα δύο κειμενάκια, προέρχονται προφανώς από δύο μεγάλες και σεβαστές παραδόσεις, αλλά τελείως διαφορετικές. Οι παραδόσεις, είναι εγγραφές αιώνων στο «dna» των ψυχών μας. Στις μέρες μας, έχουμε την ««ελευθερία»» να αποφασίζουμε επιλογή παράδοσης ή κομμάτια τους προς συνδυασμό, όπως επιλέγουμε ό,τι μας αρέσει στο s-market. Άραγε, ο σύγχρονος μηδενισμός (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Νετσάγιεφ), η σύγχυση και τα απαρηγόρητα σκοτάδια των ψυχών μας που βιώνονται ως νεκροφορία, να έχουν να κάνουν με το ότι δεν αντέχουμε το βάρος του δικού μας εαυτού και ως (τάχα) λύση εφευρίσκουμε την φαντασίωση μιάς αυτοκατασκευής με δανεικό ξένο σώμα; Άλλοι, ίσως ξέρουν καλύτερα από μένα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
με αγάπη,
Δημήτρης Κ.
Καλημερα Δημήτρη Κ.!
το σχόλιο σου για άλλη μια φορά βαθυστοχαστο , δινει μιαν αλλην οπτικη στα κειμενα.
Ο λογος που συνδιασα τα δυο κειμενα, αν και σαφως απο διαφορετικές "σχολές" ηταν η φραση/εννοια του απόλυτου.
Η νοσταλγια του απολύτου, της θεικης φυσης κατ' εμέ, η φλογα που καιει μεσα μας και μας οδηγει στον , τελικά, μη χαμενο παραδεισο ειναι αυτη που μας οδηγει στο τερμα,εκεί που μπορεί ο καθενας να φτασει αν το επιλέξει συνειδητά.έτσι κατανοησα τον πανεμορφο λογο του γιαννναρά.
κι ειναι το απολυτο μέσα μας, η θεικη πάλι φυση ας πουμε,
που μας οδηγει στο απολυτο περα απο μας.
Για μενα το μηνυμα ηταν παρομοιο.
Ο Τροπος ομως που θα "καταληξεις" εκει ειναι οντως διαφορετικός.Ή ετσι φαινεται , μια κι η χριστιανικη σκεψη γενικοτερα δεν μου ειναι τοσο πολυ οικεια.Δεν εχω μελετησει βαθια, χριστιανικα κειμενα και δεν δικαιουμαι να ομιλω για οσα ουτε καν εχω διαβασει.
Το κομματι του σχολιου σου:
"σύγχρονος μηδενισμός (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Νετσάγιεφ), η σύγχυση και τα απαρηγόρητα σκοτάδια των ψυχών μας που βιώνονται ως νεκροφορία, να έχουν να κάνουν με το ότι δεν αντέχουμε το βάρος του δικού μας εαυτού και ως (τάχα) λύση εφευρίσκουμε την φαντασίωση μιάς αυτοκατασκευής με δανεικό ξένο σώμα;" ήταν που πραγματικα με προβληματισε.
Σε κοινωνικο επιπεδο ισως να φαινεται μηδενιστικος ο πολιτισμος.Ειναι ομως και έτσι ή παρουσιαζεται έτσι λογω των δυσμενων συνθηκων σε πολλα διαφορετικά επιπεδα?
τα απαρηγορητα σκοταδια των ψυχών όντως βιωνονται ως νεκροφορία. Αλλά γιατι να μενουν απαρηγορητα και νεκροζωντανα τα ατομα ή προσωπα, αν προτιμάς, αυτο ειναι που δεν καταλαβαινω.
Η ανασταση για μενα ως αναγεννηση της ανθρωπινης ψυχής νοειται απο εμενα.
Δεν ξερω πως ειναι δυνατη για τον καθενα απο μας, ουτε με ποιον τρόπο επιτυγχανεται.
Ο τροπος για μενα, εχει σημασια μεγαλη, ναι.
Αλλά ας επιλεξει εστω εναν τρόπο η ψυχη που ποναει, εναν τροπο να πορευτει σε αυτην την ζωή που μας δοθηκε ως δωρο, απο οποιον δοθηκε, οποιο κι αν ειναι το ονομα το.
εγω το δοξαζω καθημερινα το ονομα που δεν γνωριζω ποιο ειναι.
η ζωη ειναι ζωη,
η νεκροφορια ειναι μη ζωη εν ζωη.
καλη σου μερα Δημητρη!
Υ.Γ παντα η σκεψη σου με εντυπωσιαζει και με κανει και σκεφτομαι.
και να αναρωτιεμαι και να καταληγω πως Τιποτα δεν γνωριζω
παρα μοναχα πως ζω, πως ειμαι ζωντανη και βιωνω.Μονο αυτο.
What day isn't today?
Δημοσίευση σχολίου