Δεσμά

Τα περιστερια

Aφηνε όλα αυτά τα χρόνια το κορμί της

απλώς να βρίσκεται εκεί και να υπάρχει

Kαι 'κείνο τόσα χρόνια είχε μάθει να ζεί,

μαζί της...

Τα περιστέρια περιμέναν στην πλατεία

κάθε απόγευμα να τα ταΐσει

Όμως απόψε η παράξενη κυρία

είχε αργήσει...

Μπήκε στο σπίτι της απότομα ο αέρας

και όπως τίναζε από πάνω του τ' αστέρια

την τρόμαξε και κάτι κρύα χέρια

της δείχνανε το τέλος της ημέρας...

Από τότε όλα αυτά τα καλοκαίρια

μπαίνουν στο σπίτι με μηνύματα στο ράμφος

από τον άλλο κόσμο πέρα από το βάθος

κάτι παράξενα πουλιά

τα περιστέρια...

Αν σηκωθεί μέσα στον ύπνο σου ο αέρας

και 'ρθεί στο τζάμι σου μπροστά και μουρμουρίζει

πες του να πει μια ιστορία, που τη γνωρίζει,

την ιστορία με την ωραία και το τέρας...

Και 'γώ που χρόνια τώρα ζαλισμένος

γυρνώντας σπίτι μου περνάω απ' την πλατεία

αναρωτιόμουν λίγο πριν αφηρημένος

τι ν' απέγινε εκείνη η κυρία...

Aυτό το τραγούδι για κάποιο λόγο, ειδικά σε κάποιους στίχους, μου θυμίζει τον εαυτό μου.

Εκει που λεει:

"μπήκε απότομα στο σπίτι της  ο αέρας

κι οπως τίναζε απο πάνω του τα αστέρια

την τρόμαξε

και κάτι κρύα χέρια

της δείχνανε το τέλος της ημέρας........"

Ένα πολύ απλό πράγμα μπορεί να σε τρομάξει πολύ,

πολύ πολύ να σε τρομάξει.

Και να παγώσεις ολόκληρος.

Να γινεις κρύος σαν μάρμαρο ή παγωμένος σαν πεθαμένος κι ας κυλά το αίμα.

Κυλά

αλλά είναι παγωμένο.

Το αγαπάω πολυ αυτό το τραγούδι.Κι ας ειναι θλιμμένο.

Εμενα δεν με θλίβει, καθόλου.

Γιατι ξέρω τι απέγινε εκείνη η κυρία.

Εκείνη η παράξενη κυρία, δεν τρομάζει πια με τον αέρα αλλά διασκεδάζει με τα αστέρια που τινάζει ο αέρας πάνω της......

Αυτά.