Καλημέραααααααααααα!
Λοιπόν σήμερα το μεγαλειώδες έντομον σπάει τη σιωπή και την περισυλλογη μηνων!
Αφού περισυλλέχτηκα, περισυλλέχτηκα, περισυλλέχτηκα, μιλάμε για περισυλλογή όχι αστεία...
δηλώνω εν πλήρη συνειδήσει πως ουδόλως σοφότερη βγήκα απο την περισυλλογη!
Βγήκα όμως κατα πολύ ελαφρύτερη!
Καταρχήν ή καταρχάς - πάντα τα μπερδευα αυτα τα δύο-
έχω σβήσει ίσα με 1234 τηλέφωνα από το κινητό μου, που πια ούτε χρειαζόμουν, ούτε χρησιμοποιούσα αλλά και ποσώς με ενδιέφεραν τα άτομα που κατείχαν τους αριθμούς που έσβησα. Ουδόλως. Σκληρό στην εποχή της αγάπης ε?
Τι να κάνουμε όμως εμείς είμαστε κάπως αλλιώτικοι.
Πετάμε και στα άχρηστα ό,τι άχρηστο υπάρχει. Μα καλά, θα πει ο ανθρωπιστής (μέσα μου) ποια είσαι εσύ κυρά μου μου που "πετάς" τους ανθρώπους στα άχρηστα?
Πρωτον, τα τηλέφωνα τους πετάω και ουχί αυτούς τους ίδιους. Αυτοί ας αυτοπεταχτουν όταν και αν κρίνουν πως χρειάζεται. Δικό τους θέμα.
Δεύτερον, γιατί να υπάρχουν στη μνήμη κινητού και ακίνητου "εγκεφάλου" και μνήμης αυτών, "πραγματα" από το παρελθόν?
Μα "πράγματα" είναι οι άνθρωποι? θα πει, πάλι ο ανθρωπιστής μέσα μου.(ασε που δεν θα το πει αλλά λέμε τώρα...).
Τηλέφωνα διαγράψαμε, είπαμε.
Μνημες διαγράψαμε, είπαμε. Απο το δικό μας μυαλό και τηλέφωνο (και μειλ και οτιδήποτε μαζευεις κάτι σχετικό με επικοινωνια με άλλους ανθρωπους...Εκτός από το μυαλο σου. Και τη
μνήμη σου. Εκει η διαδικασία είναι λίγο πιο περίπλοκη......).
Κάντε χώρο για το νέο, λέγαμε.
Να γεννηθεί κάτι καινούριο, ξαναλέγαμε.
Ας κανουμε έστω μια επανασταση, λέγαμε.
Ε αυτά κάναμε κι εμείς, αυτά που λέγαμε δηλαδή. Διότι τι νόημα έχει να τα λες αλλά να μην τα κάνεις και πράξη τα ρημάδια τα λόγια σου?
Κι επισης, ειμαι σιγουρη για αυτο, έχουμε επανειλημμένως συζητησει πως δεν ειναι δυνατον αυτο που γέννησε το προβλημα αυτο το ιδιο να το λυσει κιολας.
Δεν θυμαμαι ακριβως πως να το εκφράσω αλλα δηλαδη, αν ας πουμε, ο χ υπουργός έκανε μια ρεμούλα, και αναθεσεις στον ιδιο χ υπουργο την έρευνα για την ένορκη εξέταση περι της ρεμούλας, δεν είναι και πολύ αισιόδοξο το να βρεθεί πως ακριβως έγινε η παραπάνω ρεμούλα, έτσι δεν είναι?
Ξέφυγα πάλι.....Πώς φτάσαμε από τα κινητά στον υπουργό?
έλα μου ντε!
Τι άλλο κάναμε ακτος απο διαγραφή τηλεφώνων?
Λοιπόοοοον!!!!!!!
Δωσαμε ή μάλλον είμεθα έτοιμοι να δώσουμε πάνω από τα μισά μας βιβλια.
(Αυτα δεν τα πετάμε.
Έχουμε ένα μικρο κολληματακι με τα βιβλία.... )
(Ε έχουμε ακόμα καποια στερεοτυπα περί σεβασμού και λοιπά.....)
Άλλο? Άλλο τι κάναμε αυτο το σιωπηλό μας διάστημα?
"Δώσαμε' στην ψύχρα πάνω από 12 "δασκάλους" που αγαπάγαμε και συμπαθούσαμε πολυ...(...ουχί με τον καλύτερο τρόπο έγινε ο 'αποχαιρετισμός"...)
(και για να είμαι και απολύτως ειλικρινής πήρανε μια στενοχώρια...αλλο πράγμα!)
Η αλήθεια έιναι πως ίσως να εφρίττατε εάν ακουγατε τι ακριβώς τους είπα, αφου πρώτα η αληθεια είναι πως τους ευχαρίστησα θερμά -αλήθεια- για τις γνωσεις που πήρα μελετώντας τους. Είναι και η ευγένεια βλέπεις, που πάντα με χαρακτηριζε ως απλοικόν έντομον μεν, αιθέριο δε.
Και που ακριβως τους έστειλα να πάνε θα εφρίττατε πάλι, αλλά αισθάνθηκα πως είχαν γίνει βραχνάς στο κεφάλι μου.....
Όλοι.
Μα όλοι λέμε, όμως. (ψεύτρα. Κανα δύο τους αγαπάω πολύ. Ακόμα τουλάχιστον..)
Μόνη μου, είπα.
Μονη μου.
Ζωή που απλά υπάρχει και με ζει και τη ζω.
Τέλος.
Θα είμαι αυτο που είμαι.
Μόνη μου.
(Όχι με την έννοια της μοναξιάς, ούτε με την έννοια εγώ είμαι κι άλλος κανένας, ούτε με την έννοια της απελπισίας. Καθόλου. Απελευθέρωση, αισθάνθηκα. Τίποτα αρνητικό ως αίσθηση δεν αποπνέει αυτο το "μόνη μου". Ισα ίσα.)
Ένα τεράστιο ουφ! Επιτελους! ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ: ΜΟΝΗ ΜΟΥ.
Θα πάω μέχρι όπου πάει, μέχρι το τέλος, μέχρι εκεί που είναι να πάει .
Μόνη μου.
Δεν με ενδιαφέρει ούτε πώς το έκανε αυτός, ούτε πώς το έκανε ο άλλος, ούτε πώς την είδε ο παράλλος.
Εγώ θα
ελευθερωθώ μόνη μου.
Αν υπάρχει κάτι από το οποίο "πρέπει" να ελευθερωθώ, αυτό θα το κάνω. Όταν έρχεται στην επιφάνεια από το ασυνείδητο και γίνεται συνειδητό, όταν σκάει μύτη το Άγνωστο κι ο φόβος που, πιθανόν, να φέρει μαζί του, τότε βουρ ξαναμανά στη "δουλειά"......
Εγωισμός? Και βέβαια όχι.
Ισα ίσα το αντίθετο.
Βρε πεταλουδίτσα, θα ρωτήσει, σίγουρα, ένας παλιός φίλος ναι καλά όλα αυτά, αλλά πρέπει να έχεις ένα κέντρο. Θα χαθείς και θα γυρνάς γύρω γύρω κι άκρη δεν θα βρίσκεις, έτσι θα πει.
Το κέντρο είναι πάντα και ήταν πάντα, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Τέλος.
Και τραγουδάκι αφιερωμένο σε όλους τους φίλους και ευχές για μιαν πολύ όμορφη Πανσέληνο!!!!!!!!!!!
.jpg)
