η πεταλουδα: ..εμείς είμαστε...

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς. Μια γενικότερη αίσθηση να γράψω...

Παρατηρώ γύρω μου αλλά και μέσα μου πώς είναι η κατάσταση.

Όλη μου την ζωή, θυμάμαι τον εαυτό μου να παρατηρεί ανθρώπους και καταστάσεις και την αίσθηση των πραγμάτων.

Η αίσθηση των πραγμάτων....

Αυτή η αίσθηση των πραγμάτων πολύ "βασανιστική" είναι. Δεν περιγράφεται. Γενικότερα μιλάω, δεν περιγράφεται με λέξεις γιατί είναι βίωμα προσωπικό,, αλλά, και ειδικότερα, για την αίσθηση των πραγμάτων την συγκεκριμένη και δεδομένη ιστορική στιγμή. (σαν την Αλέκα μου φάνηκα τώρα. Τι ποια Αλέκα? Μία είναι η Αλέκα- η αυτή-που-δεν-θε να-κυβερνήσει ντε...)

Μοιάζει λιγάκι- και επηρεάζεται ή διαμορφώνεται- από την γνωστή και ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πολλές περιρρέουσες ατμόσφαιρες μας κυκλώνουν στις διάφορες φάσεις της ζωής μας, περιρρέουσες ατμόσφαιρες που μπλέκονται η μια μέσα στην άλλη και ούτε ξέρεις που ξεκινά η μια και που τελειώνει η άλλη.

Μια στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον, πολύ δυνατή αυτή-μας καθορίζει ακόμα και την στάση μας απέναντι στη ζωή από τα παιδικά μας χρόνια ξεκινώντας.

Μια ακόμα της δουλειάς: άνθρωποι που συνήθως δεν έχουμε επιλέξει ούτε και μας έχουν κι εκείνοι επιλέξει, πιθανόν να καλούμαστε να κάνουμε ομαδική δουλειά χωρίς να αποτελούμε ομάδα. Η ομάδα έχει ένα κοινό σκοπό, κοινές ιδέες και κάτι υπάρχει που τη "δένει", -ετερόκλητοι άνθρωποι με μεγαλόσχημες ιδέες και στόχους δεν είναι απαραίτητα και ομάδα... Τέλος πάντων, η περιρρέουσα ατμόσφαιρά της δουλειάς, έλεγα.

Και βέβαια, η γενικότερη περιρρέουσα ατμόσφαιρα... Πέιτε την κοινωνική, μαζική, αν και η πιο σωστή λέξη είναι συλλογική, - είναι αυτή που έχει τρομακτική πραγματικά δύναμη. Είναι αυτή αίσθηση που έχουμε καμμια φορά, ένα βάρος χωρίς να το κουβαλάμε εμείς που μας πιέζει αφόρητα όμως..

Μια θλίψη ξαφνική, που όμως "δικιά" μας δεν είναι γιατί τίποτα, συνειδητά τουλάχιστον μπορεί να μην μας απασχολεί προσωπικά..

Ανησυχία διάχυτη, που κάποιος ευαίσθητος στη λειτουργία του σώματός του, μπορεί να την αντιληφθεί και σωματικά-ένα σφίξιμο, μια πίεση, πονοκέφαλος, ακόμα και ίλιγγος καποιες φορές. Eίναι που είμαστε και με έναν αδιόρατο , σαν μαγικό τρόπο, συνδεδεμένοι όλοι μεταξύ μας, και είμαστε δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού, κι αν υπάρχει, δεν το συζητάω αυτή τη στιγμή γιατί θα ξεφύγω πάλι από το θέμα μου και πολύ δεν θέλω, ως γνωστόν....

Αφήνω, όμως, τις άλλες δύο και με αυτήν την περιρρέουσα συλλογική ατμόσφαιρα έχω να τα βάλω.

Γιατί τα 'χω πάρει μαζί της. Και άγρια μάλιστα.

Που είναι μαύρη και θολή και ζυγίζει πάνω από εκατό τόνους.

Και δεν μιλάω για τα γνωστά, περί τηλεόρασης και ΜΜΕ και πόσο μας επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη σκέψη και τη στάση μας απέναντι στα θέματα της λεγόμενης κοινής πραγματικότητας-αυτήν που μοιραζόμαστε όλοι .

Όχι. Γιατί τηλεόραση δεν βλέπω-μόνο ταινίες και dvd.

Εφημερίδες δεν διαβάζω.

Ραδιόφωνο δεν ακούω παρά καποιους που καθόλου δεν μιλάνε, μόνο μουσική παίζουνε-δεν αντέχω να μιλανε μέσα στα αυτιά μου φωνές, που λένε ακατανόητα πράγματα, πραγματικά δεν το αντέχω

Κι όμως τους εκατό τόνους μαυρίλας, θλίψης, αγωνίας, φόβου.και πανικού τους αντιλαμβανομαι πλήρως.

Κι ας μην εχω μιλήσει με κάποιον. Κι ας μην εχω μάθει δυσάρεστη εξέλιξη- είδηση στο σήριαλ για το ΔΝΤ και το χρέος και την πολιτική σκηνή.

Ωραία. έφτασα μέχρι εδώ το γράψιμο.

Και τώρα?

Τι θέλω να πω τώρα?

Τωρα, λοιπόν, θέλω να πω ξεκάθαρα, πώς τα έχω πάρει με όλους μας.

Μηδενός εξαιρουμένου- και του εαυτού μου μαζί- μεγαλειώδους εαυτού πάντα...

Δηλαδή, αν επιτρέψουμε στην δυσκολία, κατασκευασμένη ή μη, να μας βάλει κάτω, το κέρδος ποιο θα είναι?

Όχι, τώρα αλήθεια. ποιο θα είναι το κέρδος, αν γυρνάμε γύρω γύρω μέσα στην αγωνία, αναπαράγοντας "ειδήσεις" αγνώστου πατρότητας και αιτιολογίας, διαχέοντας ακόμα περισσότερο πανικό, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, ποιο το όφελος?

Είπε, μου είπαν, άκουσα, η δραχμή, το ευρώ, το γιεν, το λέβα(άσχετα μου ήρθε τώρα το λέβα, μην σπείρω κάνα πανικό κι εγώ, έτσι απλά μου' ρθε , το λέβα) τα οικονομικά, η κυβέρνηση, α Αλέξης (πίσω από τις λέξεις κρυμμένος που έλεγε και ο Πασχάλης), ο Καμμένος, ο μη Καμμένος, η Ελλάδα της Χρυσής Αυγής, η Ελλάδα του Ήλιου που ήταν πράσινος αλλά τώρα σα να σκοτείνιασε, είπε ο ένας, ανταπάντησε ο άλλος, η Λαγκάρντ, και?

Και?

Εμείς τι κάνουμε?

Τώρα, τι κάνουμε?

Πάνω στην μεγάλη πρέσα που δεχόμαστε τι κάνουμε?

Ο καθένας από μας, το καθένα μικρούλι εγώ μας, τι κάνει?

Πώς στέκεται απέναντι σε όλα αυτά?

Τι "περιρρέουσα ατμόσφαιρα" μεταφέρει στον άλλο?

Πως ξυπναει το μικρούλι εγώ μας και ξεκινά τη μέρα του?

Πώς κοιτάει τον διπλανό του στο λεωφορείο? Στο φανάρι?

Πως είμαστε εμείς ως ανθρώπινες μονάδες μέσα σε αυτό το πολυάριθμο και ετερόκλητο πλήθος των χιλιάδων μονάδων, εκεί "έξω"?

Σκυθρωπό ξυπνάει το εγούλι μας? Σκυθρωπό θα ξυπνήσει και το παιδί του?

Μα έτσι , σκυθρωπιασμένο θα "δημιουργηθεί" και το εγώ του μικρού παιδιού που τώρα διαμορφώνεται......

Και θα συνεχίσει σκυθρωπιασμένο (το μικρούλι εγώ λέμε) όλη μέρα, όλη τη βδομάδα, όλα τα υπόλοιπα 123 χρόνια της οικονομικής λεγόμενης κρίσης?

Πώς θα μαγειρέψει? (θα πει ο άλλος: άμα έχει να μαγειρέψει...., ε άμα έχει να μαγειρέψει, αλλιώς να έρθει σε μένα που ακόμα έχω να μαγειρέψω).

Τέλος πάντων, για να μην μακρηγορώ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ?

Σε ΑΤΟΜΙΚΟ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?

ΠΩΣ ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΟΜΑΣΤΕ?

Διότι, από αυτά που αντιλαμβάνομαι, πολύ ζωή δεν έχουμε αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε μέχρι στιγμής.

Μπήκαμε στον ρόλο που θέλανε να μπούμε.

Του κακομοίρη, του απογοητευμένου, του καταθλιπτικού, του διασπορέα μαυρων και άραχνων ειδήσεων και συναισθημάτων, του που μισεί τον απέναντι και αυτός του φταίει για όλα, κι όχι η γκλάβα του που πήρε διακοποδάνειο.....

Και με τα μπούνια κιόλας ορισμένοι μπήκαν στο ρόλο αυτόν.

Εγώ απλά αυτό που έχω αντιληφθεί, γράφω.

Σε σας-και μένα φυσικά στο μερίδιο που μου αντιστοιχεί- μένουν τα υπόλοιπα.

(ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν εκφράζω τίποτα τύπου: μαζί τα φάγαμε.)

(εγώ κάτι παγωτά έφαγα με κάτι φίλους και κάτι τέτοια)

Και τέρμα η παρελθοντολογία. Ο κόσμος πάντα είχε και θα συνεχίσει να έχει προβλήματα. Και διαφθορά και φτώχεια και αθλιότητα. Ή τον 3ο αιώνα π.Χ οι συνθήκες ζωής ήταν ιδανικές?

Ή να κάνουμε πάλι έναν εμφύλιο, από εδώ οι καλοί και από εκεί οι κακοί? Μόνο που τώρα οι κακοί θα είναι συλλήβδην οι Δημόσιοι υπάλληλοι που τους κατηγορούσαν τα τελευταία χρόνια οι ιδιωτικοί..

Ή επί χούντας γινόντουσαν έργα και φτιάχτηκαν δρόμοι και τέτοια? Γιατί τα ακούω κι αυτά και τα παίρνω τελείως, γιατί εγώ μικρή ήμουνα, κανείς δεν πήγε εξορία από την οικογένειά μου αλλά θυμάμαι τον πατέρα μου να μου λέει: -Πρόσεξε, αυτά που ακούς να συζητάμε με τη μητέρα σου, μην τα πεις πουθενά γιατί δεν κάνει. Κι έναν φόβο αισθανόμουνα αλλά χωρίς να ξέρω το γιατί.

Τέρμα οι γενικεύσεις. Και οι υπεργενικεύσεις μαζί.

Ας κάτσουμε να αναλογιστούμε και να αποφασίσουμε πως θα σταθούμε απέναντι στην καθημερινότητα που όλο και πιο πιεστική γίνεται.

Α και κάτι τελευταίο: μην ξανακούσω τίποτα περί κοινωνίας.

Γιατί η "κοινωνία" απλά μια έννοια είναι. Η κοινωνία από άτομα αποτελείται. Από μονάδες.

Ασχέτως αν αγελοποιείται και συμπεριφέρεται σαν μάζα, ειδικά σε συλλογικές εκδηλώσεις και μαζώξεις.

Που καιρός τους είναι, να πάρουν η κάθε μοναδούλα τη ζωή της στα χέρια της και να αφήσει τη συνήθη χιλιοειπωμένη ρήση "κοινωνία άδικη, κοινωνία ψεύτρα", κοινωνία ξεπεσμένη, κοινωνία έτσι, κοινωνία αλλιώς, κοινωνία χωρίς αξίες και πολιτισμό.

Η κοινωνία εμείς είμαστε.