Λοιπόοοοοοοοοοον.
Σαν κάπως μου ήρθε σήμερα, αυθόρμητα, κι είπα δεν κάθομαι να γράψω λιγάκι? Ξεκινάω κι εγώ και θα δούμε πού θα κατευθυνθεί η μεγαλειώδης σκέψη μου.
21 Ιουνίου σήμερα. Θερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου.
Ημέρα αφιερωμένη στον ήλιο και στο φως-αν και για μένα προσωπικά, κάθε μέρα είναι μέρα αφιερωμένη στον ήλιο, ξεκινώντας από την ανατολή κι ακολουθώντας την πορεία του μέσα στην διάρκεια της μέρας.
Πολύ θα ήθελα να είμαι ένας μικρός ήλιος κι εγώ.
Τι να κάνουμε όμως, μια απλή πεταλούδα είμαι κι αρκετές φορές έχουν τσουρουφλιστεί τα φτερά μου από τις ηλιαχτίδες του....Σε μια άλλη ζωή, ποιος να ξέρει-δεν τα ανοίγω τώρα αυτά τα μετανσαρκωστικά θέματα διότι μπορεί να ζήσω ως ραδίκι στην άλλη ζωή κι εγώ ας ονειρεύομαι ήλιους και μεγαλοπρέπειες. ή, ακόμα χειρότερα, να γεννηθώ χταπόδι και να καταλήξω μεζές για μερακλήδες...
Επανέρχομαι στα ηλιακά θέματα.
Κάποτε αγαπούσα πολύ την δύση του ήλιου. Με μάγευαν τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, η ομορφιά του ουρανού και περίμενα την νύχτα να έρθει με τα αστέρια της και το φεγγάρι αγκαλιά.
Όμως, τα τελευταία χρόνια, έστρεψα την προσοχή μου, περισσότερο στην Ανατολή του. Αντιλήφθηκα πως ως συμβολισμός, η ανατολή είναι πολύ δυνατότερος και όμορφος
Με την Ανατολή δεν ανατέλλει μόνο ο ήλιος. Ξεκινά, ανατέλλοντας,η Ζωή και η μαγική δύναμή της.
Η δύναμη της αναγέννησης. Η δύναμη της Ζωής-του θεού θα έλεγαν κάποιοι.Η δύναμη της χαράς θα έλεγα εγώ .Ή, η ευλογία της, θα συμπλήρωναν κάποιοι άλλοι. Όλοι το ίδιο περίπου θέλουν να δηλώσουν αλλά το λένε με διαφορετικές λέξεις και σημασίες. Ε και όπως το δηλώνεις, έτσι και είναι και έτσι εξελίσσεται και για σένα που το εκφράζεις. Ό, τι πεις, αυτό και δημιουργείς τελικά. Ο,τι λες και σκέφτεσαι, αυτό δημιουργείς κι αυτό είσαι, εν τέλει. Πρόσεχε, λοιπόν, πού στρέφεις την Προσοχή σου και πρόσεχε και τι λες και πώς το εκφράζεις.
Συνεχίζω.
Κάθε μέρα επαναλαμβάνεται αλλά, οξύμωρο βέβαια, κάθε μέρα είναι και μια τελείως άλλη μέρα,
Μια καινούρια αρχή, νέες πιθανότητες, καινούριες δυνατότητες, νέα όνειρα προς εκπλήρωσην... Καινούριοι κι εμείς κι ας μην το παίρνουμε και τόσο είδηση έτσι όπως μας παρασύρει η καθημερινότητα και οι λοιπές υποχρεώσεις που μας τρέχουν και δεν φτάνουμε (αν και πολλές φορές φτάνουμε αλλά από τη βιασύνη που μας κατατρέχει ούτε καν το αντιλαμβανόμαστε).
Ας γίνουμε πιο επιγνωστικοί, πεταλούδα, θα μου έλεγε ένας αγαπημένος φίλος....(ας μην ξεκινήσω τώρα με την επίγνωση). Και γιατί να μην ξεκινήσω?
Και επιγνωστικοί είμαστε και από όλα είμαστε.Όχι όλοι βέβαια, αλλά θέλουνε μπόλικη δουλίτσα όλα αυτά τα ωραία και δεν το κάνει κι ο καθένας. Όχι, επειδή δεν θα ήθελε. Αλλά, αυτά χρειάζονται μια σχετική ηρεμία και όταν προέχει η επιβίωση στο μέρος πού είσαι, αν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα σιγά μην ξεκινήσεις τον δρόμο για την φώτιση και τα σχετικά απελευθερωτικά θέματα.
Κι εγώ δεν θα έγραφα στο μπλογκ τόσα χρόνια αν πείναγα και σπίτι δεν είχα και ήμουνα Σύρια ή από το Σουδάν ή από κάποια χώρα που μαίνεται ο πόλεμος και ο τρόμος. Έτσι δεν είναι?
Ξέφυγα πάλι.
Απλά,έχω προσέξει πως στην δική μας κοινωνία, την δυτικού τύπου δηλαδή, υπάρχει ένας σαφής προσανατολισμός του πολιτισμού προς τον πόνο και τη δυστυχία -και της θρησκείας και των εκπροσώπων της βεβαίως βεβαίως. Υμνείται η δυστυχία παντού και, ιδίως, ο πόνος. Όχι μόνο στα κινηματογραφικά έργα αλλά και στα τραγούδια και στα μυθιστορήματα ευρείας κατανάλωσης, όλα είναι με πόνο μέσα. Άλλος σπαράζει για έναν έρωτα που χάθηκε, άλλος κλαίει επειδή πονάει που ερωτεύτηκε, και σόι πάει το βασίλειο. Το έχω ψάξει σας λέω. Και, να τονίσω, πως και η θρησκεία αυτό ακριβώς κάνει. Ιδίως η χριστιανική. Μέχρι και λείψανα έχουν και τα προσκυνούν. Μπρρρρρ Πόνος και φόβος καλλιεργούνται εδώ και αιώνες.. "Δια του πόνου η λύτρωσις" και "όποιον αγαπάει ο θεός, παιδεύει". Το αφήνω κι αυτό το θέμα όμως μην και πέσει και κάνας θείος κεραυνός και με διαλύσει στα εξ ων έχω συντεθεί...
Αφού, λοιπόν, η Προσοχή είναι τεχνηέντως στραμμένη στον πόνο, στη δυστυχία και στα δράματα ε που να το πάρεις χαμπάρι πως μια χαρά είσαι αλλά ξεχνάς από το τρέξιμο να το αντιληφθείς. Τέλος πάντων, άλλοι πιο σοφοί τα έχουν αναλύσει αυτά, εγώ ας περιοριστώ στην μεγαλοπρεπή μεν αλλά πεταλουδίσια σκέψη μου. Που ξεκινάει και πάει, κι ίσως φαίνεται χωρίς ειρμό και σύνδεση αλλά μόνον έτσι δεν είναι. Τεχνηέντως κι εμείς, έχουμε επιλέξει αυτόν τον τρόπο έκφρασης μας γιατί έτσι μας αρέσει. Γνήσια και αυθόρμητη.
Κάποτε, πονάγαμε κι εμείς. Μέχρι που μας φώτισε το Πνεύμα κι αντιληφθήκαμε πως ο εσωτερικός λεγόμενος πόνος, που είναι αποτέλεσμα της διαδικασίας του εγωικού νου, καμία σχέση δεν έχει με τον πονόδοντο ας πούμε. Είναι πόνος μη φυσικός και κατασκευασμένος και υποδαυλισμένος από τον κοινωνικό προγραμματισμό και το συλλογικό ασυνείδητο.
Κοινώς: είναι τσαμπα πόνος.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Ο ΠΟΝΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΉ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΉ.
Η φυσική μας κατάσταση είναι απλά να Είμαστε, να υπάρχουμε, να Ζούμε, να ανταποκρινόμαστε στη Ζωή και σε αυτά που φέρει μαζί της.
Όλα τα άλλα είναι απλώς δράματα και θέατρα ελέγχου του εγωικού νου και της κοινωνικής πραγματικότητας. Είναι κατασκευές κάπου αρχιτέκτονα. Σαν το Μάτριξ, ένα πράγμα.
Αυτά.
Πολλά είπα και λίγα με ωφελούν, λέει ένας άλλος πολύ αγαπημένος μου φίλος καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται.
Πολλά είπα και λίγα με ωφελούν, λέει ένας άλλος πολύ αγαπημένος μου φίλος καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται.
Σας καλημερίζω και σας εύχομαι μιαν πολύ όμορφη και χαρούμενη μέρα. Επικεντρώστε την Προσοχή σας όπου επιθυμείτε αλλά φροντίστε σας παρακαλώ να την επικεντρώσετε προς την Χαρά και την Ομορφιά.( Καλύτερα θα είναι τόσο για σας ατομικά όσο και για μας τους υπόλοιπους. Το συλλογικό που λέγαμε πιο πάνω....)
Καλή σας μέρα.
.jpg)
