Παιχνίδια..............

Έρχεται , ίσως, κάποια στιγμη που λες στον εαυτό σου:

Τερμα τα παιχνίδια.

Τέρμα οι φόβοι και οι ξεφόβοι.

Θα πάω μέχρι το τέρμα. Όπου είναι, όπου πάει, ό,τι ειναι.

Βαρέθηκα.

Κουράστηκα.

Να δω τι είμαι και τι δεν είμαι -κι ας μην ονοματιζεται αυτο που Είμαστε, όσο κι αν τέλικα αδικως ψάχνουμε να ορίσουμε τον εαυτό μας με λέξεις, επίθετα κι επιθετικούς προσδιορισμούς.

Αποκάλυψη κι άλλη αποκάλυψη, και έρχεται κι άλλη μία κι άλλη μία μετά.

Σαν το ντόμινο κάπως.

Θα μάθω, λες.

Θα μάθουν κι οι Άλλοι μαζί.

Αντε να δούμε, τελικά τι το τόσο φοβερό κι ανησυχητικό κρύβεται πίσω από όλο αυτό το εγωικό μυαλουδάκι και τα σενάρια του, τις αγωνίες του και τους θυμούς του.

Αποδόμηση είναι ο όρος. Ό,τι έχει χτιστεί πάνω σου, ό,τι έχει προγραμματιστει ως λειτουργία "νόμιμη" και και ως "προς τας υποδείξεις" να γκρεμιστεί πρέπει, αφού φυσικά ειδωθει όλο το κατασκευαστικό σχέδιο και η βαθύτερη λογική του. Γιατί και λογική έχει ο προγραμματισμός της δόμησης του Εγώ και σχέδιο συγκεκριμένο.

Μάλιστα. Όλα εξηγούνται.

Το ωραιότερο από όλα είναι ότι για την δόμηση αυτού του εγωικούλη νου εσυ ο ίδιος διόλου δεν φταις. Αλήθεια. Καθόλου δικαιολογία δεν είναι.

Ένα φταίξιμο , όμως θα το έχεις-ίσως και δυο- αν δεν ασχοληθείς κάποια στιγμή μαζί του, αν δεν τον ξεδιαλύνεις, αν δεν δεις τα τι και πως. Όσο μπορείς, μέχρι όπου μπορείς. Αλλά δεν γεννηθήκαμε έτσι, έτσι διαμορφωθηκε ο νους. Κι εμεις, άααμα θέλουμε τον ξεδιαμορφώνουμε. Το ζήτημα είναι: θελουμε?

Κάθε φορά που συνειδητοποιείς κάτι για την μεγαλειότητά σου ή θα κλάψεις πονώντας για την μαυρίλα που αντικρίζεις και διόλου δεν συνάδει με την τέλεια εικόνα , που όχι μόνο θες να παρουσιάζεις στους άλλους αλλά , και το σπουδαιότερο, έχεις πείσει εσυ ο ίδιος τον εαυτό σου, ότι αυτή ειναι και η αληθινη σου . Αμ δε που είναι. Αμ δε.

Συνειδητόποιηση, λοιπόν. Κάτι που πριν ήταν Άγνωστο και κρυμμένο, γίνεται γνωστό και ξεκάθαρο συμπλρώνοντας άλλο ένα κομμάτι από το παζλ.

Ή θα κλάψεις , λοιπόν ή θα ρίξεις ένα πολύ βαθύ, απελευθερωτικό γέλιο.

Βαθύ κλάμα, βαθύ γέλιο. Απελευθερωτικά εξίσου, μόνο που με το γέλιο ξεπερνας και την όποια ενοχή πάει να σου θρονιαστει στο σβέρκο και να σε γυρίσει βήματα πίσω. Διότι ο μηχανισμός της ενοχής είναι ο υπουλότερος όλων. Σε ακινητοποιεί και μαρμαρωνεις καμια δεκαπενταριά χρόνια στην θέση του ενόχου ή του θύματος- αν το καλοσκεφτείς διαφορά επί της ουσίας οι δύο αυτοί ρόλοι δεν έχουν. Αλλά, ως συνήθως, ξεφεύγω πάλι.

Ως δια μαγείας, υπερβαίνεις άλλο ένα μαυρο, ακατανόητο μέχρι πριν κομματάκι σου.

Σα να συμφιλιώνεσαι λιγάκι με τη μεγαλειότητα σου. Την ταπεινή, σαν κάμπια που μοιάζει αλλά που εν δυνάμει, πεταλούδα είναι.

Έτσι λοιπόν.


NO MORE AFFAIRS- Tindersticks