Δεσμά

Τα περιστερια

Aφηνε όλα αυτά τα χρόνια το κορμί της

απλώς να βρίσκεται εκεί και να υπάρχει

Kαι 'κείνο τόσα χρόνια είχε μάθει να ζεί,

μαζί της...

Τα περιστέρια περιμέναν στην πλατεία

κάθε απόγευμα να τα ταΐσει

Όμως απόψε η παράξενη κυρία

είχε αργήσει...

Μπήκε στο σπίτι της απότομα ο αέρας

και όπως τίναζε από πάνω του τ' αστέρια

την τρόμαξε και κάτι κρύα χέρια

της δείχνανε το τέλος της ημέρας...

Από τότε όλα αυτά τα καλοκαίρια

μπαίνουν στο σπίτι με μηνύματα στο ράμφος

από τον άλλο κόσμο πέρα από το βάθος

κάτι παράξενα πουλιά

τα περιστέρια...

Αν σηκωθεί μέσα στον ύπνο σου ο αέρας

και 'ρθεί στο τζάμι σου μπροστά και μουρμουρίζει

πες του να πει μια ιστορία, που τη γνωρίζει,

την ιστορία με την ωραία και το τέρας...

Και 'γώ που χρόνια τώρα ζαλισμένος

γυρνώντας σπίτι μου περνάω απ' την πλατεία

αναρωτιόμουν λίγο πριν αφηρημένος

τι ν' απέγινε εκείνη η κυρία...

Aυτό το τραγούδι για κάποιο λόγο, ειδικά σε κάποιους στίχους, μου θυμίζει τον εαυτό μου.

Εκει που λεει:

"μπήκε απότομα στο σπίτι της  ο αέρας

κι οπως τίναζε απο πάνω του τα αστέρια

την τρόμαξε

και κάτι κρύα χέρια

της δείχνανε το τέλος της ημέρας........"

Ένα πολύ απλό πράγμα μπορεί να σε τρομάξει πολύ,

πολύ πολύ να σε τρομάξει.

Και να παγώσεις ολόκληρος.

Να γινεις κρύος σαν μάρμαρο ή παγωμένος σαν πεθαμένος κι ας κυλά το αίμα.

Κυλά

αλλά είναι παγωμένο.

Το αγαπάω πολυ αυτό το τραγούδι.Κι ας ειναι θλιμμένο.

Εμενα δεν με θλίβει, καθόλου.

Γιατι ξέρω τι απέγινε εκείνη η κυρία.

Εκείνη η παράξενη κυρία, δεν τρομάζει πια με τον αέρα αλλά διασκεδάζει με τα αστέρια που τινάζει ο αέρας πάνω της......

Αυτά.

"Μη μιλάς δυνατά γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-"

"Μη μιλάς δυνατά γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-"

Μη μιλάς δυνατά, γιατί αυτό εδώ είναι ζωή-

ζωή και η συνείδησή της,

γιατί η νύχτα προχωράει, είμαι κουρασμένος, δεν κοιμάμαι,

κι αν βγω στο παράθυρο,

βλέπω κάτω απ΄ τα βλέφαρα του ζώου, τα πολλά μέρη των

άστρων............

Κουράστηκα τη μέρα με την ελπίδα να κοιμηθώ τη νύχτα,

είναι νύχτα σχεδόν άλλη μέρα. Νυστάζω. Δεν κοιμάμαι.

Νιώθω όλη την ανθρωπότητα μέσα απ΄ την κούραση-

μια κούραση που κάνει σχεδόν σάρκα τα οστά μου.....

Είμαστε όλοι εκείνο.....*

Λικνιζόμαστε, μύγες, με τα φτερά πιασμένα,

στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*

21/10/1931

από το βιβλιο: Η "Θαλασσινή ωδή" και άλλα ποιήματα

Άλβαρο ντε Κάμπος

(ο μηχανικος ετερωνυμος του Πεσσοα, ό μονος ετερωνυμος που χρησιμοποιει γραφομηχανή-εμβλημα της αγαπης του για τις μηχανες,...Ο τελευταιος ετερωνυμος του Πεσσοα, ειναι ναυπηγος μηχανικος).

Κάθε φορά που διαβάζει κάποιος, είτε ποίηση είτε οποιοδήποτε άλλο κείμενο στην ουσία «συνομιλεί» με τον συγγραφέα του κειμένου και με ό,τι αυτός «περιγράφει». Ανάλογα με τα ενδιαφέροντα, τις γνώσεις, τη φιλοσοφία και γενικότερα την «κατεύθυνση» του μυαλού του αναγνώστη, καθώς και γενικότερα με τα προηγούμενα γνωστικά του κεκτημένα «μεταφράζει» και έτσι αναλύει και το κείμενο που μελετά. Αναγνωστική προσληπτικότητα λέγεται στην παιδαγωγική η διεργασία αυτή και ως προς την τέχνη , η ικανότητα αυτή ονομάζεται αισθητική προσληπτικότητα.

 Κοινώς, για άλλη μια φορά Ό,ΤΙ είσαι, αυτό βλέπεις, αυτό αντιλαμβάνεσαι, αυτό νιωθεις. (Ή νομιζεις ότι νιώθεις- ένας παλιός φίλος έλεγε πως ο ανθρωπος εχει τα συναισθήματα που τον βολευει να εχει ανά κατασταση και φάση. Αδικο δεν είχε πάντως. Πάλι ξεφευγω?)

Και στα κείμενα, λοιπόν, η ιδια λειτουργία λαμβανει χώρα, αντιλαμβάνεσαι όποιο κομματι θελεις ή μπορείς, με τον τρόπο που μπορεις. Στην ουσία είναι σα να κανεις διαλογο με τον συγγραφεα, με τον ποιητή ή τον καλλιτεχνη του έργου που "μελετας".

Προβάλλεις τον εσωτερικό σου εαυτό, πάνω στη γραφή του Άλλου, ανάλογα με το ποιες προσλαμβάνουσες παίρνεις από αυτόν.

Απολαμβάνοντας, ταυτόχρονα, την γραφή κάποιου Άλλου.

Διαβάζοντας το ποίημα σταθηκα σε δυο σημεία:

Είμαστε όλοι Εκείνο.

Μου ηρθε στο μυαλό η κλασική φράση της της advaita Vedanta Ειμαι Εκείνο που περικλείει συμπυκνωμένες πολλές έννοιες της ινδουιστικής άποψης για τον κόσμο, τη συνειδητότητα και την ψυχή.

*(Στην ινδουιστική θρησκεία αναφέρεται ο όρος "Άτμαν".

Το εσωτερικό, δηλαδή, κομμάτι μας που ειναι συνειδητό και "έχει" επίγνωση.

Η συνειδητότητα. Είναι η βαθύτερή μας, Αληθινή φύση. Ψυχή θα λέγαμε εμεις οι δυτικοί, με τη διαφορά όμως ότι ψυχή (άτμαν) και θεός (μπράχμαν) είναι ένα και το αυτο και ας χρησιμοποιούν διαφορετικούς όρους. Για τους ινδουιστές, η ψυχή (σας και η δική μου και του καθενός) ειναι ίδια με την βαθύτερη, απεριοριστη, αυθύπαρκτη πραγματικότητα του Όλου σύμπαντος, το οποίο αποκαλουν μπράχμαν, το ας πούμε αντίστοιχο σε μας της εννοιας του θεού. Μόνο που ο "θεός" για αυτούς ειναι απρόσωπος, πηγή των πάντων. Αποτελεί την ουσία του σύμπαντος.
Θεός λοιπόν και Ψυχή είναι Ένα και το Αυτό.

Ψυχή και Θεός είναι Ένα και το Αυτό.

(Μπράχμαν=Άτμαν )

Θεός = Ψυχή

Ψυχή= Θεός

(Άτμαν= Μπράχμαν)

Με λίγα απλά λόγια. ο εσωτερικός Εαυτός μας , το Αληθινό Είμαι ισούται με τον Θεό.

Είμαι Αυτό.)

στον κόσμο, ιστό αράχνης πάνω απ΄ την άβυσσο.*

(διαβάζοντας αυτόν τον στίχο μου ηρθε ως εικόνα, η  πολύ όμορφη μεταφορά της ινδουιστικής κοσμολογίας : το δίχτυ του θεού Ιντρα:

Είναι μια μεταφορική εικόνα που περιγράφει την πραγματικότητα ως ένα απεριόριστο δίχτυ , στο οποίο κρέμεται μια άπειρη ποσότητα από διαφανείς χάντρες-θεότητες. 'Ενα κολιέ από διαφανή πετράδια που συμβολίζουν φωτεινές, ουράνιες θεότητες, φανταστείτε. Ιδιαίτερα λαμπερά, στραφταλίζουν στο φως της ημέρας. Όπως λαμπυρίζουν τα διαμάντια.

Η επιφάνεια κάθε πετραδιού αντανακλα ολοκληρωτικά το κάθε ένα από τα υπόλοιπα καθώς και ολόκληρο το κολιέ-δίχτυ.

Κάθε πετράδι, αντικαθρεφτίζει το άλλο, που αντικαθρεφτίζει το άλλο,που αντικαθρεφτίζει το άλλο.........στο άπειρο.

Όλο αυτο, είναι ένας συμβολικός τρόπος να δείξουν τη διασύνδεση μεταξύ των πάντων καθώς και ότι ο συνδετικός ιστός της σύνδεσης αυτής είναι το Σύμπιαν.)

Τα συμπεράσματα δικά σας!

Απολαυστε το ποίημα κι αφηστε το να σας μιλησει βαθιά στην ψυχή σας όπως αρμόζει γενικοτερα στην ποίηση πόσο μάλλον στην ποίηση του Πεσσόα, που κι αυτόν τωρα τελευταια ανακαλυψα -κι ευχαριστω πολυ ξερεις εσυ ποιος...-.

Χρόνια πολλά είπα?

Στιγμές και σκαλοπάτια πιθανοτήτων

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν

μια μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης•

«Τώρα δυο χρόνια πέρασαν που γράφω

κ' ένα ειδύλλιο έκαμα μονάχα.

Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.

Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,

πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα•

και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι

ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».

Ειπ' ο Θεόκριτος• «Αυτά τα λόγια

ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει

νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο

πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο

πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι

πολίτης εις των ιδεών την πόλι.

Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι

και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.

Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας

που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.

Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι•

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

 

 

Στιγμές- Ν. Παπάζογλου

Το Μαγικό Πέρασμα στο Άγνωστο

It is not what you do, but what you stop doing that matters.

Nisargadatta Maharaj

Αναμνήσεις. Παρελθόν. Δεσμά.

Αλυσσιδες αόρατες σε δένουν σε γεγονοτα παρελθοντικά, σε έργα που πρωταγωνίστησες, συμμετείχες έστω, αν και σκηνοθέτης τους δεν ήσουν. Ούτε σεναριογράφος. Δέσμιός τους ακόμα κι ας έχουν περάσει χρονια, αιώνες ίσως. Είναι ανυπαρκτα πια και άνευ υποστάσεως. Δεν υφίστανται πια όμως είναι ζωντανά ΜΕΣΑ ΣΟΥ και καλοθρεμμένα κιόλας. Απο σένα , μια κι ΕΣΥ τα τρεφεις έχοντας ακόμα, στραμμένη την Προσοχή ΣΟΥ, τη σκέψη Σου, το συναισθημά Σου, δηλαδή όλη Σου την ενέργεια σ' αυτά. Στο τώρα είσαι νεκρός ή εστω ημιζώντανος, αυτοματοποιημένος στην καθημερινότητά σου, γεμάτος θυμό, νεύρα, ονειροφαντασίες και γεμάτος απόλαυση, ίσως αλλά...χαμένη στο πουθενά.

Φυλακισμένος σε μια φυλακή που μονος σου εφτιαξες και πεταξες και το κλειδί.

Μέσα σου το γεγονος, επωδυνο συνηθως συναισθηματικα ή και σωματικά "ζει", τρεφεται από σένα τον ιδιο. Αναπτυσσεις ενα καρκινωμα.Ένα υπερτροφικό τέρας που ενεργειακα τρεφεται απο σένα και δημιουργημά σου είναι. Απιστευτο? Κι όμως είσαι Ζόμπι του εαυτού σου. Καταναλωνεις όλη σου την ενεργεια στέλνοντας την μεσω αυτης της αόρατης κλωστουλας στο παρελθοντικο γεγονός. Αυτορουφιέσαι. Εσύ, ρουφάς εσένα. Αυτοπεθαίνεις.

ΟΛΗ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ

ΟΛΗ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ


Η ΣΚΕΨΗ

ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ


Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΟΥ


ειναι στραμμενη εκει.

Ασυνείδητα γίνεται η διαδικασία αυτη αλλά μόνο Συνειδητά μπορείς να απεμπλακείς , να αποδεσμευτείς απο αυτήν.

 Μόνο Συνειδητά.

 

Όσο δεν έχεις Επίγνωση της διαδικασίας αυτής , ζεις εν αγνοία σου στην ΄Αγνοια, ζεις ήδη "νεκρός".

• Γύρνα πίσω. Φέρε το γεγονός, όλη την ιστορία στο μυαλό σου. Παρατηρησέ την . Ξαναζήστην.  Κοίτα το "θέμα της ιστορίας", όλο, απο την αρχή. Αλλά ως Παρατηρητής, αποστασιοποιημένα και "ψυχρά". Ξαναβίωσέ το αλλά "απ' έξω". Με αυτόν τον τρόπο το Κατανοείς αλλά όχι πια ως συμμετέχων, ως δρων μέσα σε αυτό. Ψυχρά και ψυχραιμα. Κι έπειτα
• ΣΒΗΣΤΟ. Έτσι θα χάσει τη δυναμη που έχει πάνω σου, η οποία είπαμε δυναμη είναι ΕΣΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ. H προσωπική σου Δύναμη έχει παραδοθεί από σενα σε κατι Α ΝΥ ΠΑΡ ΚΤΟ.  Το γεγονός ως γεγονος, είπαμε, και ανευ υποστασεως ειναι και ουδετερο ειναι. Αν θες αποχαιρέτα το να πάει στην ευχή κι εχει ήδη φυγει μεσα απο σενα αυτο που χρόνια κουβαλαγες, σαν τον Σισυφο κάπως.  

Ανακεφαλαίωση το λένε οι καστανεντικοί. Αποδεσμευση απο το παρελθόν και σβήσιμο της προσωπικής ιστορίας. Δεν υπάρχει πλέον προσωπική ιστορία. Δεν αφήνει ίχνη πια. Κι είσαι ελευθερος απο αυτήν.

Την πληρη αποστασιοποίηση του Παρατηρητή και  της advaita vedanta μου θυμίζει, επίσης. "Πρόσεχε πού στρέφεις την Προσοχή και το νου σου". Μην πω δηλαδή  πως ο Καστανεντα advaita vedanta μελετούσε και σηκωθεί το Πνεύμα του κι αρχίσει και με κυνηγάει σε μορφή αετού, γερακιού ή άλλου πτηνού.(μη ξεχνάμε πως κι εμείς φτερωτά μεγαλειώδη άπλάσματα είμεθα αλλά κατηγορίας μεγαλειωδών Εντόμων....οπότε.....σσσσσ...μη και είμεθα ανίεροι και μας κυνηγαει όλο το σύμπαντο μαζι με τους μάγους του κιόλας....)

Λύνεται, λοιπόν, άλλο ένα απο τα δεσμά που σε κρατούν ακινητοποιημένο και δεν ζεις αληθινά στο όποιο εδώ και τώρα βρίσκεσαι.

Κάθε πρόβλημα του παρελθόντος μας κρατά ακινητοποιημένους. Είναι ένα λεπτό νήμα, μια λεπτη  αλλά, ενεργειακά,  πανίσχυρη κλωστή που σε "κρατά" μαρμαρωμένο κι ούτε καν χαμπαρι δεν το έχουμε πάρει. Είπαμε, Ασυνείδητα γίνεται η λειτουργία αυτή.

Αν θες να κάνεις το επόμενο βήμα (έστω κι αν στην αρχή σαν τρεμάμενο να είναι το ποδαράκι σου....), αυτά τα δεσμά πρεπει να κοπούν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ.

 ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Στρέφοντας την Προσοχή σου κάπου όλη η ενέργεια σου, όλο σου το Είναι βρίσκεται εκεί που είναι στραμμένη η Προσοχή σου, είπαμε.

Επιλέγεις λοιπόν.

Θέλεις να είναι η Προσοχή σου  εκεί, Εδώ ή παραπέρα?

(Αφού επιλέξεις όμως Συνειδητά μετα  παρακαλώ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ!

Επελεξε ό,τι επιλεξεις αλλά δέξου και τις όποιες "συνέπειες".

Ανάσα Ελευθερίας ή Ενταση?
Αλλά όχι γκρίνια...βολευει, το ξερουμε αλλά στοπ!)

Shamanic chant: Heal the Soul

Sacred Spirit -Native American Music

Aνάσα κι έρωτά μου

                                                      Μόνο ανάσαινε

Ούτε Χριστιανός

ούτε Εβραίος,

ούτε Ινδουιστής,

Βουδιστής,

Σούφι ή Ζεν. 

Ούτε καμία θρησκεία ή κοινωνικό σύστημα.

Δεν έρχομαι από την Ανατολή ή τη Δύση,

 δεν έρχομαι από τον ωκεανό ή το έδαφος,

δεν υπάρχω,

δεν είμαι κάποιο ον από αυτό τον κόσμο ή κάποιον άλλο.

Δεν κατάγομαι από τον Αδάμ και την Εύα, ή από κάποια άλλη πηγή.

Ο τόπος μου είναι απεριόριστος, το μονοπάτι μου δεν αφήνει ίχνη.

Ούτε σώμα ούτε ψυχή.

Ανήκω στον αγαπημένο,

 έχω δει τους δύο κόσμους σαν ένα,

και αυτό τον ένα τον αποκαλώ και τον γνωρίζω σαν ένα,

πρώτον

τελευταίον,

εξωτερικόν,

 εσωτερικόν,

 μόνο αυτή την ανάσα 

 ανασαινε

ανθρώπινο όν.

Τζαλαλαντίν Ρούμι (13ος αιώνας). 

Μεγάλος Πέρσης μύστης, ποιητής της πνευματικότητας και της αγάπης και ιδρυτής του τάγματος των σούφι

Έζησε το 1207-73 στην Περσία, και  είναι ο εμπνευστής- δεν το δημιούργησε ο ίδιος, για το πλέον σπουδαιότερο τάγμα, στην Κόνια (Ικόνιο, Μικράς Ασίας) της Τουρκίας. Τον Σουφισμό.. Οι μαθητές του Τζελάλ Α-Ντίν Α-Ρούμι δημιούργησαν την Μεουλέουι (ή Μεβλέβι) αδελφότητα, μια οργάνωση από «περιστρεφόμενους δερβίσηδες» οι οποίοι επεδίωκαν έκσταση δια μέσου ήρεμης περιστροφής, ένας αναπτυσσόμενος με λεπτομέρεια τελετουργικός χορός που είναι γνωστός με το όνομα «Ο χορός των Ουρανίων Σφαιρών» συνοδευόμενος από μουσική, είχε σαν επιδίωξη να αναπαραστήσει την ακολουθία των ουράνιων σφαιρών. Μουσική, ψαλμωδία, χορός ή απαγγελία ποιημάτων ήταν δικαιολογημένα να επιφέρουν τέτοιες εμπειρίες ανυπέρβλητων θρησκευτικών υπερβάσεων.Στις ελληνικές επιρροές στο έργο του Ρουμί αναφέρεται το άρθρο «Τα ελληνικά ποιήματα του Μαυλανά Ρουμή και του γυιού του Βαλέντ κατά τον 13ο αιώνα» . Από εκεί συνάγονται τα εξής:

Στο έργο του Ρουμί υπάρχουν πολλά νεοπλατωνικά και γνωστικά στοιχεία. Αυτό οφείλεται – πέρα από τις ελληνικές επιδράσεις που υπήρχαν ήδη στην ισλαμική φιλοσοφία και θεολογία – στο ότι ο Ρουμί είχε ο ίδιος επαφή με έλληνες διανοούμενους της περιοχής, κυρίως κληρικούς.  Ο Αφλακί, βιογράφος του Ρουμί, περιγράφει τις φιλοσοφικές συζητήσεις του Ρουμί με τον ηγούμενο της Ι. Μονής του Αγίου Χαρίτωνος (κατά τους τούρκους Άκ Μαναστίρ), κοντά στην ελληνική κωμόπολη Σίλλη του Ικονίου, την οποία μάλιστα αναφέρει ως «μονή του Πλάτωνος» (ντέιρε Αφλατούν). Από τα λίγα ποιήματα του Ρουμί σε τοπικό ελληνικό ιδίωμα δεν είναι εμφανές σε ποιο βαθμό γνώριζε την ελληνική. Φαίνεται όμως ότι ο γιος του Σουλτάν Βαλέντ γνώριζε πολύ καλά τα ελληνικά διότι έγραψε αρκετά ποιήματα σ’ αυτή τη γλώσσα.

To κλειδί και τα αντικλείδια

Ελληνικό κλειδί είναι το γνωστό μα τόσο γνωστό αυτό σύμβολο, ίσως το σημαντικότερο ελληνικό σύμβολο, έτσι ονομαζεται, ελληνική κλείδα ή μαίανδρος. Συμβολίζει το αιώνιο και την ενότητα. Έχει τις ριζες  της καταγωγής του  από το μύθο του Λαβυρινθου και του Μινωταυρου.  Ως μοτίβο επαναλαμβανομενο και συνεχόμενο το συναντούμε ως διακοσμητικο, στα παντα. Δαχτυλιδια, κοσμηματα, τοιχογραφιες, υφάσματα, σε μετώπες ναών, παντού. : The Greek key is an ancient ornamental motif consisting of a continuous band arranged in rectilinear forms. Greek keys are common decorative elements in Greek art and Roman art; the design is also common in present day architecture as a neoclassical element.
The Greek key design was the most important symbol in Ancient Greece as it represented infinity and unity. Most ancient Greek temples incorporate the sign of the Greek key. Even the shield of Philip, the second king of Macedonia, was decorated with multiple symbols of the Greek key.Some historians feel that the Greek key has its basis in the Greek myth of the labyrinth that imprisoned the minotaur.

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

 

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

(Τα Αντικλείδια, 1988) Γ. Παυλόπουλος

Τα κλειδιά, τα αντικλείδια και γενικώς ό,τι ξεκλειδώνει δεν ανήκουν μόνο στην Ποίηση, ούτε μόνον αυτήν αφορούν. Για μένα, εδώ, σε αυτό το ποίημα, ο εαυτός μου είναι η Πύλη, αυτο το ό,τι είμαι τέλος πάντων. Ειμαι μια πόρτα από το μεσα για το έξω και ταυτόχρονα είσοδος του  "έξω"  προς τα "ένδον",  ας υποθέσουμε. Ωραία?
 Ωραία.

Ε. Με καποιον τρόπο αυτο το "μεσα", εγω τελος πάντων, πρεπει να επικοινωνησει με το "εξω", που ναι μεν ένα είναι το εντός με το εκτός του σώματος, αλλά με καποιον τρόπο, δεδομένου ότι  εχουμε άλλες, διαφορετικές μορφές και συνειδητότητες εμείς οι άνθρωποι, ε κάπως πρέπει να επικοινωνησουμε.

ΑΜΑ ΘΕΛΟΥΜΕ, βέβαια.

Ε άμα θελουμε, όποιος θέλει και επιθυμεί και κανει κέφι και γουστάρει ας βρει ένα κλειδί, ενα αντικλείδι, εν αναγκη ας σπασει και την "πόρτα" αλλά ας προσπαθήσει τουλαχιστον. Do something.

Αξιζει τον κόπο, δεν νομίζετε? Εγώ λέω αξίζει και παρααξίζει. Κι έχω βαρεθεί τις δήθεν, τις μισερές και τις τάχα μου έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα,  επικοινωνίες. Ή όλα ή τίποτα. Αμάν πια.

People are Strange

ΤΗΕ DOORS.............................................

Αγάπη και Σεξουαλικότητα

Υπάρχει μία έμφυτη κοσμική ενέργεια, ή μάλλον υπαρχει Η εμφυτη κοσμικη ενεργεια-Μια ειναι όχι πολλές-, που παίρνει αυτή ή την άλλη όψη ανάλογα με το όργανο μέσα από το οποίο εκδηλώνεται. Η ζώσα Πνοή που μας "ζει" μέσω της αναπνοής, εισπνέοντας και εκπνέοντάς την.

Το τσι των Κινέζων, κι για τους Ιάπωνες, πράνα για τους Ινδουιστές, άγιο Πνεύμα για τους Χριστιανούς. Η ζωτική ενέργεια που δινει στα πάντα ζωή. Διαμέσω του εγκεφάλου γίνεται νοημοσύνη και λογική, διαμέσου του ηλιακού πλέγματος (ή κέντρο Χάρα για τους Ιάπωνες) γίνεται αίσθηση και συναίσθημα.Περνώντας απο το μυικό σύστημα γίνεται κίνηση , κι όταν περνά απο τα γεννητικά όργανα γίνεται έλξη για το άλλο φύλο.

Αλλά είναι πάντα η ίδια ενέργεια.

Πώς ο ηλεκτρισμός περνώντας από μια λάμπα γίνεται φως, απο μια ηλεκτρική εστία γίνεται θερμότητα, μέσα από έναν μαγνήτη γίνεται μαγνητισμός, μέσα από έναν ανεμιστήρα γίνεται κίνηση? Κάπως έτσι λειτουργεί κι η κοσμική ενέργεια.

Η σεξουαλική ενέργεια λοιπόν, έρχεται από πολύ "ψηλά", από το ίδιο το σύμπαν, από αυτό που Πάντα Ηταν και θα Ειναι Εκεί.

Προκαλεί αισθήσεις, επιθυμία προσέγγισης, ερεθισμό αλλά δεν είναι απαραίτητο σε όλα αυτά να υπάρχει και αγάπη. Μπορεί να είναι καθαρά σεξουαλικότητα κι έτερον ουδέν.

 Η αγάπη αρχίζει , όταν αυτή η ενέργεια αγγίζει συγχρόνως κι άλλα κέντρα στον άνθρωπο: την καρδιά, τον εγκέφαλο, την ψυχή και το πνεύμα. Τότε, αυτή η έλξη, αυτή η επιθυμία που έχεις για να πλησιάσεις κάποιον, φωτίζεται από σκέψεις, συναισθήματα, από μια γεύση αισθητική.

Η αγάπη είναι σεξουαλικότητα αλλά πλατιά, φωτισμένη, μεταμορφωμένη. Η αγάπη έχει τόσους βαθμούς κι εκδηλώσεις, ώστε δεν μπορουμε ούτε να τους απαριθμήσουμε, ούτε να τους ταξινομήσουμε.

Η σεξουαλικότητα.....η αγάπη.....δεν είναι , λοιπόν, παρά θέμα βαθμού.

Η σεξουαλικότητα είναι θεικής καταγωγής αλλά όσο το ανθρώπινο ον δεν ξέρει να αυτοκυριαρχείται , οι εκδηλώσεις του δεν είναι καθόλου θείες. Μπορεί να σε οδηγήσει να επικοινωνήσεις με ανώτερους βαθμούς της κοσμικής δύναμης, να επικοινωνήσεις με ουράνιες περιοχές -αυτή είναι η αγάπη-. Μπορεί όμως, όταν είναι καθαρά εγωκεντρική και το άτομο αναζητά μόνο την απόλαυσή του κι ανακούφιση από την ένταση της σεξουαλικής επιθυμίας, να οδηγήσει σε μεγάλη σκληρότητα ακόμα και σε κτηνώδεις, ζωώδεις εκδηλώσεις.

Είναι η φύση που σπρώχνει τα πλάσματα να έλκονται, να μαγνητίζονται ο ένας από τον άλλον. Αν άντρες και γυναίκες έμεναν ψυχροί στην παρουσία του άλλου φύλου, αν είχαν απαλλαχτεί από παρορμήσεις κι ένστιγκτα, θα έφτανε το τέλος της ανθρωπότητας.

Mεταξύ της αγάπης και της σεξουαλικότητας δεν υπάρχει διαφορά στις εξωτερικές εκδηλώσεις: ίδιες χειρονομίες, ίδιες αγκαλιές, ίδια φιλιά-στον εξωτερικό παρατηρητή των εκδηλώσεων αυτών.

Αλλάζει, όμως, η αίσθηση των εκδηλωσεων αυτών σε αυτον που την αισθάνεται.

Και , επίσης, η διαφορά είναι ποιά κατεύθυνση παίρνουν οι ενέργειες αυτές.

Όταν μας σπρώχνει ο αισθησιασμός, δεν ασχολιόμαστε με το άλλο πρόσωπο, όταν το αγαπάμε, σκεφτόμαστε, προπάντων, να το κάνουμε ευτυχισμένο.

Σεξουαλικότητα κι αγάπη, λοιπόν, δεν διαφέρουν τόσο στο φυσικό επίπεδο όσο στο αόρατο, στο ψυχικό, στο πνευματικό.

Σκέψεις κι αποσπάσματα από τα βιβλία "Η σεξουαλική δύναμη ή ο φτερωτός Δράκοντας" και "Αγάπη και σεξουαλικότητα" του Omraam Mikhael Aivanhov

Omar Faruk Tekbilek - I Love You!